Αγροτικές κινητοποιήσεις: Βασικά να πέσει η κυβέρνηση

Η αρχή έγινε με τα Τέμπη, πολύ μετά από το ίδιο το γεγονός και τις εκλογές. Κάποιος θα σκέφτηκε, γιατί αφήσαμε ένα τέτοιο κελεπούρι να περάσει έτσι. Μόνο με θλίψη. Αντεπίθεση. Το θέμα από μόνο του ήταν ευαίσθητο με πολλούς νεκρούς, οι περισσότεροι παιδιά και βαριές ευθύνες του κράτους, αλλά κανένας από τους αγανακτισμένους που πρωτοστατούσαν δεν μίλησε για τον αυτουργό. Αυτόν που έβαλε τα δύο τρένα σε τροχιά σύγκρουσης. Και είχε προσπαθήσει και νωρίτερα με άλλο τρένο. Όπως και κανείς δεν φώναξε για τη ΡΑΣ, αλλά ούτε για τον ΟΣΕ που ήταν υπεύθυνες για τους σταθμάρχες που εμπλέκονταν στο δυστύχημα. Αυτοί έμειναν στο απυρόβλητο. Όλοι μιλούσαν για την «πυρόσφαιρα», το ξυλόλιο ή κάποιο άγνωστο εύφλεκτο υγρό. Και κάποιοι πιο ακραίοι, για καύσιμα του ΝΑΤΟ και απεμπλουτισμένο oυράνιο. Εμ βέβαια αν δεν έχει Αμερικάνους – φονιάδες των λαών, δεν έχει γούστο.

Μετά από πολλούς μήνες και με τις αποκαλύψεις των βίντεο και τις γνωματεύσεις των ειδικών η υπόθεση στέγνωσε, κάηκε και έσβησε. Αλλά η κυβέρνηση, αν και κλυδωνίστηκε, δεν έπεσε. Μετά κατασκεύασαν το sequel των Τεμπών, δηλαδή τις εκταφές και την «απεργία πείνας» στο Σύνταγμα, στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη. Αλλά δεν ήταν καλά στημένο και δεν είχε προβλέψεις. Και όταν ο απεργός δικαιώθηκε και ψύχρανε και ο καιρός τέλειωσε και αυτό άδοξα. Φυσικά και δεν προχώρησε καμία εκταφή. Το θέμα ήταν και πάλι να πέσει η κυβέρνηση, ενδεχομένως και με μπούκα στη Βουλή. Των αγανακτισμένων με τον Μητσοτάκη που δεν δέχονταν το αίτημα του χαροκαμένου. Αλλά δεν έπεσε.

Εν τω μεταξύ είχε σκάσει και το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ με τα πολλά κλεμμένα εκατομμύρια και τις εξόφθαλμες βαριές ευθύνες της κυβέρνησης. Που εκτός των άλλων θα καθυστερούσαν και τις φετινές πληρωμές μιας και επιβάλλονταν εκ των πραγμάτων έλεγχος για το τι έχει και ποιος από αγροτικό και κτηνοτροφικό κεφάλαιο. Να μια ακόμα ευκαιρία για να πέσει. Μπορεί να μην έχει συναισθηματικά διεγερτικά, αλλά μπορεί να κλείσει τους δρόμους, τα τελωνεία και τα αεροδρόμια χρονιάρες μέρες και να επιφέρει σημαντική βλάβη στην οικονομία. Οι αγροτικές διεκδικήσεις τέτοια εποχή έχουν κάτι το παραδοσιακό και δεν θα φανούν ξεκάρφωτες ή υποκινούμενες. Χώρια που η κοινή γνώμη έχει εμπεδώσει ότι διαχρονικά οι αγρότες μας πεινάνε και γι αυτό φταίει η εκάστοτε κυβέρνηση που είναι υποχρεωμένη να τους επιδοτεί. Και λόγω του πλήθους τους και της διασποράς τους σε όλη την επικράτεια, η αντιπολίτευση θα σπεύσει να πυκνώσει τις γραμμές των μπλόκων. Όπως και έγινε.

Κάποια στιγμή που εδέησε η κυβέρνηση να ζητήσει τα αιτήματα των αγροτών και να τους καλέσει ο Πρωθυπουργός σε συνάντηση, τα πράγματα αποκαλύφθηκαν. Οι αγροτοσυνδικαλιστές δεν διαπραγματεύονται, απλώς ζητάνε λύτρα. Όσα περισσότερα μπορούν για να αφήσουν τους δρόμους και την οικονομία της χώρας ελεύθερους. Τα αιτήματα είναι σκόπιμα μαξιμαλιστικά ώστε να είναι σίγουρο ότι δεν θα ικανοποιηθούν. Και η τακτική είναι «πάρε το τελεσίγραφο και πράξε κι εμείς θα κρίνουμε αν θα γυρίσουμε στα χωριά μας». Δεν συζητάμε. Σωστή η καθοδήγηση δεν λέω. Μόνο με αδιέξοδα πέφτει μια κυβέρνηση χωρίς εκλογές.

Φυσικά κανείς δεν ζητάει εκσυγχρονισμό της αγροτικής παραγωγής, ευφυή γεωργία, νέες καλλιέργειες, βιώσιμους συνεταιρισμούς και ανάλογες εταιρίες, σύγχρονους τρόπους εμπορίου. Αυτά, όπως είπε και ένας αγροτοσυνδικαλιστής, είναι @α@αριές. Δώσε όλα τα κιλά όλα τα λεφτά, όπως έκανες πάντα. Τα βασικά αιτήματα θυμίζουν σοβιετική οικονομία και ίσως δείχνουν και τους εμπνευστές τους. Προστατευτισμός εκ μέρους του κράτους για τους αγρότες αποκλειστικά. Γιατί; Γιατί έτσι. Για παράδειγμα, τι σημαίνει μείωση του κόστους παραγωγής; Πώς η κυβέρνηση μπορεί να εγγυηθεί τις τιμές των σπόρων, των φαρμάκων, των μηχανημάτων, της συλλογής και της διάθεσης των καρπών; Σε καθεστώς ελεύθερης οικονομίας; Αλλά και πώς μπορεί να εγγυηθεί τις κατώτατες τιμές; Προφανώς με κρατική επιδότηση, όταν δεν πιάνουν την τιμή που επιθυμούν. Δηλαδή να πληρώνουν οι φορολογούμενοι το δικό τους ρίσκο ως ελεύθερων επαγγελματιών; Και οι τιμές να μένουν σταθερές ανεξάρτητα από τον όγκο ή την ποιότητα της παραγωγής; Και ποιος καθορίζει αυτήν την κατώτατη τιμή; Οι ίδιοι; Η αγορά; Η κυβέρνηση; Κάποιο κόμμα; Μήπως το Κόμμα;

Αφορολόγητο πετρέλαιο στη μάνικα σημαίνει απλά διοχέτευση αφορολόγητου καυσίμου σε μια δευτερογενή αγορά, δηλαδή κανονικό λαθρεμπόριο. Και φυσικά το πάγιο αίτημα του ΚΚΕ, η κατάργηση του Χρηματιστηρίου Ενέργειας, που όμως δεν είναι θέμα ελληνικό αλλά της ΕΕ. Αφήνοντας και την αιχμή, ε τότε γιατί δεν φεύγουμε από την ΕΕ. Και τέλος ο λούκουμος, που λέγαμε στο βόλεϊ, να μην περάσει ο ΟΠΕΚΕΠΕ στην ΑΑΔΕ για να συνεχιστεί το πάρτι της ζωής τους . Για να συνεχιστεί το αλισβερίσι με κομματάρχες, συνδικαλιστές, κουμπάρους και επίσημα κόμματα, με πλασματικά δέκα εκατομμύρια αιγοπρόβατα και σπάνιες ράτσες με 70 ευρώ επιδότηση το κεφάλι. Αλλά δυστυχώς για τους ξεσηκωμένους αυτά δεν γίνονται, δεν υπάρχει τρόπος να γίνουν από καμία κυβέρνηση και γι αυτό εξάλλου και προβάλλονται. Γιατί το θέμα είναι να πέσει η κυβέρνηση.

Και μέσα στον ορυμαγδό αιτημάτων και τα μπλόκα μια τριανδρία απομάχων, να την πετιέται και ζητά να διασώσει τη χώρα. Καραμανλής , Σαμαράς, Βενιζέλος. Δεξιά, ακραία δεξιά και Κέντρο. Μια θαυμάσια συμμαχία που μπορεί να δώσει διέξοδο στα αδιέξοδα των επόμενων εκλογών, όποτε αυτές γίνουν. Γιατί μπορούν να γίνουν και νωρίτερα αν η χώρα γίνει μη διακυβερνήσιμη και αναγκαστεί ο Μητσοτάκης να παραιτηθεί, υπό το βάρος μιας «γενικευμένης» λαϊκής δυσαρέσκειας. Αν οι εκλογές φέρουν τη ΝΔ κάτω από το 30% και ακόμα και με τη δεύτερη εκλογή δεν πιάσει την αυτοδυναμία, τότε φυσικά ανοίγεται η προοπτική συνεργασίας του 1ου με τον 2ο, δηλαδή με το ΠΑΣΟΚ και φυσικά χωρίς τον Μητσοτάκη.

Το ποιος θα είναι πρωθυπουργός δεν φαίνεται να έχει και μεγάλη σημασία αφού θα έχει πέσει επιτέλους ο «εχθρός». Το πιθανότερο κάποιος από τους υψηλούς παρόντες στο καπνεργοστάσιο. Ίσως ο ψηλότερος. Διότι αν φύγει ο Μητσοτάκης από τη μέση όλοι οι άλλοι είναι καλοί και κάπως, κάπου χωράνε. Ακόμα και ο Τσίπρας εφόσον κάνει την εμφάνισή του με κόμμα στις επόμενες εκλογές. Τα παροπλισμένα εθνικά κεφάλαια είναι πάντα εδώ και θα κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να μας σώσουν. Ακόμα και αν δεν θέλουμε.

Ωστόσο υπάρχει και ο αντίλογος σε όλα αυτά. Με 30% της ΝΔ και 15% του ΠΑΣΟΚ, ποιος θα τολμήσει να ζητήσει από τον Μητσοτάκη να μείνει στην απέξω; Αυτό θα παραμείνει δίλλημα μέχρι τη νύχτα εκείνη για την οποία γίνονται όλα όπως έχετε καταλάβει. Από τα ξυλόλια και τις εκταφές, μέχρι τις ανησυχίες περί κυβερνησιμότητας και τα μαξιμαλιστικά αιτήματα των αγροτών. Ακόμα και τα παντός είδους σενάρια περί αλλαγής της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ. Κάποιος θα πρέπει να κυβερνήσει αυτήν τη χώρα και αυτός δεν πρέπει να είναι ο Μητσοτάκης. Αυτό είναι το κοινό σύνθημα όχι μόνο της αντιπολίτευσης αλλά και ενός ισχυρότατου δεξιού πυλώνα, εντός του κυβερνώντος κόμματος. Και αυτό φαίνεται και δεν κρύβεται. Φυσικά το σήριαλ θα έχει και άλλα επεισόδια και ελπίζω να είμαστε όλοι καλά να τα απολαύσουμε. Αρκεί να πέσει. Αλλά έλα που δεν πέφτει αλλά καλπάζει; Και η εκλογή του Πιερρακάκη στην προεδρία του Eurogroup του έδωσε τις απαιτούμενες ανάσες. Μετά το ενεργειακό deal με τους Αμερικάνους. Πάλι οι Αμερικάνοι; Και οι Ρώσοι τι κάνουν;