Στις εννιά το βράδυ που κατέφτασα εγκαίρως ως εργαζόμενος, ομολογώ πως η εικόνα του άδειου Gagarin 205 με τρόμαξε, αφού η επίσημη ώρα έναρξης ήταν για μισή μόλις ώρα μετά. Η πλατεία ήταν γεμάτη πλέον όταν ξεκίνησε το πανηγύρι των Les Négresses Vertes στις δέκα, αφού παρά την ευρεία ανησυχία για τα κρούσματα κορωνοϊού και στην Ελλάδα, εκατοντάδες γυναίκες και άνδρες, κορίτσια και αγόρια, αποφάσισαν να δουν και να ακούσουν από κοντά τις «Πράσινες Νέγρες». Που επέστρεψαν στη χώρα μας με την υποστήριξη του Athens Voice 102.5 και μίλησαν πρόσφατα στην Athens Voice και τον Γιάννη Νένε.
Ποια και ποιος από εσάς ήταν στο «Ρόδον» στα τέλη του 1992, όταν τούτος ο περιπλανώμενος θίασος «γυφτοπάνκηδων» άπλωσε κουρελούδες και στρώματα στα σανίδια; Εικοσιοκτώ χρόνια πίσω. Μια ζωή! Λίγους μόλις μήνες αργότερα, 22 Ιανουαρίου 1993, ο Helno, ο πηγαίος μπροστάρης τους, επέλεξε το πατρικό του σπίτι ως τελευταία του κατοικία αποχαιρετώντας μας με μια δόση ηρωίνης που στάθηκε υπερβολική…
Ήταν τέσσερα χρόνια πριν που με την κυκλοφορία του κομβικού, πολυδιάστατου «Mlah» και το σαρωτικό «Zobi La Mouche» να μοιάζει με επαναστατικό ύμνο της εργατιάς, οι Les Négresses Vertes έγραψαν τη δική τους σελίδα στη μουσική κληρονομιά της Γαλλίας.
Η βραδιά στην οδό Λιοσίων ξεκίνησε με τις πάντες, αφού το επιδημικό «La Valse» κινητοποίησε μονομιάς τους γοφούς θηλυκών και αρσενικών παρόντων. Ο μέσος όρος ηλικίας υψηλός. Ξεκάθαρα. Μα τα χαμόγελα ολούθε. Για μια ώρα και σαρανταπέντε λεπτά, οι επτά αεικίνητοι μουσικοί μας συμπαρέσυραν σε μια καθαρκτική γιορτή ανεμελιάς, αφήνοντας το δηλητήριο των αρρωστημένων ειδήσεων της περιόδου έξω, στο πεζοδρόμιο.
Το πρωτόγνωρα εκτενές encore, ούτε ένα, ούτε δυο, μα επτά τραγούδια στη σειρά, υπήρξε καταιγιστικό! Κι όπως οι πρώτες νότες του «Zobi…» πυροδότησαν εκ μέρους μας ιαχή θριάμβου, οι τελευταίες του «La Bodega» ήθελαν τους περισσότερους από εμάς ιδρωμένους. Καθώς πρέπει.
14°
