Αντιγόνη Ανδρεάκη, τι σημαίνει η Παγκόσμια Ημέρα του Καρκίνου του Μαστού για σένα;

«Ήμουν ένας άνθρωπος που δεν είχα ποτέ καλές σχέσεις με τους γιατρούς και τα νοσοκομεία. Δεν μου αρέσει η μιζέρια των ασθενειών. Ακόμη και όταν πέθανε ο 49χρονος πατέρας μου θρήνησα μια μέρα τον χαμό του και την επόμενη επέστρεψα στον αέρα» είναι τα πρώτα λόγια της κρητικιάς Αντιγόνης Ανδρεάκη στην τηλεφωνική μας επικοινωνία. Στις 17 Οκτώβρη επέστρεψε στους τηλεοπτικούς δέκτες της CRETA ΤV με το ζεστό χαμόγελο, τα μάτια της να λάμπουν και μια διαφορετική εικόνα, μια όψη ενός ξυρισμένου κεφαλιού δίνοντας έτσι, ένα ηχηρό μήνυμα σε όλες όσες παλεύουν καθημερινά με τον καρκίνο του μαστού. H δημοσιογράφος-παρουσιάστρια που δίνει μάχη με τον καρκίνο του μαστού, έχει μάθει κάθε μέρα να παλεύει και να μην τα παρατάει, για εκείνη, την 10χρονη κόρη της Γαβριέλα που της έστειλε ένα τεράστιο μπουκέτο στην πρεμιέρα της με την εκπομπή της Live με την Αντιγόνη- η οποία έγινε σε νέα ώρα-, την οικογένεια και τους φίλους της. Η κίνηση της έγινε viral στα social και τα μηνύματα με ιστορίες γυναικών όπως «μπήκα στο λεωφορείο χωρίς περούκα» που έλαβε αυτές τις ημέρες αμέτρητα. Η Αντιγόνη μιλάει στην ATHENS VOICE για την Παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου του μαστού και την δική της ιστορία.

«Έκανα τις προληπτικές εξετάσεις μου τυχαία μετά από πίεση φίλων γιατρών και ύστερα από μια επίσκεψη στο γυναικολόγο, ενώ αρνούμουν στην αρχή να κάνω ψηλάφηση εντοπίσαμε έναν όγκο, και ξεκινήσαμε αμέσως τις απαιτούμενες εξετάσεις. Σε περίπου 15 μέρες είχαμε και τα αποτελέσματα που μας επιβεβαίωναν ότι πρόκειται για κακοήθεια, καρκίνος στο μαστό αρκετά επιθετικός. Το κυριότερο συναίσθημα είναι ο φόβος πού αλλού μπορεί να βρίσκεται, το να "χωνέψεις" τον καρκίνο που έχεις. Η μεγάλη σου αγωνία είναι να μη μείνουν τα παιδιά σου μόνα τους. Η διαδρομή είναι πολύ μοναχική και οι συγγενείς, οι φίλοι, κάποια στιγμή λυγίζουν, εσύ όμως πρέπει να παλέψεις.

Ταξίδεψα αμέσως στην Αθήνα, δεν είχα προλάβει να μιλήσω με την κόρη μου, ο γιατρός μου Οδυσσέας Ζώρας μου είπε ότι έπρεπε να κάνω άμεσα το χειρουργείο. Την Τρίτη 28 Ιουνίου, στα γενέθλια μου, αφαιρέσαμε τον όγκο ενώ μου τραγουδούσαν γιατροί και νοσηλευτές το χαρούμενο τραγούδι των γενεθλίων. Ακολουθούν 18 χημειοθεραπείες, ορμονοθεραπείες και ό,τι ήταν απαραίτητο, με ανησυχούσαν οι παρενέργειες γιατί είχα βιώσει έντονα τον καρκίνο του πατέρα μου που ήταν αρκετά δύσκολος και φοβόμουν αυτή τη διαδικασία.

Όσον αφορά το κομμάτι της απώλειας των μαλλιών σκέφτηκα αν θα έπρεπε να βάλω περούκα ή να αφήσω την κατάσταση όπως ήταν. Είναι καθαρά στερεοτυπικό το κομμάτι της απόκρυψης της αλήθειας ότι πάσχεις από κάτι κακό. Πολλές γυναίκες δεν παραδέχονται τον καρκίνο για να μην ανησυχήσουν την οικογένειά τους, φοβούνται ότι θα διαταράξουν την ησυχία τους, ότι θα θορυβηθεί η δουλειά τους, ότι ο σύζυγος τους ίσως εκείνο το διάστημα αναζητήσει άλλη αγκαλιά. Στην καθημερινότητα πέφτει βόμβα στα θεμέλια της οικογένειας, αν δεν είναι δυνατή διαλύεται. Το ερωτικό κομμάτι είναι δύσκολο. Όσο πιο δυνατός είσαι, παρερμηνεύεται αρκετές φορές».

Η κόρη μου, Γαβριέλα, ξέρει τα πάντα για τον καρκίνο μου

«Όταν άρχισαν να πέφτουν τα μαλλιά μου έζησα το δράμα να κάνω μπάνιο και να πέφτουν όλες μου οι τρίχες παντού, σοκαρίστηκα, ένιωθα κάπως, οπότε πήγα να τα ξυρίσω απευθείας. Η κόρη μου συνέχεια με ρωτούσε για όλο αυτό, με ρωτούσε αν έπρεπε να ξυρίσει και εκείνη τα μαλλιά της μιας και έβλεπε στα social αντίστοιχες εικόνες οπότε της είπα μια ιστορία. Επέστρεψα σπίτι από το κούρεμα μου και είχε ετοιμάσει το πάρτυ, τις πορτοκαλάδες, τη μουσική, τα πάντα, το διασκεδάσαμε το ξύρισμα μου. Την μυρίζω κάθε πρωί, θέλω να είμαι εκεί όσο περισσότερο μπορώ. Το μόνο που εύχεσαι καθημερινά για το παιδί σου είναι μη σε χάσει. Έβλεπε τις γάζες και μου έλεγε "να σε βοηθήσω μαμά;" Της απαντούσα "άσε με να εξοικειωθώ εγώ πρώτα και μετά θα σου δείξω". Η μικρή μου ξέρει τα πάντα, τα ζούμε όλα χωρίς να κρύβω τίποτα για τον καρκίνο μου. Απλώς δεν θέλω να με βλέπει μετά τους ισχυρούς πόνους και να την στιγματίσω, να την «πονέσω» ψυχικά. Πηγαίνει στο σχολείο με μάσκα για να μην μεταφερει κάτι στο σπίτι και μια μέρα γυρνάει και μου λέει ότι πήγαιναν και κάποιοι συμμαθητές της επίσης με μάσκες για να τη στηρίξουν σε όλο αυτό. Μια άλλη μέρα μου ζήτησε συγγνώμη επειδή ένα παιδί στο σχολείο της κόλλησε κορωνοιό και φοβήθηκε ότι θα πεθάνω. Έχει πολύ κλάμα κάποιες μέρες η καθημερινότητα, όμως μετά ξανασηκώνεσαι και προχωράς».

Η αποχή από το κανάλι, η επιστροφή και οι περούκες

«Σχεδόν 1,5 μήνα δεν δούλευα στο κανάλι, δεν μου άρεσε που απουσίαζα, θέλω να νιώθω "κανονική". Οπότε όταν ήρθε η μέρα της επιστροφής μου είπαν οκ, εμείς θα σε στηρίξουμε σε όλα, όπως και αν θέλεις να εμφανιστείς και η αλήθεια είναι ότι ήταν κάτι που με ελευθέρωσε περισσότερο. Δεν ήθελα να βγω με περούκα. Ήταν σα να προσπαθώ να κρύβομαι από την ασθένεια και εγώ ήθελα να δώσω μια μάχη ίσα με ίσα με το καρκίνο. Οι περούκες άλλωστε δεν είναι μια φτηνή υπόθεση, σκέψου ότι μια καλή μπορεί να κοστίζει 1.500-2.000 ευρώ, όλες οι γυναίκες δεν είναι σε θέση να το καλύψουν. Δεν χρειάζεται να σκεφτόμαστε ότι πρέπει να έχουμε συν αυτό το έξοδο στα ήδη υπέρογκα ποσά που καλούμαστε να πληρώσουμε αλλά αυτό είναι και προσωπική υπόθεση της κάθε μιας, πώς νιώθει δηλαδή όμορφα με τον εαυτό της. Εγώ ήθελα να περάσω το μήνυμα ότι όπως και να επιλέξεις να είσαι, είναι οκ. Θυμάμαι κάποιοι με είχαν ρωτήσει παλιά "έτσι θα κυκλοφορείς τώρα;" Ήρθε η ώρα να μάθουμε ότι η εικόνα δεν έχει σημασία, να μην κουβαλούν οι γυναίκες την σιωπή τους, να μην νιώθουν υποχρεωμένες να μην "τρομάξουν" τους άλλους,να νιώσουν όλες πόσο όμορφες είναι και δυνατές. Έχουμε μάχες και αιτήματα για τη ζωή!»

Παγκόσμια Ημέρα του καρκίνου του μαστού

«Πέρυσι ανακοίνωνα στον αέρα τον θάνατο της Φώφης Γεννηματά για τη γενναία μάχη που έδινε με τον καρκίνο και σκεφτόμουν τα παιδιά της. Σήμερα θα είμαι εγώ στο αέρα ενώ δίνω τη δική μου μάχη με τον καρκίνο του μαστού. Δυστυχώς δεν υπάρχει η παραμικρή μέριμνα για τον καρκίνο αυτό, καμία αποζημίωση, κανένα επίδομα, ούτε καν μείωση παροχών αλλά το μεγαλύτερο θέμα είναι κυρίως η ψυχολογική υποστήριξη. Μια ψυχοογκολόγος σε όλη την Ελλάδα οριακά, ενώ υπάρχει ανάγκη να δημιουργηθεί ένα πλέγμα ενδυνάμωσης για τις γυναίκες που νοσούν, που δεν ξέρουν πώς θα επικοινωνήσουν βασικά θέματα στην οικογένεια τους. Επίσης, μην ξεχνάμε και τις γυναίκες μικρότερης ηλικίας που έχουν ανάγκη κι αυτές από δωρεάν εξετάσεις. Για μένα, ακόμη και η πρόληψη θα έπρεπε να είναι υποχρεωτική! Μόλις τελειώσουν όλα αυτά θέλω να ταξιδέψω πολύ, να πάω παντού και θα το κάνω. Έχω πει στον εαυτό μου "δεν γίνεται Αντιγόνη να πεθάνεις αν δεν έχεις δει τη Νέα Υόρκη, όλα τα μέρη που έχεις ονειρευτεί"». Την ρωτάω αν σκέφτεται μετά από όλα, μόλις τελειώσει η μάχη της να αναζητήσει μια δουλειά στην Αθήνα και μου απαντά «Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ. Το σίγουρο είναι ότι όλοι θα θέλαμε την εξέλιξη, το καλύτερο για εμάς και την δουλειά μας».