Κάθομαι στο γραφείο κοιτάζοντας τον υπολογιστή, χωρίς να κάνω τίποτα. Οι αριθμοί πάνω στα excel μοιάζουν σα γλωσσοδέτες που δε μπορείς να προφέρεις. Ακέραιοι, ρητοί, δεκαδικοί, ζυγοί, μονοί, πάντα μόνοι. Γιατί πήγα και έγινα λογιστής; Τα νούμερα με αγχώνουν, όπως και κάποιες πράξεις. Δεν τα πάω καλά με τις αφαιρέσεις και τις διαιρέσεις, υπονοούν αποχωρισμούς. Και έτσι πως είναι η ζωή μας τώρα, γεμάτη αποχωρισμούς, είναι βαρύ φορτίο να σηκώνεις τόσες πράξεις μέσα σου. Και τα νούμερα γίνονται λέξεις κατακερματισμένες πάνω στον άσπρο φόντο των χαρτιών του Word. Είναι σχεδόν 7, πρέπει να φύγω, να πάω πού; Κλείνω τον υπολογιστή, φοράω το γκρι παλτό μου και κατευθύνομαι προς την πόρτα.
Η Αθήνα το βράδυ είναι πιο ωραία από το πρωί. Η νύχτα τα σκεπάζει όλα, την Κρίση, τη φτώχεια, τη μιζέρια. Είναι περίεργο, κανείς δε μιλάει πια για την Κρίση, λες και τέλειωσε, λες και ποτέ της δεν υπήρξε. Τόσα θύματα και ούτε μια δέηση. Περπατάω στην Αθηνάς και νιώθω την ανάσα μου να βαραίνει από το κρύο. Χώνω πιο βαθιά τα χέρια μου στις τσέπες. Τα μαγαζιά στην πλατεία Αγ. Ειρήνης έχουν θολώσει από τις ανάσες των θαμώνων. Έχω νοσταλγήσει τη θάλασσα, αυτό το βαθύ της μπλε χρώμα. Ένας γάλλος εικαστικός, ο Ιβ Κλάιν είχε πει ότι το μπλε δεν έχει διαστάσεις είναι πέρα από αυτές. Είχε δίκιο. Αν βρεθείς βαθιά μέσα στη θάλασσα και καταδυθείς μέσα της, το μπλε της μοιάζει να είναι αιώνιο. Η εμμονή του Κλάιν με το μπλε τον οδήγησε να ανακαλύψει ένα νέο χρώμα το International Klein Blue. Πρόκειται για ένα βαθύ μπλε. Το μπλε είναι όλο οφθαλμαπάτες. Σε φέρνει κοντά σε όμορφα κορίτσια που πηγαίνουν μόνα τους σινεμά. Φορούν ρουμπινί κραγιόν στα χείλη και κάθονται στις άκρες των μπαρ αναλογιζόμενες την ταινία που πριν λίγο είδαν. Σού χαμογελούν και εκείνη τη στιγμή όλα μοιάζουν να είναι καλοκαίρι.
Περπατάω προς το Μοναστηράκι. Θα πάρω τη μπλε γραμμή επίτηδες, πού ξέρεις μπορεί να με βγάλει προς τη θάλασσα. Μικραίνω τα βήματά μου και κοιτάζω γύρω μου. Είναι Παρασκευή και τα μαγαζιά κατεβάζουν τα στόρια τους. Σε είδα χθες, στεκόμουν πίσω σου στο ΑΤΜ. Θέλησα να σε αγκαλιάσω, να σε πνίξω μέσα μου, μήπως και σε αιχμαλωτίσω και δε μου φύγεις. Δεν το έκανα όμως και έφυγες. Βγάζω εισιτήριο ακρίβυνε και αυτό. Στριμώχνομαι στις πίσω θέσεις της αμαξοστοιχίας. Μυρίζει κλεισούρα και απογοήτευση ο χώρος. Στρέφω το βλέμμα μου στους συνεπιβάτες μου, όλοι φορούν ακουστικά, και έχουν τα μάτια τους στραμμένα σε οθόνες που λαμπυρίζουν μες στο σκοτάδι.
Πόσο άσχημοι γίναμε οι άνθρωποι. Δεν κοιταζόμαστε πια μες στα μάτια. Ανταλλάσουμε μόνο νευρικά νεύματα και ταλαντευόμαστε πάνω στις πιάστρες των λεωφορείων. Ατσαλάκωτοι, κρυμμένοι στις σκούρες φόρμες μας, μοιάζουμε σαν τα φρεσκοσιδερωμένα ρούχα των καθαριστηρίων. Σαν τα ζαρωμένα από το κρύο κρέατα που κρέμονται στα ψυγεία των χασάπικων. Παγωμένοι, κρύοι με μπλε φλέβες να τεντώνονται κάτω από τα μάτια. Κάπου κάπου ακούς τα κεφάλια μας να ξεστομίζουν μισές τις λέξεις και να σηκώνουν τα μανίκια. Σύμφωνα, μόνο σύμφωνα πια μπορούμε να προφέρουμε. Τς, χμ, σς, γκρ. Και εσύ προσπαθείς να μαντέψεις τα υπονοούμενα. Κανείς δεν προσπαθεί πια. Όλοι ψάχνουν να βρουν μια θέση, να σωριαστούν και μετά μαζεύουν τις σακούλες τους και προετοιμάζονται να κατέβουν στην επόμενη στάση.
Τους κοιτώ, αλλά κανείς δε με προσέχει. Να θέλω να τους μιλήσω για τις Κυριακές τα απογεύματα, για τις μεγάλες Πέμπτες που καταλήγουν να γίνονται μικρά Σάββατα, για τις Παρασκευές μετά τη δουλειά. Θέλω να τους χαϊδέψω τρυφερά στα πρόσωπα, να τους πιάσω την κουβέντα για τον καιρό και κάπως να ξεχαστούμε και να κατέβουμε σε λάθος στάση. Να καθίσουμε για ώρες στην άκρη του δρόμου και να παρατηρήσουμε τους απέναντι και μετά αργά το βράδυ να πάμε σπίτι και να κάνουμε έρωτα. Όχι εκείνο το στριφνό δέσιμο των τενόντων, τον άλλον έρωτα που μετά ανάβεις τσιγάρο και κάθεσαι για ώρες γυμνός πάνω από τα σκεπάσματα και κοιτάς το φωτιστικό.
Οι επιβάτες όμως τώρα είναι φορείς ιώσεων. Ξέρεις είναι φορές που δεν αντέχω αυτήν την επιφάνεια των κορμιών τους. Αλύγιστα όπως είναι, στερεώνονται στις θέσεις των μέσων μεταφοράς ή μαγκώνουν στις άκρες ανάμεσα στις αυτόματες πόρτες. Ποτέ δεν έμαθα να χειρίζομαι το κουμπί του stop. Σε αυτή τη ζωή μεγαλώνεις απότομα, πριν την ώρα σου. Φοράς δυο νούμερα μεγαλύτερα παπούτσια, κάνεις ζιγκ ζαγκ και πατάς στις μύτες των ποδιών σου. Δε θέλω να μεγαλώσω άλλο. Φτάνει. Αλλά υπάρχουν κάποιοι που σου υπενθυμίζουν τους νόμους της βαρύτητες, όπως παλιοί συμμαθητές, κομπλεξικοί πωλητές, γυναίκες θεούσες, υπάλληλοι σε εφεδρεία, αφεντικά που δε θυμούνται γενέθλια και γιορτές, γιατροί που κοιμούνται στις νυχτερινές βάρδιες με νοσοκόμες, μικροαστοί της επαρχίας και του άστυ, αδέξιες ντάμες, αγενείς συνοδοί. Το μόνο που σου έχει απομείνει φίλε μου είναι το όνειρο, κοίτα από αυτό να πιαστείς, και να έχεις στο νου σου αν ποτέ φοβηθείς, ότι κανένας μαλάκας δε θα στο στερήσει.
Στη θάλασσα δεν έφτασα ποτέ, φέρω όμως τη θάλασσα μέσα μου…
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
Θέλοντας να τεστάρω τις δυνατότητες και τα όρια του εργαλείου, άρχισα να ζητάω συμβουλές θεωρώντας μάλλον απίθανο (και ηθικά απωθητικό) το να το χρησιμοποιήσω. Μέσα σε μισή ώρα είχα αγοράσει μηνιαία συνδρομή.
14°
