«Μου πήρε τρία χρόνια να το πω και βρέθηκα πολύ κοντά στη φάση να το πω, να μην το πω. Ήθελα να το μοιραστώ αυτό που μου συνέβη. Έκανα ένα χειρουργείο στον νωτιαίο μυελό και αφαίρεσα έναν όγκο. Δεν είναι ούτε καλοήθης, ούτε κακοήθης», σημείωσε η Γιάννα Τερζή και πρόσθεσε:
«Ο νωτιαίος μυελός, γιατί ούτε εγώ το ήξερα και το έμαθα όταν μου συνέβη, είναι το νευρολογικό μας σύστημα και αν πειραχτεί κάτι εκεί να πάθεις παραλυσία. Δεν είχα συμπτώματα και το έμαθα καταλάθος. Μετά από την αφαίρεσή του, όταν τον πειράζεις με τον οποιονδήποτε τρόπο, ο χρόνος αποκατάστασης και σε τι κατάσταση είσαι δεν το ξέρει κανείς. Το μαθαίνεις όταν βγαίνεις από το χειρουργείο. Είχα κουφαθεί. Μου είπαν το νέο στο τηλέφωνο και μετά δεν άκουγα».
«Επειδή είναι σπάνιο αυτό που είχα, έπρεπε να βρω τον γιατρό που το κάνει. Και το μοιράστηκα γιατί οι γιατροί δεν κάνουν για όλα τα πράγματα. Είδα ανθρώπους να τους κοστίζουν τη ζωή τους γιατί οι γιατροί δεν είναι ειδικοί. Εγώ ήμουν τυχερή και πήγα σε έναν γιατρό που δεν με άφησε παράλυτη. Βγήκα παράλυτη από το χειρουργείο. Επειδή πειράζονται τα νεύρα, για 1,5 χρόνο μπήκα στο αμαξίδιο και έμαθα από την αρχή να περπατάω. Δεν μου άφησε κάποιο κουσούρι κινητικά το χειρουργείο. Έχω υπαισθησία και έχω μια μικρή αναπηρία. Σε μεγάλο ποσοστό δεν αισθάνομαι. Όταν πατάς στο έδαφος αισθάνεσαι όλο το βάρος στην πατούσα σου, εγώ δεν το αισθάνομαι. Σου δημιουργεί μια αστάθεια. Πρέπει να κοιτάω τα πόδια μου. Όταν οδηγώ πρέπει να βάζω φως, πρέπει να κοιτάω τα πόδια μου. Το πόδι μου μπορεί να φύγει από το φρένο και πρέπει να το βλέπω. Είναι τέτοια μικρά που δεν φαίνονται και τα περνάω καθημερινά. Έχω έναν μόνιμο ηλεκτρισμό και μούδιασμα. Τον πρώτο καιρό έπαιρνες ηρεμιστικά, αντικαταθλιπτικά και μετά ξέρεις ότι θα ζεις με ένα μόνιμο μούδιασμα. Οι αόρατες αναπηρίες είναι πιο ύπουλες», κατέληξε.
