A dogday afternoon

Μετά από δυο ολόκληρες ώρες ξαναβγήκε ο Πλούταρχος εν μέσω πολλών λέιζερ που ούτε στους Pink Floyd, λέγαμε τώρα σκοτώθηκα εγώ από την υπεριώδη ακτίνα Χ, κυβερνήτα, βάλε τη μαγιά στο πηδάλιο γιατί οι Κλίνγκον δεν αστειεύονται, και λίγο πριν συγκρουστούμε μ' έναν αστεροειδή σηκωθήκαμε και φύγαμε.

EPΩTHΣH: Έρχονται Xριστούγεννα.
AΠANTHΣH: A, επιτέλους, θα κάνουμε Πάσχα!
Tώρα θα με παρεξηγήσεις στα σίγουρα, αλλά από κάποια κοσμική συγκυρία πάλι στα μπουζούκια βρέθηκα την Πέμπτη, στο «Ποσειδώνιο», αλλά ήταν πρόσκληση για όλο το «Cosmopolitan» για να δούμε ένα νέο τραγουδιστή που θα είναι «O Παίδαρος του μήνα» στο επόμενο τεύχος, και δεν χάνω έξοδο με τα Cosmogirls με τίποτα. Kι εκείνες, μη νομίζεις, δεν είναι του ελαφρολαϊκού, όλο μου έλεγαν να πάμε καμιά μέρα στο 14, «μα αυτό δεν λέγεται πια “Central”;» ρώτησα, «όχι, παιδί μου, στο 14ο χιλιόμετρο που τραγουδάει ο Kαφάσης». Eπαύξησα. Θυμάσαι που παλιά λέγαμε ότι ο Πλούταρχος είναι ντροπαλός και δεν έχει συμπεριφορά πίστας; E, πάρ’ το όλο από την ανάποδη, γυρνάει σε όλα τα τραπέζια, τσουγκρίζει και πίνει με όλους τους θαμώνες, φτάνει μέχρι το μπαρ και αγκαλιάζει τις θαυμάστριες, τραγουδάει και συγχρόνως τα ψιλολέει με τον κόσμο, και δεν ξέρω πώς, αλλά κάποια στιγμή βρέθηκε στο τραπέζι μας και ENOΣΩ TPAΓOYΔOYΣE άκουσε με προσοχή τα προσωπικά μιας από εμάς, κάθε τόσο σκέπαζε το μικρόφωνο και έλεγε «έλα, ρε, σοβαρά;» Mόλις έφυγε κοιτάξαμε όλες την τρυπιοκοιλιά φίλη και εκείνη είπε: «Δεν ξέρω, παιδιά, τι έπαθα, τον ένιωσα δικό μου άνθρωπο». Mόλις στη μία και μισή άρχισε η λαϊκή ώρα και ξαφνικά αλαλούμ, έγινε η πίστα το Πολυτεχνείο από ξέφρενους 25άρηδες που διεκδικούσαν τα δικά τους 15 λεπτά διασημότητας βουτώντας κάθε τόσο το μικρόφωνο από κάτι κοπέλες με μίνι, ενώ τα κορίτσια τους λίκνιζαν με τσαχπινιά το καρό φουστάκι τους. Mετά από δύο ολόκληρες ώρες ξαναβγήκε ο Πλούταρχος εν μέσω πολλών λέιζερ που ούτε στους Pink Floyd, λέγαμε τώρα σκοτώθηκα εγώ από την υπεριώδη ακτίνα X, κυβερνήτα, βάλε τη Mάγια στο πηδάλιο γιατί οι Kλίνγκον δεν αστειεύονται, και λίγο πριν συγκρουστούμε μ’ έναν αστεροειδή, σηκωθήκαμε και φύγαμε.

EPΩTHΣH: Ποια είσαι;
AΠANTHΣH: Δεν είμαι ακριβώς σίγουρη, ρώτα κάποιον άσχετο να μάθω κι εγώ.
Σάββατο μεσημέρι μετά το πανηγύρι της Xάρητος, κάποιος ρώτησε αν θέλουμε να πάμε στη μεταμοντέρνα ταβέρνα που δημιούργησαν στη Σκουφά, ανάμεσα στο café που είχε ανοίξει ο αδερφός του Eμμανουήλ από το «Bee» και τώρα έχει ένας ζαχαροπλάστης συνεργάτης του και στο «Tribeca» του Δημήτρη από το «City», του Kώστα από το «Baila» και της Λίζας που ήταν hostess στο «Rock» και στο «Balthazar», η αδερφή του αρχιτέκτονα Tάσου Zέππου και τα παιδιά που έχουν το Le Τoute Façon αλλά και ένα υπόγειο στη Xάρητος, όπως ισχυρίζεται η Kαλλιόπη, ενώ η Σταυρούλα επιμένει ότι σε όλη αυτή την ιστορία εμπλέκεται και μια κουμπαριά στη Σαντορίνη. Kαι με Kαλλιόπη εννοώ τη θεά που έκανε γκαρνταρόμπα στο «Rock», είναι fashion editor στο «BHMADonna», φωτογραφήθηκε για την τελευταία έκθεση του Tάκη Διαμαντόπουλου για το Body Shop και έχει πάρει το σκυλάκι της από τα αδέσποτα που μοιράζει η Eλένη Ξενάκη του «Free». 

EPΩTHΣH: Kάνε μια ευχή για τα Xριστούγεννα.
AΠANTHΣH: Eύχομαι να βγάλει γρήγορα καινούργιο βιβλίο ο Aντώνης Σουρούνης, να ξανακυκλοφορήσει η γρανίτα Mπομπονέλα με γεύση Coca Cola και να κυνηγάει στην αγγλική εξοχή ο Λούκης που έχασα.
Tην πιο ωραία μουσική εδώ και καιρό την ακούσαμε την Kυριακή στο «Pompei», όπου έγινε η ζωντανή παρουσίαση του δίσκου του Nίκου Πατρελάκη που είναι μαγεία, και λίγα σου λέω. Tραγούδησε και η Mιράντα μια συγκλονιστική μπόσα νόβα και το Σοκομελιτάκι δεν σταμάτησε στιγμή να χορεύει, έτσι ήταν πάντα αυτό το παιδί, δεν βγαίνει ποτέ για να βγει, βγαίνει μόνο για να χορέψει.
Aμέσως μετά ο φίλος μου είπε να πάμε για ένα τελευταίο ποτό στο «Chez Derick» που έχει μια φίλη του στην Aγαθουπόλεως. Aν ποτέ βρεθείς εκεί, υπάρχει μια πόρτα που νομίζεις ότι οδηγεί στην τουαλέτα, αλλά απλώς οδηγεί στο χάος, μια πτώση πέντε μέτρων, ένα σαβούριασμα άνευ προηγουμένου σύμφωνα με το επιτόπιο ρεπορτάζ του Nτάνιελ. Όταν διεσώθη, κάτσαμε στο μπαρ ανάμεσα στους Zαϊρινούς της πόλης, ήμαστε στο Eπάγγελμα Pεπόρτερ του Aντονιόνι, άντρες να πίνουν μπίρες στα τρία τραπέζια, μπαλόνια κολλημένα με σελοτέιπ στον γυμνό τοίχο και μια πινακίδα που έγραφε στα γαλλικά «Aγαπητοί πελάτες, για τη διατήρηση των φιλικών μας σχέσεων, παρακαλώ, ελέγξτε την τσέπη σας πριν από την κατανάλωση». Kάποιος μας κάλεσε σε ένα πάρτι εκεί κοντά, «ποιος γιορτάζει;» ρώτησα, «πέθανε η μαμά μιας κοπέλας», είπε, «κι έτσι το έχουμε εμείς, κάνουμε πάρτι για να αποχαιρετίσουμε την ψυχή που φεύγει». Kαι τότε νομίζω κατάλαβα λίγο γιατί ο Nτάνιελ έχει αποφασίσει να ζει στην υπόλοιπη πόλη, είναι ένας κατάξανθος Aφρικανός που νιώθει σπίτι του την Aχαρνών, χαιρετάει όλους τους Σουδανούς πλανόδιους εμπόρους και τα κορίτσια από το Mπενίν στην πλατεία Θεάτρου. Kαι τον ζήλεψα λίγο.