Life

Παλιόκαιρος, ένα ασφαλές θέμα συζήτησης

Η πιο σέηφ συζήτηση τελευταία είναι αυτή που αφορά τον καιρό. Ο οποίος δεν απογοητεύει κανέναν (=είναι παλιόκαιρος).

Μανίνα Ζουμπουλάκη
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Ο κακός καιρός και οι συζητήσεις που προκύπτουν και δεν προκαλούν εντάσεις.

Όταν κάποιος ανοίγει συζήτηση για τα εμβόλια, κατά πόσον είναι σωστό να τα κάνουμε ή όχι, σκέφτομαι «ώωωωχου» και αποσύρω την συμμετοχή μου. Το ίδιο και όταν κάποιος άλλος ξεκινάει ένα συνήθως επιθετικό μπίρι-μπίρι για την Ουκρανία, για τον πόλεμο και τι πρέπει να κάνουν οι Ρώσοι, για την στάση των Τούρκων, για τη Μέρκελ, για το αν οι Αμερικάνοι θα ανακατευτούν ή όχι, για το ποιοι έχουν και δεν έχουν πυρηνικά όπλα και για άλλα θέματα διεθνούς ενδιαφέροντος: πάλι σκέφτομαι «ωωωωχου» και μετράω προβατάκια από μέσα μου, πάλι αποσύρομαι όσο μπορώ πιο διακριτικά… γιατί όλα αυτά τα θέματα σηκώνουν ένταση, την οποία δεν θέλω καθόλου, και διάθεση για καυγά, που επίσης δεν θέλω αλλά υποψιάζομαι ότι έχει ο άλλος. Για τα εμβόλια έχω πάψει να συζητάω εδώ και κανένα χρόνο, από τότε που αρπάχτηκε (μόνος του, εγώ δεν έλεγα τίποτα!) τυχαίος περαστικός επειδή φορούσα μάσκα και άρα πιστεύω στα εμβόλια. Αντί να πιστεύω στο Ιερό Δισκοπότηρο και στο κοκαλάκι της νυχτερίδας.

Το πιο σέηφ θέμα, με την έννοια ότι είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα οδηγήσει σε έκρηξη ή σε καυγά, το μοναδικό θέμα-παντός-καιρού και ιδανικό μεταξύ γνωστών και αγνώστων, είναι ο καιρός: αν βρέχει, ψιλά ή χοντρά, αν ρίχνει χιονόνερο, αν χιονίζει κανονικά (για όνομα!), αν κάνει φριχτό κρύο, παρεμπιπτόντως πόσο μπάζουν οι ελληνικές μπαλκονόπορτες που δεν είναι φτιαγμένες για τη Σιβηρία, πόσο κοστίζει να καις αιρκοντίσιον και πόσο λίγη ώρα παραμένει ζεστό ένα δωμάτιο από την ώρα που κλείνεις το αιρκοντίσιον ενώ το καλοριφέρ κρατάει ζέστη, και οι ηλεκτρικές σόμπες οι συγκεκριμένες (ακολουθούν μάρκες) κρατάνε ζέστη χωρίς να καίνε πάρα πολύ ρεύμα, πόσο γλιστράει το οδόστρωμα/πεζοδρόμιο/πλακάκι/τσουλάκι με το ψιλόβροχο, αν αυτό το μεγάλο μαύρο σύννεφο από πάνω μας είναι «της βροχής» ή «του χιονιού», αν χιόνισε στις Αφίδνες, αν το έστρωσε στον Γέρακα και πού να βρίσκεται άραγε το σπίτι της Μενεγάκη στον κήπο του οποίου έφτιαξε χιονάνθρωπο, εκτός κι αν είναι από φελιζόλ γιατί παίζει κι αυτό, πόσο θα κρατήσει η κακοκαιρία, τι είναι η «παγωμένη μπάλα αέρα πάνω από την Αθήνα» και αν θα φτάσει μέχρι Λάρισα, πότε επιτέλους θα φτιάξει ο καιρός και γιατί δεν φτιάχνει ο καιρός – αυτά είναι αγαπημένα θέματα συζήτησης που τα ακούω με ανακούφιση. Δεν θέλεις να συζητάς τέτοια με φίλες και φίλους σου, δεν αναφέρομαι σε προσωπικές συζητήσεις παρά σε απρόσωπες, αυτές που προκύπτουν στον δρόμο, μέσα σε ταξί ή αυτοκίνητα, σε σουπερμάρκετ και μπακάλικα, σε αίθουσες αναμονής, σε τυχαίες φάσεις με άτομα που δεν γνωρίζουμε καλά: θέλουμε μια στοιχειώδη επικοινωνία επειδή είμαστε κοινωνικά όντα, κι επειδή είναι δύσκολο να κάθεσαι μουγκαφόν πάνω από πεντάλεπτο, αλλά δεν έχουμε διάθεση να σφαχτούμε επειδή ο/η άλλος/η υποστηρίζει φανατικά κάτι για το οποίο εμείς αδιαφορούμε ντιπ για ντιπ. Και είναι δύσκολο, έως αδύνατον, να διακατέχεται από σκληροπυρηνικό φανατισμό κάποιος/α πάνω στο θέμα του καιρού.

Μπορεί να υποστηρίζει το Α σάιτ μετεωρολογικών προβλέψεων αντί για τα άλλα, Β, Γ, Δ σάιτ, να παρακολουθεί τον καιρό στο αγαπημένο του κανάλι και να απορρίπτει τους χαζο-καιρούς στα άλλα κανάλια, να έχει έναν/μία μετεωρολόγο που θεωρεί γκανιάν και ορκίζεται στο όνομά του/της: όλα αυτά είναι καλώς ανεκτά και δεν προκαλούν μένος σε κανέναν. Ακόμα κι αν εμείς κοιτάμε το Β σάιτ προβλέψεων και θεωρούμε το Α σάιτ χαρτορίχτρα, μπορούμε να μην το πούμε καθόλου, ή να το θέσουμε ευγενικά, με την πρόθεση να αποσύρουμε τα επιχειρήματά μας αν το άτομο έχει μετοχές στο Α σάιτ και (βλέπουμε με θλίψη μας ότι) σηκώνει παντιέρα.

Ο καιρός είναι ένα ασφαλές θέμα συζήτησης, κάτι ξέρουν οι Άγγλοι που το προσκυνούν εδώ και αιώνες. Δεν το κάνουν επειδή ο καιρός τους είναι σκατά, όπως δείχνει τελευταία και ο δικός μας αλλά (ο δικός τους) σε μόνιμη βάση, το κάνουν επειδή… είναι κοινωνικά ασφαλές, μη-συγκρουσιακό θέμα, χαλαρό, επικοινωνιακό με ένα πλαφόν (πόσα να πεις πια για τον καιρό;) και αόριστα ευχάριστο σαν Άγγλος ευγενής. Αφήνει περιθώρια να επεκταθεί κανείς σε πιο προσωπικά ανοίγματα («Θυμάμαι το ’03 που έβρεχε όπως τώρα, εγώ αγόρασα ομπρέλα/παντρεύτηκα/κερατώθηκα…») Αλλά μπορεί και να μείνει έτσι η συζήτηση, περί ανέμων και υδάτων, χωρίς καμία απολύτως αποκάλυψη ούτε από τη μία ούτε από την άλλη πλευρά.

Όταν μπαίνω σε ταξί ή σε άλλο χώρο σύντομης επικοινωνίας, και το άτομο απέναντι, μπροστά ή δίπλα μου λέει «Ψοφόκρυο σήμερα, ε; Έπεσε η θερμοκρασία»… αισθάνομαι ότι είναι χαλαρά τα πράγματα. Ότι δεν υπάρχει πεδίο σύγκρουσης, ότι θα περάσουμε δέκα, είκοσι, τριάντα λεπτά παρέα χωρίς να χαλάσουμε τις καρδιές μας κι ότι θα χωρίσουμε αγαπημένοι σχεδόν, με καλή διάθεση. Κι ας είναι εντελώς χάλια ο καιρός, μέρες τώρα.

Δεν είναι; Και πότε λέτε να φτιάξει;