Ήταν απόγευμα σε κάποιο στενό, στο Κουκάκι. Το σκηνικό θύμιζε ταινία τρόμου. Νοσοκόμοι με μάσκες και λευκές στολές ήρθαν να παραλάβουν κάποιον ασθενή, που μόλις κατέληξε.
Ομοφυλόφιλος ήταν. Στην ουσία τρανς, αλλά έτσι μας είχαν πείσει.
Ότι ήμασταν μια από τις πολλές μορφές ομοφυλοφιλίας, οι «ειδικοί».
Αιτία θανάτου, AIDS. Μια άγνωστη αρρώστια, θανατηφόρα που την αρπάζεις ακόμη και με τον αέρα.
Καραντίνα. Φόβος. Απέχθεια. Μίσος για τους ανώμαλους που, τιμωρούνται για την ασυδοσία τους.
Γέμισε η μνήμη με ενοχές. Αποτυπώματα στα σώματα μας όσα δάχτυλα μας άγγιζαν τα προηγούμενα χρόνια, χαραγμένη κάθε λεπτή γραμμή ισορροπίας μεταξύ ζωής και θανάτου. Και βεβήλωσης…
Μπήκε κι ο έρωτας σε καραντίνα και οι θύμησες. Θολές. Από φόβο;
Η δεκαετία του ‘80 εκτός από τις ντίσκο, τα λακαρισμένα μαλλιά, τις βάτες και την «αλλαγή», άφησε το στίγμα της, σε στιγματισμένους ανθρώπους με στιγματισμένη ασθένεια.
Με ντροπή και μυρωδιά θανάτου, αγωνίας και περιφρόνησης.
Χάσαμε φίλες, φίλους, γνωστούς, αγαπημένους, φορώντας σιωπηλά το πένθος μας μην τυχόν και «κολλήσουμε» το μικρόβιο της απέχθειας και μεταξύ μας.
Τα χρόνια πέρασαν, χιλιάδες οι νεκροί ανά τον κόσμο. Η «μάστιγα των ομοφυλοφίλων», άγγιξε και παρέσυρε «κανονικούς» ανθρώπους και ο τρόμος μεγάλωσε. Απλώθηκε.
Ασθενούσαν παιδιά! Γυναίκες. Παντρεμένοι άνθρωποι. Οικογενειάρχες. Λες και οι υπόλοιποι είχαμε βγει από κουκούλι.
Ήρθαν θεραπείες, ενημέρωση, η αρρώστια έγινε ιός, ο θάνατος παραμέρισε με τη χρήση αντιρετροϊκών φαρμάκων.
Η ζωή άρχισε να κερδίζει έδαφος. Μαζί με τη λογική, παρεάκι.
Αν κάνεις με συνέπεια τη θεραπεία, δεν νοσείς.
Ζεις, αναπνέεις, κάνεις έρωτα, αγαπάς, δημιουργείς ζωή, αν το επιθυμείς.
Παρέμειναν νοσηρές όμως οι μνήμες.
Για τη ζωή που δεν ήταν ποινικοποιημένος ο έρωτας.
Για τις αγκαλιές που χάσαμε, γιατί μας χώρισε η άγνοια.
Για την αγωνία...ποιά-ος θα είναι ο επόμενος, που θα μένει σιωπηλός ,οστεωμένος, απομονωμένος σε κάποιο «αποστειρωμένο» δωμάτιο, όχι μόνο από μικρόβια νοσοκομειακά αλλά κυρίως από το μικρόβιο της απανθρωπιάς.
Έμεινε το στίγμα. Και ένα στίγμα, πάντα κουβαλάει κάτι σκούρο μέσα του.
Η κορδέλα του πένθους, έγινε κόκκινη για να θυμίζει πόσο κοντά στην κόψη του δρεπανιού μπορείς να φτάσεις, αν δεν προσέχεις.
Αν δεν χρησιμοποιείς προφυλακτικό για να χαρείς μια από τις μεγαλύτερες χαρές της ζωής.
Κόκκινη η κορδέλα, τιμή και θρήνος για ό,τι αγαπήσαμε και το χάσαμε στη πλάνη των πιο αρχέγονων συναισθημάτων.
Της αγάπης και του μίσους.
Τιμώ τους φίλους μου που έχασα. Τους τόσους «άλλους» που άνοιξαν δρόμο για να μπορούμε σήμερα να μιλάμε για τον ιό hiv και τη θεραπεία της «επόμενης μέρας» σε περίπτωση που ανησυχήσεις αν σπάσει κάποιο προφυλακτικό έτσι ώστε να προλάβεις να «ηρεμήσεις» την όποια ανησυχία σου, ότι κάτι άρπαξες.
Τον παιδικό μου φίλο…στα 25 του, που μου χαμογελάει πικρά από κάπου αλλού.
Τις μάνες, τα παιδιά, κάθε ψυχή που πόνεσε από το χαμό ενός ολέθριου θηρίου, που όπως κάθε τι άγνωστο τρομάζει, παραπληροφορεί και καταστρέφει.
8°
