Αντιμνημόνιο vs Μνημόνιο ίσον Ιθάκη

Εκδόθηκε τελικά το βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα και φυσικά πολλές οι αναφορές, οι επισημάνσεις, οι κριτικές κ.λπ. Ωστόσο ένα από τα κεντρικά ζητήματα και ίσως ο πυρήνας του βιβλίου είναι ότι: ο συγγραφέας διηγείται το πώς ως ένας άλλος Οδυσσέας, πολυμήχανος, πανούργος, έξυπνος, σαγηνευτικός κ.λπ. κατάφερε κι έφτασε, με τα πολλά, μόνος του στην Ιθάκη.

Αυτός ήταν ο στόχος του εξαρχής. Πώς θα τα καταφέρει, μένοντας πιστός στις απόψεις του, να φτάσει έως το τέρμα, που στη συγκεκριμένη περίπτωση  ήταν η έξοδος από τα μνημόνια, έστω και κουτσουρεμένη, έστω με αίμα και νεκρούς, έστω και χωρίς λεφτά, έστω και χωρίς πια κανέναν δίπλα του. Βασικά δεν τους χρειαζόταν πλέον και γι’ αυτό έγραψε ό,τι έγραψε.

Ο Α. Τσίπρας δεν είναι μια τυχαία περίπτωση, είναι ο εκλεκτός ενός εκ των δύο κομμάτων της κομμουνιστικής αριστεράς στη θέση πρώτα του γραμματέα και μετά του προέδρου. Επιλέχθηκε ακριβώς επειδή κρίθηκε ικανός να εκπροσωπήσει στο ακέραιο τον ρόλο του, όπως είχε γαλουχηθεί χρόνια πριν στην ΚΝΕ. Κι αυτός ο ρόλος ανήκει σ’ εκείνους που μπορούν και προχωρούν μόνοι τους, ό,τι κι αν συμβεί, γιατί πάνω απ’ όλους είναι η κομματική γραμμή.

Και ποια ήταν η κομματική γραμμή στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ όταν έγινε κυβέρνηση; Ήταν το αντιμνημόνιο, με όλο το πολιτικό περιεχόμενο που ενσωμάτωνε αυτό το νόημα.

Δηλαδή ότι το δημόσιο χρέος δεν ήταν χρέος του ελληνικού λαού, αλλά της αστικής κομπραδόρικης τάξης που κυβερνούσε όλα τα προηγούμενα χρόνια και βέβαια και των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, οι οποίοι επιδίωκαν να μας εξευτελίσουν ως λαό και να μας εξαντλήσουν οικονομικά ως χώρα για τα δικά τους χρηματοπιστωτικά συμφέροντα.

Αυτή ήταν η άποψη της αριστεράς τότε και ακόμα σήμερα, και βέβαια του ΣΥΡΙΖΑ και λοιπών, την οποία υπερασπίστηκε μέχρις εσχάτων ο Α. Τσίπρας και μέσα από το δημοψήφισμα όπου προσπάθησε να αποδείξει ότι και ο λαός έχει την ίδια άποψη. Άλλαξε κι έκανε την περίφημη κωλοτούμπα γιατί του έβαλαν οι εταίροι το μαχαίρι στον λαιμό. Αλλά και πάλι δεν άλλαξε θέση. Η θέση παρέμεινε η ίδια στην ουσία της.

Ήταν βασικά η αφαίμαξη του όποιου πλούτου κατείχε η μεσαία τάξη. Κάτι το οποίο ειπώθηκε τότε ξεκάθαρα από τον Τσακαλώτο, και βέβαια κάτι για το οποίο στο βιβλίο δεν γίνεται καμία κουβέντα. Επιπλέον, βασική επιδίωξη τότε ήταν και η αλλαγή συνολικά στην ΕΕ προς μια αντίστοιχη οικονομική πολιτική, ασφαλώς σε μια θολή προοπτική. Μια εικόνα αυτής της κατάστασης την είδαμε λίγα χρόνια μετά με τα Κίτρινα Γιλέκα στη Γαλλία και σήμερα τη βλέπουμε με το κόμμα του Μελανσόν. Εκεί όπου επικρατεί η απόλυτη σύγχυση λέξεων και πραγμάτων.

Συνεπώς όλη αυτή η κριτική που φαίνεται ότι ασκείται μέσα από το βιβλίο στους συντρόφους του δεν έχει να κάνει με διαφορές στη στρατηγική αλλά στην τακτική. Ή είναι προσωπικοί χαρακτηρισμοί άνευ νοήματος, αφού είναι πασίγνωστες οι προσωπικές αντιπαλότητες στην ιστορία των κομμουνιστικών κομμάτων, οι οποίες δυστυχώς συχνά καθόρισαν βασικές πολιτικές αλλαγές, π.χ. ζαχαριαδικοί/ αντιζαχαριαδικοί και διάσπαση του ‘68. Είναι χαρακτηριστικό ότι αφήνει εκτός κριτικής τον Κατρούγκαλο, εκείνον ο οποίος εφάρμοσε με τον πιο βάρβαρο και κυνικό τρόπο το σχέδιο της οικονομικής ισοπέδωσης των μισθωτών και συνταξιούχων, το οποίο τους καθορίζει ακόμα σήμερα.

Το βιβλίο του Α. Τσίπρα, σε συνδυασμό με τις πολιτικές θέσεις όλων των κομμάτων και κομματιδίων της αριστεράς, έρχεται να επιβεβαιώσει για άλλη μια φορά την παγιωμένη θέση του και θέσεις τους, στις απόψεις του πάλαι ποτέ ευρωκομουνισμού, αριστερού και δεξιού, και να αναδείξει σε όλο του το μέγεθος τον μεγάλο εγκλωβισμό στο «αλλού» και το ιδεολογικοπολιτικό αδιέξοδο αυτών των ανθρώπων συνολικά. Έτσι μπορούν να εξηγηθούν σ’ έναν δεύτερο βαθμό πέρα από το προσωπικό και οι διαρκείς καβγάδες και διασπάσεις.

Πρόκειται για εκείνη την κατηγορία ανθρώπων οι οποίοι, αδυνατώντας να διακρίνουν την πραγματικότητα, κατασκευάζουν στη θέση της μια άλλη, ψευδαισθητική, φυσικά ο καθένας τη δική του, και έτσι καταλήγουν να τσακώνονται μεταξύ τους για το άλφα και βήτα σημείο στίξης.