Πολιτικη & Οικονομια

Παραμύθια για μεγάλα παιδιά

2η μέρα. Ανταπόκριση του απεσταλμένου της A.V. στις Κάννες

Γιώργος Κρασσακόπουλος
3’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Το «Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής» (και οι σταρ του Σαρλίζ Θερόν και Τομ Χάρντι) και η «παραμυθένια» (αλλά όχι με αίσιο τέλος) ταινία του Ματέο Γκαρονε «Tale of Tales» είναι μερικά από τα πράγματα για τα οποία μιλάμε σήμερα στο Φεστιβάλ.

image

image

Στη μεγαλύτερη αίθουσα των Καννών, στο Grand Theatre Lumiere, δεν ακούς συχνά το κοινό να χειροκροτεί στη διάρκεια μίας δημοσιογραφικής προβολής. Ακριβώς αυτό όμως έγινε σήμερα το πρωί, όταν η κατάμεστη σάλα ξεσπούσε κάθε τόσο σε θερμό χειροκρότημα παρασυρόμενο από την ενέργεια, την ένταση, το θέαμα – και γιατί όχι το μήνυμα της ταινίας του Τζορτζ Μίλερ. Το φιλμ που βγαίνει σήμερα και στις αίθουσες της Ελλάδας είναι μία από εκείνες τις περιπτώσεις των blockbuster που δεν έρχονται στις Κάννες μόνο και μόνο για να περπατήσουν οι σταρ τους στο κόκκινο χαλί αλλά γιατί είναι και καλές ταινίες.

imageMad Max: Ο Δρόμος της Οργής

imageMad Max: Ο Δρόμος της Οργής

Όχι ότι το θέαμα της Σαρλίζ Θερόν και του Τομ Χάρντι με τα καλά τους απόψε το βράδυ στο κόκκινο χαλί είναι κάτι που δεν αξίζει από μόνο του, το γεγονός όμως ότι είναι εδώ για μία σπουδαία ταινία κάνει τα πράγματα ακόμη καλύτερα. Και το πόσο άρεσε οι ταινία στους συνήθως κυνικούς δημοσιογράφους των Καννών είναι κάτι που μπορούσες εύκολα να αντιληφθείς στη διάρκεια της συνέντευξης τύπου, όπου κανείς δεν είχε –ούτε και στο ελάχιστο– επιθετική ερώτηση να κάνει στο σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς.

image

Νίκολας Χουλτ, Τζορτ Μίλερ, Τόμ Χάρντι, Σαρλίζ Θερόν,

imageΤομ Χάρντι

Ανάμεσα στα πράγματα που ειπώθηκαν εκεί, ο Τζορτζ Μίλερ εξήγησε πως αυτό που ήθελε να κάνει με τον « Δρόμο της Οργής» ήταν «μία ταινία σαν ένα ασταμάτητο κυνηγητό κι ένα φιλμ που, όπως έλεγε ο Αλφρεντ Χίτσκοκ, ένας θεατής στην Ιαπωνία θα μπορούσε να δει χωρίς υποτίτλους». Εξήγησε ακόμη πως σχεδόν όλα τα stunt που θα δείτε στην οθόνη είναι αληθινά, πως ελάχιστα πράγματα έχουν γίνει με εφέ και πως στην διάρκεια των γυρισμάτων στην έρημο της Ναμίμπια δεν υπήρχε ούτε μία μέρα που να μην σκεφτεί ότι είναι στ’ αλήθεια τρελοί. Ναι, τα γυρίσματα ήταν δύσκολα κι οι φήμες για συγκρούσεις ανάμεσα στον Τομ Χάρντι και τον σκηνοθέτη του ακούγονταν έντονα στη διάρκειά τους. Σήμερα ο Χάρντι ζήτησε σχεδόν συγνώμη λέγοντας ότι «ήταν δύσκολο να αντιληφθώ το μέγεθος και το ύφος της ταινίας όταν την κάναμε. Ήξερα ότι ο Τζορτζ Μίλερ είναι ιδιοφυής αλλά χρειάστηκε να δω την ταινία για να καταλάβω πόσο αληθινά ιδιοφυής είναι». Όσο για την Σαρλίζ Θερόν δήλωσε πως «η ταινία έγινε χωρίς καμία φεμινιστική ατζέντα» πράγμα που κάνει την ύπαρξή της ακόμη πιο σημαντική και πως «ένιωσε πολύ χαρούμενη που επιτέλους έπαιξε μία γυναίκα ηρωίδα που δεν προσπαθεί να "είναι άντρας"».

imageΣαρλίζ Θερόν

Το προηγούμενο βράδυ είχαμε δει μία εξίσου φιλόδοξη ταινία –αν και σε ένα διαφορετικό τερέν– που όμως δεν τα κατάφερε τόσο καλά όσο θα περιμέναμε. Το «Tale of Tales» του Ιταλού Ματέο Γκαρόνε, που ακόμη καίει τα λάδια του «Γομμόρα», ενός σπουδαίου κινηματογραφικού κατορθώματος που δεν έχει επαναλάβει, είναι ένα παράξενο κινηματογραφικό πλάσμα. Η πρώτη αγγλόφωνη ταινία του είναι η εξιστόρηση μίας σειράς παραμυθιών του Ιταλού Τζιανμπατίστα Μπαζίλε γραμμένα τον 17ο αιώνα με θαλάσσια τέρατα, γριές που αλλάζουν δέρμα, τεράστιους ψύλους και αλμπίνο δίδυμα αγόρια από διαφορετικές μητέρες. Το γκροτέσκο συναντά το μαγικό σε αυτές τις ιστορίες, μα στο φιλμ του Γκαρόνε το μείγμα δεν πετυχαίνει όσο καλά θα έπρεπε. Υπάρχουν στιγμές που το πράγμα λειτουργεί και που μικρές ανατριχίλες σε διαπερνούν αλλά στο σύνολό του το φιλμ μοιάζει ελαφρά ασπόνδυλο, αναμφίβολα πανέμορφο αλλά και μονοδιάστατο. Μία παραβολή για την αγάπη και τον θάνατο, για την ίδια την ζωή που όμως παρουσιάζεται με υπερβολικά προφανή τρόπο στην οθόνη.

imageTale of Tales

imageTale of Tales

imageΣαλμα Χάγιεκ

imageΤζον Σ. Ράιλι

Το «Our Little Sister» του Χιροκάζου Κόρε Εντα, που προβλήθηκε χθες επίσης στο διαγωνιστικό, είναι μία τρυφερή χαμηλότονη ιστορία από εκείνες που ξέρει να κάνει ο Γιαπωνέζος σκηνοθέτης του «Nobody Knows» και του «Like Father Like Son». Εδώ, τρεις αδελφές που έχουν μεγαλώσει με τη γιαγιά τους, όταν ο πατέρας τους εγκατέλειψε την οικογένεια για μία άλλη γυναίκα, αποφασίζουν να πάρουν την μικρή ετεροθαλή αδελφή τους να ζήσει κοντά τους, όταν ο απών πατέρας τους πεθαίνει. Λυρικό και αγαπησιάρικο, ήρεμο και σχεδόν ζεν. Είναι μία από εκείνες τις ταινίες που πάντα χαίρεσαι να βλέπεις ακόμη κι αν δεν φτάσουν σε ένα από τα μεγάλα βραβεία σε ένα φεστιβάλ σαν τις Κάννες.

imageOur Little SisterimageOur Little Sister

Πέρα από τις ταινίες όμως, φέτος είναι το «Palais des Festivals» και συγκεκριμένα η αίθουσα Lumiere είναι αυτή που κλέβει τα βλέμματα αφού ανακαινίστηκε εκ βάθρων με βελούδινα καθίσματα και δυο υπέροχες σκάλες με μάρμαρο από τη Μοδένα της Ιταλίας. Το όλο ρετούς που έγινε με την προσωπική επίβλεψη του απερχόμενου πρόεδρου του Φεστιβάλ Ζιλ Ζακόμπ, ο οποίος ενέκρινε (δοκιμάζοντας) ακόμη και το πόσο μαλακά θα είναι τα καθίσματα, κόστισε περίπου εικοσιτέσσερα εκατομμύρια ευρώ. Μάλιστα...