12°
Στη δεύτερη ατομική της έκθεση η Ειρήνη Μπαχλιτζανάκη παρουσιάζει μια νέα σειρά έργων, κυρίως γλυπτά και κεντήματα.
Παρόλο τον πειραματισμό με μια διευρυμένη εικαστική γλώσσα, μέσα από τα κεντήματα και κυριότερα μέσα από τη χρήση του λόγου και του κειμένου τα έργα φανερώνουν μια συνέχεια στα ζητήματα που απασχολούν την Μπαχλιτζανάκη τόσο σε μορφολογικό όσο και σε εννοιολογικό επίπεδο.
Τα αντικείμενα αναλαμβάνουν για άλλη μια φορά πρωταρχικό ρόλο. Βρίσκονται στην πρώτη γραμμή μιας έρευνας που εξετάζει τους τρόπους με τους οποίους αυτά παράγουν αλλά και φέρουν νόημα και που σε συνέχεια της προηγούμενής της έκθεσης διεξάγεται μέσα από ένα συνοπτικό λεξιλόγιο μέσων, μεθόδων και υλικών. Γύψινα και κέρινα αντικείμενα που προέρχονται από καλούπια δημιουργούν μορφές επενδυμένες με ένα ευρύ φάσμα αναφορών και συσχετισμών που παίζουν διαρκώς με την ιδέα της αναγνωρισιμότητας, ενώ παράλληλα αντλούν από το design, τις έννοιες του διακοσμητικού, της χειροτεχνίας και του readymade. Τα έργα λειτουργούν μέσα από την αίσθηση της αμφισημίας που τα χαρακτηρίζει, μεταξύ πραγματικότητας και ψευδαίσθησης, μεταξύ χρησιμότητας και έλλειψης φαινομενικής λειτουργίας.
Όπως συμβαίνει με τα γλυπτά, έτσι οι λέξεις και οι φράσεις που συναντάμε στην έκθεση αποσυνδέονται από το αρχικό τους πλαίσιο. Οι πηγές τους ποικίλουν από γκράφιτι και συνθήματα που έχουν συμβάλλει τα τελευταία χρόνια στη διαμόρφωση του γλωσσολογικού τοπίου του κέντρου της Αθήνας, μέχρι αποσπάσματα από λογοτεχνικά έργα αλλά και μια φράση που είπε κάποιος κάποτε που φάνηκε να έχει ιδιαίτερη σημασία.
