Η μεγάλη χίμαιρα

Διαβάζεται ακούγοντας αυτό: 

Γεννιόμαστε και μπαίνουμε στον αυτόματο. Φορτωνόμαστε με ρόλους, τους υποδυόμαστε με δισταγμό και μετά τους οικειοποιούμαστε, μέχρι που στο τέλος τους υποστηρίζουμε μονάχα από συνήθεια και φόβο ότι ίσως κάτι άλλο διαφορετικό μπορεί τελικά να ήταν καλύτερο από αυτό που επέλεξαν οι άλλοι για εμάς. Αλλά όχι εμείς το επιλέξαμε. Ζούμε με ένα μόνιμο άγχος και σχεδόν από τύχη είμαστε ζωντανοί, λέει η φίλη μου η Κατερίνα.

Είμαστε στο Χέμινγουεϊ αργά βράδυ Τρίτης. Την Τετάρτη δεν θα πάω στη δουλειά. Το γραφείο μου, γεμάτο αφίσες για τα ανθρώπινα δικαιώματα και ανάμεσα σε καρτ-ποστάλ και άλλα αναμνηστικά μια ασπρόμαυρη φωτογραφία με τον Τζάκ Κέρουακ και τον Μπάροουζ να στέκονται ο ένας δίπλα στον άλλον. Φίλοι σχεδόν εξ αίματος. Μάλλον θα ήταν εκείνη την εποχή που ο Μπάροουζ θα έγραφε το Μυστικό του Δείπνο και ο Κέρουακ θα γύριζε την Αμερική, πάνω σε ένα αυτοκίνητο και θα έγραφε τον Δρόμο του. Ο αντικομφορμιστής μπίτνικ ποιητής πάνω στο πιο κομφορμιστικό σύμβολο του 2Οού αιώνα. Παράξενη ήπειρος η Αμερική γεμάτη αντιθέσεις. Δεν ξέρω τι με τραβάει σε αυτή. Θα μάθω.

Οι άνθρωποι και οι εξαρτήσεις. Είναι δύσκολο να κάνεις φίλους αυτή την εποχή την άγρια, της κρίσης και πόσο μάλλον όταν έχεις μεγαλώσει και έχεις δυσκολέψει. Πόσες γωνίες να λειάνεις, για να στρογγυλέψεις και να αποδεχτείς τον άλλον για αυτό που είναι; Χωρίς φόβο, παρά με πάθος. Εσείς πόσους φίλους έχετε κάνει μέσα στη διάρκεια της Κρίσης; Ναι οι φίλοι και η θάλασσα. Ότι αγαπώ είναι πάνω σε ένα τραπέζι, ότι αγαπώ είναι στη θάλασσα, γράφει ο Matt Berninger από τους National. Και εμείς εδώ, όρθιοι γύρω από ένα πάσο, ούτε καν τραπέζι, αλλά μας αρκεί για να ακουμπάμε τα διάφανα ποτά μας, να μιλάμε για τη θάλασσα και την καρδιά μας. Πόσους χωράει αυτή η καρδιά; Όλα στη ζωή είναι θέμα διάθεσης, αυτό-διάθεσης καλύτερα.

Έχεις facebook; Με ρωτάει ο Νάσος. Του λέω «τι το θέλεις το facebook, μένουμε και οι δυο στην πιο όμορφη γειτονιά της πόλης, θα βρεθούμε». Και αυτή η κατάθεση ψυχών σε μια γεμάτη αλγόριθμους και υπερβολή μηχανή και όχι μεταξύ μας. Μου λείπουν τα βλέμματα, οι δισταγμοί, ο ήχος της φωνής που χρωματίζει τις συσκευές των τηλεφώνων, όχι εκείνων με τις οθόνες, των άλλων με τα στρογγυλά μάτια, τα αγγίγματα και οι αγκαλιές. «Λαχταρώ να μετρήσω το εμβαδόν της γυμνής σου πλάτης», είχα γράψει κάποτε έναν υποθετικό διάλογο μεταξύ του Μανόλη Αναγνωστάκη και της γυναίκας του, που ήταν απλή και σύνθετη, αλλά εκείνος την αγαπούσε. Κάπου το έχουμε χάσει οι άνθρωποι, θα το βρούμε όμως, τι στο καλό. Ίσως είναι η εποχή, μεταιχμιακή, όπου το παρελθόν συναντιέται με το μέλλον και μπερδεύονται, τσαλαπατάει το ένα το άλλο για το ποιο θα επιβληθεί. Η αλήθεια πάντα σε όλα, ακόμα και στην τέχνη, που είναι ένα βήμα πιο πάνω από τον ρεαλισμό είναι κάπου στη μέση. Το μέτρο και όχι το μέτριο, αυτό είναι που μας λείπει.

Οι ρόλοι η μεγάλη χίμαιρά μας, οι φίλοι και η θάλασσα η αλήθεια μας, η μεγάλη άγνωστη κοντινή πια Αμερική, η μεταιχμιακή εποχή που όλα τα σαρώνει στο διάβα της και Εμείς. Μια φίλη μου έδωσε ένα γράμμα να δώσω σε κάποιον στην άλλη άκρη του κόσμου. Ένας γνωστός μου στέλνει άσχετες φωτογραφίες από έναν γάμο στην άλλη άκρη του κόσμου. Ένας άλλος απλά τυραννιέται μόνος του. Τελικά σε αυτή τη ζωή όλοι ψάχνουν την αγάπη, αλλά την αναζητούν με λάθος τρόπο μέχρι να μάθουν τον σωστό.

Τα λέμε την επόμενη Κυριακή….