Σχεδίασε το επετειακό εξώφυλλό μας. Είναι πολυβραβευμένος visual designer (πήρε βραβεία στα Ευρωπαϊκά Βραβεία ED Awards και Epica Awards και στα Αμερικάνικα NPSA και Behance, ενώ στην Ελλάδα έχει βραβευθεί με ΕΒΓΕ) και δουλεύει στην Αθήνα διευθύνοντας το δικό του σύγχρονο στούντιο, Tsevis Visual Design. Ηχηρά ονόματα από ολόκληρο τον κόσμο συμπεριλαμβάνονται στο πελατολόγιό του, όπως οι εταιρείες Nike, PepsiCo, Toyota και IKEA, διαφημιστικές όπως οι TBWA\Chiat\Day, Saatchi & Saatchi LA, DDB Munich και Leo Burnett Hong Kong, αλλά και από το χώρο των μίντια, Time, Fortune, Wired και Wall Street Journal.
Ήταν γύρισμα της τύχης ή καλοϋπολογισμένη πρόβλεψη το γεγονός ότι προμήθευσες το κοινό με εμβληματικά illustration του Στιβ Τζομπς και του Μπαράκ Ομπάμα τη στιγμή ακριβώς που διψούσε για αυτά; Και τα δύο. Αρχικά ήταν το παθιασμένο ενδιαφέρον μου για τον Στιβ Τζομπς από τα μέσα των 80s. Για μένα, ήταν ένα αντικείμενο μελέτης με το οποίο καταπιανόμουν γιατί με τραβούσε. Παρότι έβρισκα μεταξύ μας περισσότερες διαφορές από ομοιότητες, όσο περισσότερο σπούδαζα τη ζωή και τα έργα του τόσο πιο πολλά μάθαινα από τις ιδέες του. Ελάχιστη σημασία είχε για μένα το αν απολάμβανε της αποδοχής του κόσμου. Εννοείται πως η πορεία που ο Τζομπς πήρε από τα τέλη των 90s και μετά δεν μπορούσε να προβλεφθεί ούτε στα πιο τρελά όνειρα ενός παθιασμένου mac user, σαν εμένα. Νομίζω πως, όπως έλεγε κι εκείνος, «η επιτυχία ήταν σουρεαλιστική». Συμφωνώ κι εγώ πως πάντα τέτοια είναι η επιτυχία. Αποφάσισα να χρησιμοποιήσω το μάθημα του Στιβ. Στην ουσία, θα συνέχιζα να κάνω ό,τι αγαπώ και να ασχολούμαι με ό,τι πιστεύω. Απλώς θα το έκανα πλέον με μεγαλύτερη πίστη. Ο Ομπάμα ήταν το αμέσως επόμενο παράδειγμα που επιβεβαίωσε το ότι το μοντέλο δουλεύει. Πρόβλεψη, λοιπόν, ή τύχη; Αν πρόβλεψη είναι η πίστη, τότε ίσως να είχα προβλέψει κάτι. Όμως νομίζω πως ήταν και τύχη. Διότι ειλικρινά δεν περίμενα να συμβεί. Και δεν το έκανα για να πετύχω, αλλά για να διασκεδάσω.
Πορτρέτο του προέδρου Ομπάμα για το «Huffington Magazine»
Μια επιπλέον ιδιομορφία στη μεθοδολογία προώθησης του έργου σου: το διαθέτεις άφοβα για downloading μέσω της άδειας Creative Commons. Θα σύστηνες το ίδιο σε όλους; Ανεπιφύλακτα! Σε όσους τουλάχιστον γοητεύονται από το ρίσκο της δημοκρατίας. Διότι τα Creative Commons είναι καταρχήν μια λαμπρή ιδέα. Είναι ένα από τα πιο δυνατά και αποτελεσματικά πειράματα δημοκρατίας που επιχείρησε ο κόσμος μας. Αποφασίζεις μόνος σου πως το έργο σου δεν έχει ανάγκη από προστασία από τους κακούς. Αδιαφορείς σχεδόν για αυτούς. Δίνεις το βάρος στους καλούς. Τους εμπιστεύεσαι. Τους κάνεις συμμέτοχους. Συνεργάτες. Ίσως διότι αναγνωρίζεις πως το «δικό σου» έργο δεν είναι ποτέ δικό σου. Ανήκει κατά ένα τεράστιο μέρος του στις σχέσεις γνώσης που δένουν τους δημιουργούς. Η δική μου εμπειρία έχει ελάχιστα αρνητικά μπροστά στα θετικά. Μου έδειξε πως ο κόσμος είναι έτοιμος να σεβαστεί και να χρησιμοποιήσει δίκαια το έργο σου. Θα προέτρεπα όποιον ενδιαφέρεται να μελετήσει τα CC και κυρίως το πολιτικό τους σκέλος. ●
19°
