Τζάμπα το rebranding ρε Αλέκση

Δεν νομίζω ότι κανείς είχε μεγάλες προσδοκίες από την παράσταση «Ο Τσίπρας Εναλλακτική Λύση» που έκανε πρεμιέρα χθες στο Παλλάς και πρόκειται να κάνει τον γύρο της χώρας σε μια σειρά από προγραμματισμένες αρπαχτές στην επαρχία. Στο κάτω-κάτω ένας ακαλλιέργητος μικροαστός δεν μπορεί, όσο κι αν προσπαθήσει κι όσοι κι αν προσπαθήσουν, να μεταμορφωθεί σε κάτι παραπάνω από έναν κομματάρχη που κάποια στιγμή καβάλησε στη συγκυρία και έφτασε μέχρι την κορυφή στην οποία όμως δεν είχε τη δυνατότητα να κρατηθεί.

Αλλά ακόμα κι όσοι ήλπιζαν ότι θα συναντήσουν μια κάπως βελτιωμένη έκδοση του γνωστού Αλέκση όσο να ‘ναι θα απογοητεύτηκαν. Όλα ήταν τα ίδια, όπως τα ξέραμε. Άνευ ουσίας γενικολογίες με ολίγη από τον παλιακό μελό λυρισμό της αριστεράς. Έδιναν και έπαιρναν τα πομπώδη τίποτα του τύπου «Αφύπνιση», «αυτοργάνωση», «συλλογικό όραμα», «αλλαγή», «νεα μεταπολίτευση», «εθνική πυξίδα» από έναν άνθρωπο που έμοιαζε εντελώς απροετοίμαστος, όχι μόνο να μιλήσει για τη σύγχρονη πραγματικότητα αλλά ακόμα και να διαβάσει πειστικά την ομιλία του, σαν να ήταν δικιά του (πρέπει να ήταν η δεύτερη φορά που τη διάβαζε με την πρώτη να ήταν διαγωνίως). Ακόμα και το κωμικό θέαμα με το παντελόνι που του ανεβαίνει μέχρι λίγο κάτω από το γόνατο ήταν εκεί.

Όλα ήταν βγαλμένα από το παρελθόν. Ακόμα και το, γεμάτο από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που πήγαν να ξαναπροσκυνήσουν το αφεντικό, ακροατήριο. Τουλάχιστον αυτοί θα ένιωσαν μια μικρή ικανοποίηση όταν τον άκουσαν να δηλώνει υπερήφανος για την κυβέρνηση που (με αποδείξεις και όχι ενδείξεις) έστησε έναν ολόκληρο διαγωνισμό για τηλεοπτικές άδειες, με στόχο να ελέγξει την ενημέρωση και με ερντογανικό τρόπο επιχείρησε να κλείσει στη φυλακή ολόκληρη την αντιπολίτευση.

Μέχρι και η παλιά του πουτινολαγνία ήταν παρούσα. Καταδίκασε μεν από υποχρέωση τη ρωσική εισβολή αλλά στο καπάκι ανακάλυψε «αντιρωσική υστερία» (έτσι αντιλαμβάνεται την αντίσταση σε εισβολείς και πεμπτοφαλαγγίτες). Και όταν καταδίκασε τη «γενοκτονία» στην Παλαιστίνη ξέχασε να αναφερθεί σε αντισημιτική υστερία, αλλά δεν πρέπει να τον αδικούμε. Το μάτι του πάντα το έκλεινε και στα ψεκοδεξιά και ακόμα κι αυτό δεν έχει αλλάξει στο παραμικρό.

Εκεί ήταν και η συνήθης τρικυμία εν κρανίω με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τη στιγμή στην οποία, μετά από ένα κρεσέντο αμφισβήτησης όλων των θεσμών, προειδοποιεί ότι η αμφισβήτηση των θεσμών «ταΐζει το τέρας της ακροδεξιάς».

Όταν είχε πρωτοακουστεί το περίφημο rebranding είχα γράψει ότι στην περίπτωση του Τσίπρα θα είναι σα να παίρνεις ένα τσαρούχι και να ζωγραφίζεις πάνω του το logo της Nike. Τελικά ούτε αυτό δεν έγινε. Το τσαρούχι παραμένει ίδιο, απαράλλαχτο, αμετανόητο και πάντα έτοιμο για την καταστροφή. Η ομιλία που υποτίθεται θα σηματοδοτούσε ένα νέο και ορμητικό ξεκίνημα ήταν τελικά τόσο βαρετή που το κοινό χειροκρότησε χλιαρά και σηκώθηκε να φύγει βιαστικά αμέσως μόλις τέλειωσε. Και μάλλον οι περισσότεροι από αυτούς να σκέφτονταν ότι τσάμπα πήγε το «ριμπράντινγκ». Και μπράβο του.