Χορεύοντας με τα ζόμπι

Έπρεπε να περιμένουμε στην πολυθρόνα, εξαντλώντας την υπομονή μας, την εκδήλωση ενδιαφέροντος πασών των ημεδαπών πολιτικών δυνάμεων που εφεξής θα συνωστίζονται στο πάλκο της αμαρτωλής πολιτικής σκηνής μας. Βαριά η καλογερική του επαγγελματία «παρατηρητή» ομολογουμένως.

Μετά την «Ιθάκη», προϊόν μιας κακοχωνεμένης ανάγνωσης (;) του Καβάφη και μιας επιπόλαιης ερμηνείας της «Οδύσσειας», διασταυρωθήκαμε με τις εξάρσεις της Μαρίας Καρυστιανού, η οποία αρέσκεται πλέον στο λεκτικό κρυφτούλι των παρασκηνίων με πολλαπλούς ρόλους, για να ολοκληρώσουμε ως πολίτες με τη συνέντευξη τύπου Μπεν Χουρ ενός εσαεί «πικραμένου» και πολύπλευρα «παρεξηγημένου» από την ιστορία και τους παραταξιακούς συνοδοιπόρους του αλλά και έκδηλα γερασμένου και καίρια χτυπημένου από τη μοίρα Αντώνη Σαμαρά.

Ο πρώτος εγκαταλείπει με γρήγορα βήματα την κυβερνώσα αριστερά, στην οποία επένδυσε στην πολιτική εφηβεία του, για να διεκδικήσει την κυβερνώσα κεντροαριστερά ενός αναμφίβολα ομιχλώδους αν όχι απροσδιόριστου «πατριωτικού καπιταλισμού»! Τι πρόκειται να δούμε ακόμη, Θεέ μου. Η δεύτερη, της οποίας η ζωή της επιφύλαξε την πλέον δύσκολη και πιθανώς ανυπέρβλητη δοκιμασία, επιχειρεί εδώ και έναν χρόνο περίπου, με ρυθμούς εντεινόμενους ωστόσο, ένα σλάλομ μεταξύ δηλώσεων, διαψεύσεων, καλά υπολογισμένων διαρροών και πληθώρα παλινωδιών, να παραμείνει στην τρέχουσα επικαιρότητα διεκδικώντας τον ρόλο του «αφανούς πρωταγωνιστή. Άλλοτε με τη συμβολή κάποιων «επαγγελματιών» του επονομαζόμενου «Πολιτικού Μάρκετινγκ», βλέπε Νίκο Καραχάλιο, άλλοτε με τα «μυστικά μίνι συνέδρια στη Νάξο» για το στήσιμο ενός κινήματος και πάντα με πολλές συνεντεύξεις και ακόμη περισσότερες διαρροές. Οι διαρροές έχουν κάτι το χρήσιμο. Μπορεί κανείς πανεύκολα να τις διαψεύσει. Όσο για το πολιτικό της πρόσημο, ε, αυτό το «αμαρτωλό» μυστικό κρύβεται καλά στο παρελθόν μιας παραδοσιακά δεξιάς και συντηρητικής οικογένειας, όπως η ίδια ομολογεί, προσθέτοντας πως είχε να ασχοληθεί 20 χρόνια με την τρέχουσα πολιτική. Όσο που πατάει η γάτα, δηλαδή, apolitique και πάντως παραδοσιακά συντηρητική. Ένα όντως περίεργα φιλοτεχνημένο πολιτικό προφίλ.

Ο τρίτος, με μια συνέντευξη η οποία διατηρήθηκε στο «δημοσιογραφικό ψυγείο» επί πολλές μέρες και δημοσιοποιήθηκε ως «μακρύς μονόλογος» χωρίς αντίλογο σε μια βάναυσα κακοποιημένη, από δημοσιογραφική άποψη, στημένη παράσταση, επανέρχεται στο προσκήνιο έπειτα από μια τραυματική προσωπική τραγωδία. Ο Αντώνης Σαμαράς, δύο εικοσιτετράωρα μετά από ένα πολιτικό δείπνο στο «Σταύρος Νιάρχος» με οικοδεσπότη πασίγνωστο μιντιάρχη, συνέφαγε με τους Αμερικανούς υπουργούς που βρίσκονταν στην Ελλάδα για το μεγάλο ενεργειακό Forum και την πρόσφατα εγκατεστημένη Αθήνησι πρέσβη των ΗΠΑ. Την Κυριακή που μας πέρασε μεταδόθηκε η πολυσυζητημένη συνέντευξη.

Μίλησε για τη «Νέα Αρχή», όπως «Πολιτική Άνοιξη». Το πολιτικό στίγμα είναι το ίδιο μ’ εκείνο που επικαλέστηκε όταν τορπίλισε την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Τα επιχειρήματα περί εξωτερικής πολιτικής, ηθικής και πολιτικής εντιμότητας ήταν ορθή επανάληψη εκείνων που χρησιμοποιήθηκαν τότε. Η επίθεση στον Κώστα Σημίτη, τον «αιώνιο εχθρό» κάθε πικραμένου και πολύπαθου εραστή της «Πατριδογνωσίας», όπως την αντιλαμβανόταν η «Διάπλασις των παίδων», ήταν μετωπική. Τα σκάγια πήραν και τον κ. Ροζάκη, ο οποίος τόλμησε να υπενθυμίσει προ ημερών πως το 2003 είχαμε φτάσει σε κάποια πρώτη σφαιρική συνεννόηση με την Τουρκία όσον αφορά την Υφαλοκρηπίδα και την Αιγιαλίτιδα.

Η ακροδεξιά-υπερδεξιά αυτοπαγιδεύτηκε στην αποκρουστική πατριδολαγνεία της, ενώ το ραγισμένο τοπίο της αριστερής όχθης περιορίστηκε στην παθολογικό εξαναγκασμό του μηρυκάζοντας τον αρνητισμό του

Σχετικό Άρθρο

Πολιτικη & Οικονομια Αριστείδης Χατζής για τη συνέντευξη Σαμαρά και το βιβλίο Τσίπρα: «Θα μπορούσαν να συνεργαστούν»

Newsroom 09.11.2025, 18:59

Τη Δευτέρα που μας πέρασε και ύστερα από την ολοκλήρωση των παρουσιάσεων των τριών εναλλακτικών και πολυδιαφημιζόμενων πολιτικών –ή καλύτερα παραπολιτικών– μενού, χωρίς την αποκάλυψη των βασικών συστατικών που θα χρησιμοποιηθούν στην παρασκευή των πολιτικών εδεσμάτων, ο επίσης πολιτικός πολυτραυματίας μέσος πολίτης αντιλαμβανόταν εμβρόντητος πως η πολυσυζητημένη ανανέωση του πολιτικού προσωπικού της μικρής μας χώρας παραπέμπει στον μύθο του «Αγίου Δισκοπότηρου».

Μ’ αυτά και με τ’ άλλα της πολιτικής ζωής, τη Δευτέρα το πρωί της 10ης Νοεμβρίου του σωτηρίου έτους που διανύουμε, ο μέσος ψηφοφόρος, αυτός ο άγνωστος και βασανισμένος ξωμάχος της ιστορίας, θα σκέφτηκε να καταφύγει στην ανάγνωση των πρόσφατων δημοσκοπήσεων, αλλά φευ, προτίμησε να ανασηκώσει τους ώμους. Η κούραση ήταν πια τόσο έκδηλη και η εικόνα τόσο αποκρουστική. Στο Μαξίμου, αν διατηρούσαν ακόμη τη νηφαλιότητά τους, θα έπρεπε να χειροκροτούν και να αυτοσυγχαίρονται. Χωρίς να κουνήσουν ούτε το δαχτυλάκι τους, είχαν καταφέρει να αφοπλίσουν το αντιπολιτευτικό μέτωπο απ’ άκρη σ’ άκρη. Η ακροδεξιά-υπερδεξιά αυτοπαγιδεύτηκε στην αποκρουστική πατριδολαγνεία της και τον αυτοψεκασμό της, το ραγισμένο τοπίο της αριστερής όχθης περιορίστηκε στην παθολογικό εξαναγκασμό του μηρυκάζοντας τον αρνητισμό του, και τα σπασμένα κομμάτια του αριστερού καθρέπτη αναρωτιούνταν πού βρίσκεται και πόσο απέχει από την Πλατεία Συντάγματος αυτή η στραπατσαρισμένη «Ιθάκη».

Την ίδια ημέρα τα πρωτοσέλιδα των ΜΜΕ, με χαρακτηριστική ομοθυμία, επέμεναν εμμονικά στην πληρωμή των επιδομάτων στους δικαιούχους. Λες και η καταβολή επιδομάτων αποτελεί συγκροτημένη οικονομική πολιτική. Παγκόσμια πρωτοτυπία. Μια άριστα στημένη συγχορδία κακοκουρδισμένων οργάνων. Κουβέντα για την κατάσταση στα ράφια των σύγχρονων κέντρων κοινωνικού βασανισμού των νεοελλήνων. Κουβέντα για την άθλια και ντροπιαστική εικόνα των ράντζων στο Αττικό Νοσοκομείο. Κουβέντα για τα υπερκέρδη των συστημικών πολλαπλασιαστών του μονομερούς πλούτου, τουτέστιν των τραπεζών και των συν αυτοίς, όχι από τραπεζικά προϊόντα, αλλά από «ταμειακές διευκολύνσεις» του κρατικού μηχανισμού. Μόνο που, όλως τυχαίως, στην Ελλάδα του πρώτου εννιαμήνου του τρέχοντος έτους μειώθηκε δραματικά η αποταμίευση και αυξήθηκαν θεαματικά οι προσωπικές ανεξόφλητες οφειλές προς το κράτος. Στο «κόκκινο» δηλαδή. Σας θυμίζει κάτι αυτή η ανεξέλεγκτη πορεία προς την παλιά μας γνώριμη… άβυσσο;