Παρασκευή και Σάββατο βράδυ στο κέντρο της πόλης

Την Παρασκευή το βράδυ, όπως και το Σάββατο το βράδυ, η γειτονιά μας γεμίζει από παιδιά, μαθητές, αγόρια και κορίτσια μεταξύ δεκατεσσάρων και δεκαεφτά-δεκαοχτώ χρονών. Είναι πραγματικά πολλά, περπατούν παρέες-παρέες, μεγάλες και μικρές, μεικτές ή αμιγείς, κάποια στιγμή κάθονται για να φάνε χάμπουργκερ ή κάτι παρόμοιο, καπνίζουν τσιγάρα ή ατμίζουν, μιλούν δυνατά, γελάνε, γελάνε πολύ, κοροϊδεύουν, τσιρίζουν, κάνουν χοντράδες — είναι τέλος πάντων φυσιολογικά παιδιά. Έχουν κατέβει στο κέντρο για διασκέδαση και αποσυμφόρηση από την καθημερινότητα και το σχολείο, για να είναι μακριά από τους γονείς τους και τα αδέλφια τους, και κυρίως για να φλερτάρουν με άνεση, μακριά από τα κουτσομπόλικα, περίεργα, αδιάκριτα μάτια της γειτονιάς.

Όλα τους, αγόρια και κορίτσια, φοράνε μια ποικιλία από φτηνά σέξι ρούχα, ενώ πολλοί κάνουν πως δεν κρυώνουν ακόμα κι όταν κάνει κρύο μόνο και μόνο για να είναι με το μπλουζάκι ή με την κοιλιά έξω για να φαίνονται πιο ωραίοι και πιο διαθέσιμοι και περπατημένοι, και βέβαια, μοιραία, στέκονται για να συζητήσουν στη μέση του πεζοδρομίου ή προχωρούν αργά στο κέντρο του πεζοδρόμου, κι έτσι που είναι πολλοί μαζί εμποδίζουν όλους τους μπαρμπάδες και τις θείες που έχουν βγάλει τα σκυλιά τους βόλτα — καλή ώρα. Εννοείται πως αποφεύγουν —δεν τα πλησιάζουν καν— τα «κανονικά» μαγαζιά, εκείνα που είναι για μεγάλους ή, το πολύ-πολύ, για οικογένειες. Υπάρχουν μαγαζιά ακριβώς γι’ αυτούς, και σ’ αυτά θα πάνε. Μάλιστα, συχνά μετράνε κέρματα για να δουν αν τους παίρνει, και πολλοί το κάνουν φωναχτά: «Έχω δύο σαράντα, πόσο κάνει η μπίρα εκεί;» «Τέσσερα». «Ε, θα πάρω κουτάκι από το περίπτερο». Τα περισσότερα παιδιά, αν όχι όλα, θα επιλέξουν στην αρχή ή στο τέλος αυτής της εξόδου τους την παραλία, αυτό το πλεονέκτημα της πόλης μας εδώ. Έχει άλλο γούστο εκεί, κι είναι τζάμπα.

«Και κυρίως για να φλερτάρουν με άνεση». Προφανώς. Αυτό κάνουν τα παιδιά σε τέτοιες ηλικίες. (Κάνουν και άλλα πράγματα, παίρνουν πτυχία σε ωδεία, π.χ., ή μαθαίνουν μια τρίτη γλώσσα, ή δίνουν εξετάσεις για το πρώτο τους νταν, ή μαζεύουν βουλιμικά κόμικς των 70s, ή ανακαλύπτουν συγγένειες κάποιων ροκ συγκροτημάτων με τον Μποντλέρ και τον Πόε — αλλά φλερτάρουν κιόλας. Έτσι πάνε αυτά). Το φλερτ έχει διάφορα στάδια —κάποια παιδιά προχωρούν αγκαλιασμένα, κυρίως όταν είναι αγόρι-κορίτσι, ενώ σπανιότερα θα δεις και παιδιά του ίδιου φύλου, πιο συχνά κορίτσια, να περπατούν κρατημένα από το χέρι—, και ένα από αυτά τα στάδια είναι ο καβγάς. Πολλά ζευγάρια παιδιών καβγαδίζουν έξω στον δρόμο, Παρασκευή βράδυ και Σάββατο βράδυ, όταν έχουν κατέβει στο κέντρο για να φάνε στα Goody’s, να πιουν καφέ και μπίρα, και να καπνίσουν ή να ατμίσουν σουλατσάροντας στη Νίκης και στη Νέα Παραλία. Κι αυτό είναι στο παιχνίδι βέβαια· είναι υγιές.

Αφού σημειώσω πως ξέρω καλά —είναι η δουλειά μου αυτή— ότι και τα κορίτσια βρίζουν, και ότι πολλά βρίζουν επίτηδες «προκλητικά», και ότι επίσης πολλά τείνουν να μιλούν σαν τα πιο σκληρά αγόρια της παρέας —και καλά κάνουν, δεν θα μας δώσουν λογαριασμό—, έτυχε πάνω από μία ή δύο φορές να παρατηρήσω ότι, πάνω στον διαπληκτισμό με τον φίλο τους, δεν λένε μόνο αλλά κυρίως ακούνε πολύ άσχημα λόγια από το στόμα του. Αλλά πολύ άσχημα όμως. Μιλάμε για χοντρές βρισιές, για χαρακτηρισμούς που σπανίως, σπανιότατα λέμε καταπρόσωπο στον άλλο, συνήθως τις ξεστομίζουμε μόνοι μέσα στο σπίτι σαν τους τρελούς, ή άντε να τις λέμε στο γήπεδο — κυρίως όμως τις ακούμε σε ταινίες με πρωταγωνιστές εφήβους. Αλλά δεν τις λέμε σε ένα κορίτσι, τη φίλη μας. Που ντυθήκαμε-στολιστήκαμε και βγήκαμε βόλτα μαζί της.

Μάλιστα, τα «λόγια» αυτά, όπως πάντα οι βρισιές που δεν «λέγονται» απλώς αλλά «εκτοξεύονται», συνοδεύονται και από συγκεκριμένες κινήσεις, από μια δεδομένη στάση σώματος, που είναι πάντα και μόνο επιθετική, δηλαδή βίαιη, ή έστω υπαινισσόμενη, αν όχι υποσχόμενη, βία. Βλέπεις από καμιά φορά, και το βλέπεις στον δρόμο, Παρασκευή βράδυ και Σάββατο βράδυ στο κέντρο της πόλης, εκεί που οι παρέες των αγοριών, των κοριτσιών, και οι ανάμικτες, προχωρούν και γελούν, ή βαριούνται, ή ψάχνουν, ή ψάχνονται, βλέπεις δυο μάτια να έχουν παγώσει —ενώ δυο άλλα είναι μισοδακρυσμένα— και ένα αγορίστικο σώμα να έχει σκύψει πάνω από ένα κοριτσίστικο, σχεδόν τρέμοντας, και χωρίς να νοιάζεται για το ποιοι άλλοι είναι δίπλα του και ποιος τούς βλέπει. Και είναι να απορείς που όλο αυτό δεν ξεσπά σε πραγματικό ξύλο, σε άσκηση σωματικής βίας, σε πραγματικές κλοτσιές και μπουνιές. Και χαίρεσαι που δεν ξεσπά.

Δεν ξεσπά, αλλά είναι εκεί. Έχει βγάλει τα νύχια του από το χώμα, και χαρχαλεύει. Και κάποια στιγμή θα βγει. Ψέματα: κάποια στιγμή ΒΓΑΙΝΕΙ.

* * *

Σε πιάνει η καρδιά σου όταν σκέφτεται αυτό το κορίτσι που ετοιμάστηκε όλο χαρά, λαχτάρα και προσμονή, να βγει για να διασκεδάσει, έτυχε να βρεθεί από τη μια στιγμή στην άλλη σε αυτή την κατάσταση — να το βρίζουν κατάμουτρα με ακατονόμαστες εκφράσεις και να το απειλούν σαφέστατα με ξύλο αλά Γιώργος Φούντας. Αναρωτιέσαι με τι συχνότητα συμβαίνει αυτό, αν είναι «σημείο των καιρών», αν είναι λιγότερο ή, φευ, περισσότερο διαδεδομένο από ό,τι υπαινίσσεται η δική σου εμπειρία, αν έχει να κάνει περισσότερο μ’ αυτή ή μ’ εκείνη την κοινωνική ή άλλη τάξη, μ’ αυτή ή μ’ εκείνη τη γειτονιά, ή αν έχει αγκαλιάσει όλες τις τάξεις κι όλες τις γειτονιές.

Και μακάρι να μπορούσα να πω σε ένα, έστω, από αυτά τα κορίτσια να προσέχει, και να αποφεύγει τέτοιου τύπου αγόρια —έχει άπειρα άλλα που δεν θα φέρονταν ποτέ έτσι ελεεινά, σαν μικρογραφία wannabe μπράβου της νύχτας, ή τράπερ, ή άλλου τύπου ορκ—, αλλά βέβαια δεν γίνεται.

Τυχαίνει να ξέρω επίσης πως μια ορισμένη διαρκής και ζοφερή αρνητικότητα, μια οπισθοδρομική, αντιδραστική, φασίζουσα, ψευδώς καταγγελτική και αηδιαστικά, γλοιωδώς λαϊκιστική «αντιπολίτευση» στην κοινωνική πρόοδο και την προκοπή της κοινωνίας, με όχημά της την πρωινή τηλεόραση και τις αθλητικές φυλλάδες από τη μία, και πολιτικές και κομματικές σκοπιμότητες από την άλλη —και ένας εσμός επιτηδείων απ’ ανάμεσα—, έχουν φέρει τα παιδιά στο μη παρέκει, και ότι η μόνη λύση για να ηρεμήσουν κι αυτά, κι εμείς, και όλοι είναι τα λεφτά, η μηδενική ανεργία, οι σοβαροί μισθοί, και η ανάπτυξη. Και ξέρω πως αυτά θα αργήσουν να ’ρθουν γιατί κάποιοι δεν θέλουν να τα έχουν και οι υπόλοιποι: γιατί τούς θέλουν πελάτες — πελατάκια. Ως εκ τούτου, είναι καλό τα κορίτσια να ασκούνται στην αυτοάμυνα.

ΥΓ. Όλοι βέβαια κάνετε κάποια γκριμάτσα τώρα, αλλά σοβαρά, αν έχετε κορίτσια, σκεφτείτε κάποια στιγμή το ενδεχόμενο να τις προτρέψετε να ασκηθούν συστηματικά στις πολεμικές τέχνες, παράλληλα με ό,τι άλλο ωραίο κάνουν. (Γιατί και οι πολεμικές τέχνες είναι εξαιρετικά ευχάριστη δραστηριότητα για όλους, δεν είναι κάτι που αφορά τίποτε λούμπεν άτομα ή μια δράκα πολεμοχαρείς τύπους. Βασικά, το αντίθετο ισχύει. Και το «συστηματικά» δεν σημαίνει να γίνουν θηλυκές Τζον Γουίκ. Σημαίνει να προπονούνται δυο-τρεις φορές την εβδομάδα: είναι καλό, και μάλιστα καλό σε πολλά επίπεδα). Ιδανικά, γράψτε τες σε μία σχολή Κραβ Μαγκά, που είναι ένα ιδεώδες σύστημα. Μακάρι βέβαια να μην τους χρειαστεί ποτέ να αποδείξουν εμπράκτως ότι ήταν καλές μαθήτριες και ότι απέκτησαν δίκαια τις δεξιότητές τους ή τις ζώνες τους. Αλλά ανάμεσα στις πολλές χιλιάδες απείρως χρυσά αγόρια κυκλοφορούν και αρκετά τελείως σκάρτα, που μεγαλώνοντας θα σκαρτέψουν ακόμη περισσότερο. Κι αυτό δεν το λέω εγώ. Το ξέρουμε όλοι.