Με αφορμή την ιστορία για τον «Βρικόλακα» του Πολιντόρι και τη σχέση του με την Αθήνα των αρχών του 19ου αι., ο αρχιτέκτονας και κομίστας Φώτης Παπαστεφάνου δημιουργεί για την A.V. έναν κύκλο από ιστορίες που αφορούν την περίοδο της Τουρκοκρατίας, στην οποία η Αθήνα ήταν μία μικρή κωμόπολη, πολύ διαφορετική από τη μητρόπολη που είναι σήμερα. Οι ιστορίες που θα παρουσιαστούν στη συνέχεια είναι: Ο Τρελός της Αθήνας, Το Θαυματουργό Άγαλμα της Ελευσίνας.
Οι πελαργοί της Αθήνας
Στις πόλεις δεν συμβιώνουμε μόνο με άλλους ανθρώπους. Τις μοιραζόμαστε εξίσου με άλλα ζώα τα οποία εγκλιματίζονται στο περιβάλλον που διαμορφώνουμε. Η πανίδα των πόλεων νομίζουμε πως μας είναι οικεία, αλλά αν το σκεφτούμε θα διαπιστώσουμε ότι δεν γνωρίζουμε και τόσο πολλά γι’ αυτήν. Με κάποια ζώα, όπως οι γάτες και οι σκύλοι, είμαστε πιο εξοικειωμένοι, με κάποια είμαστε εχθρικοί (π.χ. τα ποντίκια) και με κάποια άλλα (ευτυχώς γι’ αυτά) απλά δεν έχουμε σχέσεις. Σε κάθε περίπτωση η συμβίωση δεν είναι πάντοτε ειρηνική. Και όπως συμβαίνει σε κάθε οικοσύστημα, αυτός που είναι πιο δυνατός και καλύτερα οργανωμένος επιβάλλεται στους άλλους, οι οποίοι είτε συμβιβάζονται, είτε αναγκάζονται να μεταναστεύσουν.
Αυτό φαίνεται να συνέβη με τους πελαργούς οι οποίοι πριν διακόσια χρόνια έκαναν τις φωλιές τους στην Αθήνα αλλά και σε άλλα μέρη της Ελλάδας. Σήμερα, με εξαίρεση τη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου, αποφεύγουν τη νότια Ελλάδα. Η ιστορία που παρουσιάζω προέρχεται από το εξαιρετικό έργο του Κυριάκου Σιμόπουλου «Ξένοι ταξιδιώτες στην Ελλάδα» (εκδ. Στάχυ, Αθήνα, 2001). Είναι μία πολύτιμη πηγή ιστοριών και θα ασχοληθούμε με αυτήν και σε επόμενα επεισόδια.
8°
