10 πράγματα που περιμένουμε μετά την παραίτηση του Αλέκση

Προφανώς η ανακοίνωση της παραίτησης του Αλέκση με γέμισε χαρά και αισιοδοξία για το μέλλον (της σάτιρας κυρίως αλλά για μένα αυτό το μέλλον είναι πολύ σημαντικό). Γιατί προφανώς η παραίτηση είναι το πρώτο βήμα στην πορεία που θα οδηγήσει τον πρώην ηγέτη της Τζάκρη στη δημιουργία νέου κόμματος και ατελείωτων ωρών αβίαστου γέλιου. Ήδη η πρώτη γεύση με την ανάρτηση από την «παρέμβαση» του στο ευρωπαϊκό συμβούλιο είναι ένα πολύ θετικό πρώτο δείγμα που αποδεικνύει ότι ο μπρόεδρος είναι σε μεγάλη φόρμα.

Προσωπικά, εκτός από μια σπαρταριστή προεδρική παρουσία, περιμένω με αγωνία τα εξής 10 πράγματα τα οποία είμαι βέβαιος ότι περιμένετε και οι περισσότεροι από σας.

1. Το όνομα του κόμματος. Πανελλήνια Πατριωτική Ριζοσπαστική Αφύπνιση είναι η δική μου ιδέα αλλά είμαι βέβαιος ότι οι άνθρωποι του μπροέδρου μπορούν να σκεφτούν κάτι ακόμα καλύτερο.

2. Τις ιδέες των ενδυματολόγων του. Θα πάμε στο πιο κολλητό τύπου Κασσελάκης; Θα φορέσουμε γραβάτα ή θα εξακολουθούμε να φοράμε πουκάμισα φτιαγμένα για γραβάτα χωρίς γραβάτα; Μήπως ήρθε η ώρα για το ζιβάγκο και πίπα;

3. Το ποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θα παρατήσουν το κόμμα που βυθίζεται για ένα άλλο που δεν ξέρουμε αν μπορεί αν επιπλεύσει (ναι, με εμπνέουν κι εμένα οι μελούρες με θάλασσα). Οι πιο γάτοι, αυτοί με πολλά χρόνια «αγώνων» στην πλάτη, θα περιμένουν πρώτα να δουν τις δημοσκοπήσεις και θα αποφασίσουν μετά.

4. Τα κουτσομπολιά και τις αποκαλύψεις που θα έχει μέσα το βιβλίο που έχει το όνομα του Αλέκση στο εξώφυλλο (ξέρω ότι η δουλειά μου είναι το χιούμορ και μου αρέσουν και οι χοντράδες αλλά το να πω «που έγραψε» είναι υπερβολικό ακόμα και για μένα).

5. Τις αντιδράσεις στα κουτσομπολιά και τις αποκαλύψεις. Επειδή ο Αλέκσης θέλει να κάνει κόμμα θα πρέπει το βιβλίο να εκθέτει καταστάσεις και κυρίως πρόσωπα ώστε να αποδυναμώσει τους συντρόφους που δεν πρόκειται να τον ακολουθήσουν. Επιπλέον αν θέλει να φανεί ότι όντως κάνει νέο ξεκίνημα θα πρέπει να κόψει τις γέφυρες με το παρελθόν και άρα να συγκρουστεί. Οι αποκαλύψεις είναι ο καλύτερος τρόπος σύγκρουσης.

6. Τις αποκαλύψεις των συντρόφων που θα εκτίθενται στο βιβλίο και που θα θέλουν να αποδυναμώσουν τον Αλέκση, με λίγα λόγια ένα άνευ προηγουμένου μαδο...ξεμάλλιασμα με τους πρώην συντρόφους, από αυτά τα μαδο...ξεμαλλιάσματα που μόνο η αριστερά μπορεί να χαρίσει.

7. Τις επιθέσεις της κόρης του Νίκου του Κωνσταντόπουλου. Θυμίζω ότι λίγο καιρό πριν, στις συνεντεύξεις της ισχυριζόταν ότι ο Αλέκσης «θα μείνει κρυμμένος στο λαγούμι του» όσο υπάρχει στην πολιτική η Ζωή, η οποία τον παρουσίαζε ως έναν παραδόπιστο εξουσιομανή. Ας ελπίσουμε ότι τώρα που ο μπρόεδρος βγήκε από το λαγούμι θα πέσει πάνω του βαριά η οργή της Ζωής.

8. Τη στάση των μεγαλοπαραγόντων του τόπου που πλέον έχουν στην ιδιοκτησία τους τον τύπο της κεντροαριστεράς. Και μετά γενικώς τη στάση του τύπου (και του έντυπου και του ηλεκτρονικού και του ψηφιακού).

9. Τη στάση των καραμανλικών οι οποίοι ποτέ δεν έκρυψαν τη συμπάθεια τους για τον Αλέκση, πιθανότατα επειδή διακρίνουν πάνω του την εργατικότητα, την αποτελεσματικότητα και την έγνοια για τη χώρα που διέκριναν και στον ηγέτη τους Κωνσταντίνο τον Β τον Εργατικό.

10. Τη στάση του για πολλά χρόνια επικεφαλής της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, Γεωργίου Ανδρέα Παπανδρέου. Μπορεί κανείς να μη δίνει σημασία στον ΓΑΠ και να είναι παντελώς ανεπίκαιρος, αλλά αυτό κάνει την ανάγκη συστράτευσης με τον Αλέκση ακόμα επιτακτική. Δεν θα ήταν πολύ όμορφο να δουμε τους δύο αυτούς πρωθυπουργούς να αγκαλιάζονται σε προεκλογικές συγκεντρώσεις; Δεν θα ήταν υπέροχο;

Και μπράβο στον Αλέκση.