Ο κόσμος του Όργουελ και η θανατηφόρα μοναξιά με το κοπάδι

Στο γνωστό ιδιοφυές έργο οι πολίτες παρακολουθούνται από το «Μεγάλο Αδελφό» ακόμα και για τις σκέψεις τους. Ένα έργο σταθμός για τα δικτατορικά καθεστώτα και τα κλειστά δωμάτια εξουσίας, που λατρεύουν να λατρεύονται από πολίτες ήσυχους, υπάκουους και φοβισμένους… Αυτή την χαρά της εξουσίας μόνο το καθεστώς των ναζί είχε την τύχη να τη ζήσει, γι’ αυτό και αποφάσισε, σαν άλλος θεός, να στείλει το έθνος των Εβραίων στον Παράδεισο ─μετά από κάψιμο βέβαια. Αυτή η βία της εξουσίας δεν είναι βέβαια γονιδιακό χαρακτηριστικό κάποιου λαού ειδικά, αφού όλα τα έθνη ιστορικά και προϊστορικά θεωρούσαν την βία ως μοναδική μορφή εξουσίας των δυνατών πάνω στους αδύνατους.

Ο Camus στη γνωστή «Πτώση» του γράφει πως οι άνθρωποι λατρεύουν να εξουσιάζουν αλλά και το ανάποδο και πως, αν δεν βρίσκουν μέσα στην οικογένεια  γονείς, συζύγους, ερωμένες, παιδιά, ή και παππούδες, θα βρουν σίγουρα έναν σκύλο, μια γάτα, ένα κατοικίδιο έστω ∙ πολλοί σήμερα έχουν και φίδια ως κατοικίδια γιατί κοστίζουν σε τροφή μόνο έναν ποντικό το μήνα, άρα τζάμπα.

Η πολιτική εξουσία από Δύση σε Ανατολή σήμερα ζει την απόλυτη ευτυχία να εξουσιάζει χωρίς τα γνωστά βίαια μέσα όπως αστυνομίες, στρατούς και απειλές φυλάκισης αφού οι πολίτες μόνο με τον φόβο του θανάτου φυλακίζονται μόνοι τους, νιώθοντας μάλιστα ευτυχείς που οι ανάσες τους είναι φυσικές χωρίς τεχνητή υποστήριξη στις ΜΕΘ.

Το να είσαι ζωντανός σήμερα μοιάζει θείο δώρο και η ευχή «στην υγειά μας» δεν είναι μια απλή ευχή για να τσουγκρίζουν δυο ποτήρια με κρασί, αλλάμια απαίτηση των θνητών να ξορκίσουν τον θάνατο που καραδοκεί, αόρατος ως αιτία, αλλά ορατός  στην εντατική. Πλέον απλή διασκέδαση είναι να βγεις από τις εντοιχισμένες φωλιές της ευτυχίας της απλής επανάληψης μιας κρεβατοκάμαρας που δε στενάζει από πόθους και πάθη των σωμάτων, αλλά από μια βαριεστημάρα του ύπνου και τα ενοχλητικά ροχαλητά των υποχρεωτικά συμβιούντων.

Τα πολλά Xanax προσπαθούν να δώσουν λήθη στα όνειρα των πολλών που γίνονται εφιάλτες μέχρι να κλείσουν τα βλέφαρα, όχι από κούραση όπως συνήθως, αλλά απότην προσπάθεια να αλλάξει η εικόνα που κάθε νύχτα είναι ολόιδια, αβάστακτη συνήθεια μια μέρας που μοιάζει ίδια με όλες τις προηγούμενες ∙ θλιβερά ίδια και ανεπανάληπτη χωρίς εκπλήξεις, ει μη μόνον πλήξεις.

Οι σκέψεις πάνω στον θάνατο είναι αλήθεια πως μας κάνουν πιο ευφυείς, πιο δημιουργικούς και προπάντων ποιητικούς. Όλα τα μεγάλα έργα τέχνης τον θάνατο υμνούν και κανένα τη ζωή: Από τις Πυραμίδες μέχρι τον Παρθενώνα και τους μεγάλους καθεδρικούς της Δύσης αλλά και τα τεμένη των μουσουλμάνων,όλαστην υπηρεσία της δόξας του θανάτου και της πίστης που με μαγικό τρόπο επιβάλλει στα πλήθη την ύπαρξη μιας παραδείσιας ζωής, όταν αυτός χτυπήσει την πόρτα του  καθενός χωρίς να ρωτήσει τον οικοδεσπότη.

Η απάνθρωπη αυτή συμπεριφορά του θανάτου μετατρέπει τα σκεπτόμενα, ενίοτε λογικά όντα, να χάνουν και τα ψήγματα λογικής που διαθέτουν καταφεύγοντας σε θυσίες αθώων ζώων όπως των αμνών (Πάσχα κυρίως). Πιστεύουν πως η κάπνα στέλνει σε σήματα Μορς μηνύματα στις θεότητες να τους συγχωρέσουν που, όχι μόνο τόλμησαν να γεννηθούν, αλλά και να ζήσουν για λίγα έστω χρόνια στον πραγματικό παράδεισο που είναι η ζωή η εγκόσμια, με όλα τα κακά αλλά κυρίως τα καλά και ηδονικά στοιχεία της: Την λαιμαργία μαζί με τους οργασμούς της ερωτικής έκστασης που τους κάνει να ξεχνούν το τέλος το οποίοπάντα καραδοκεί.

Ο θάνατος, συνήθως των άλλων (γιατί ο δικός μας δεν βιώνεται), προκαλεί ρίγη συγκίνησης που μοιάζουν επιφανειακά με πόνο, και εσωτερικά με χαράαφού είχαμε την τύχη να είμαστε ακόμα ζωντανοί και παρατηρητές του τυχαίου και του τυχερού μας μέλλοντος για λίγα ακόμα έτη ζωής.

Η πανδημία μας έφερε όλους μαζί και καθένα ξεχωριστά μπροστά στον κίνδυνο να μας επιλέξει με ένα απλό φτύσιμο ή μια κοντινή αναπνοή του γείτονα και να βρεθούμε στην ανάγκη της τεχνητής αναπνοής με την βοήθεια της επιστήμης, που απέδειξε πως και νεκρούς ανασταίνει με την υπεροπλίατης, καταργώντας τη μαγική πεποίθηση των πιστών πως υπάρχει ανάσταση εκ νεκρών όπως του Λαζάρου.

Η πανδημία με την δική της υπεροπλία όμως ανέδειξε πως εκτός από την θανατηφόρα πνευμονία, δημιούργησε το σύνδρομο της θανατηφόρας μοναξιάς με υποχρεωτική συμβίωση καθώς οι συγκάτοικοι με ή χωρίς γάμο (που είναι οι περισσότεροι σήμερα), με τους εγκλεισμούς δεν έχουν οδό διαφυγής στις κοινωνικότητες, ακόμα  και αυτές που σιχαινόντουσαν.

Η μόνη πλέον επικοινωνία με άλλα μέλη της ανθρώπινης αγέλης είναι η υποχρεωτική σχεδόν παρακολούθηση της τηλεόρασης και οι ψεύτικες ανταλλαγές ονείρων με άλλους κατοίκους των κοινωνικών δικτύων, όπου ανταλλάσσουν ανώδυνα ψεύτικες περσόνες, ιδανικές φιλίες και παθιασμένα ερωτικά σενάρια, με πλαστικά προφίλ που όλα είναι όμορφα και χωρίς ρυτίδες. Τα botox των ρετουσαρισμένων φωτογραφιών με Photoshop, κανείς πλαστικός δε μπορεί να να τα υλοποιήσει, όσο καλό νυστέρι και να διαθέτει καιοι Dorian Gray του Facebook, οι ιδανικοί Βέρθεροι, επαναλαμβάνονται τόσο συχνά πλέον, που ο Goethe θα μετάνιωνε που έγραψε το πρωτότυπό του έργο και θα το έκαιγε στο τζάκι του.

Μέσα σε αυτή τη μονοφωνική έκσταση μιας όπερας για μια φωνή, ο μέγας ντελάλης της μόνης πηγής εξουσίας είναι οι ειδήσεις και οι τηλεκουτσομπόλες των πρωινών, ενίοτε και βραδινών, που χωρίς αντίπαλο πλέον αποφασίζουν τι γίνεται στα κρεβάτια των πιστών της τηλεθεατών. Οι άτεγκτοι πλέον κριτές της ηθικής και της αγάπης, οι φανατικοί μονογαμικοί γονείς των ιδανικών μωρών, που τρώνε χαρούμενα και με όρεξη τα πρωινά τους σε ιδανικές τραπεζαρίες με θέα τα βουνά και τα λαγκάδια, γνωρίζοντας πως η καλή είδηση είναι μόνο κακή, θα παίζουν αμαρτωλά σενάρια βιασμένων κορασίδων και γιουσουφακίων που εκτοξεύουν τα καμπανάκια της τηλεθέασης και των εσόδων των σταθμών. Όταν δε τελειώσουν αυτά τα άρρωστα σενάρια, θα βγάζουν από τα χρυσά κλουβιά αθώες συζύγους που τις παράτησαν οι άνδρες τους σε ηλικία όπου οι γυναίκες μένουν στα αζήτητα από τον ανδρικό πληθυσμό, που θα διαλέγει τα νεότερα αντικείμενα του πόθου του.

Τα κινήματα στην οργουελική αυτή ταινία θα έχουν έναν τίτλο “metoo”, ήμουν και εγώ εκεί, θύμα της απληστίας των ισχυρών του ανδρισμού και της εξουσίας που τους έδωσαν, λατρεύοντας τη μόνη αξία που έχουν: Την δική μου ήττα να αντισταθώ στις σειρήνες της ματαιοδοξίας και της εικόνας που σε κάνει πλούσιο, ωραίο, διάσημο και ταλαντούχο, χωρίς ούτε μια ρυτίδα στο πρόσωπο, χωρίς ούτε μια μαυρισμένη ρωγμή στην ψυχή σου, αφού αυτό επιτάσσει η κοινωνία του «αγοράζω για να υπάρχω».

Η δυστυχία όμως της πανδημίας είναι πως, εκτός από το απειλητικό σενάριο του θανάτου που κρατά λαούς, έθνη και πόπολα στις στάνες με τα πρόβατα, έφερε και την υποχρεωτική συμβίωση, που η ανθρώπινη φύση δυστυχώς δεν ανέχτηκε ποτέ, με όσους θεσμούς και δεσμούς και αν την έντυσε λαμπρά στα θέατρα του κόσμου που τα λένε εκκλησίες και οικογένεια των μοναχικών θανάτων, σε μια παράσταση με πολλούς κομπάρσους όμως…