Στο ελληνικό μάτριξ δεν λαμβάνονται ποτέ «υφεσιακά μέτρα», για να είμαστε όλοι ευτυχισμένοι. Και πιο ευτυχισμένοι, οι μεγαλοοφειλέτες του Δημοσίου. Τώρα που «η δημοκρατία επέστρεψε στον τόπο που γεννήθηκε», με μια πολύ δημοκρατική πράξη νομοθετικού περιεχομένου, υπάρχουν «ευνοϊκές λύσεις» για τους φορολογούμενους, αν είσαι ποδοσφαιρική ομάδα και χρωστάς εκατομμύρια ευρώ, συγχαρητήρια, η τύχη σου χαμογέλασε. Λεφτά τελικά υπάρχουν, αρκεί να αυξήσεις τις τιμές στα τσιγάρα, τα ποτά, τις πάστες και τα δίκλινα στη Σαντορίνη. Η θεωρία του λιτού βίου στην πράξη. Από τις ρήτρες ανάπτυξης στους φόρους λίπους. To μόνο που δεν έχουμε δοκιμάσει ακόμη για τη σωτηρία ως μέτρο πολιτικής, είναι η νηστεία και η προσευχή.
Κάθε φορά που η αληθινή ζωή διαψεύδει την εγχώρια εικονική πραγματικότητα και τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας, οι πολιτικοί μας επιστρέφουν στο περήφανο μοντέλο διαπραγμάτευσης του «Μπακαλόγατου». Μεταρρυθμίσεις στο φλου, το χαμόγελο του καταφερτζή, ένα κι ένα κάνουν τρία, περιμένετε και θα δείτε. Αφού τελικά δεν έγινε της «κακομοίρας», οι εκβιασμοί στο ευρωπαϊκό περιβάλλον δεν έπιασαν τόπο, οι συμμαχίες του Νότου δεν ευδοκίμησαν ποτέ, οι αντιγερμανικές τερατολογίες ανασκευάστηκαν άρον-άρον στο Βερολίνο, αφήσαμε την Κατοχή και πήγαμε ένα βήμα παραπέρα. Η νέα εθνική αφήγηση είναι η «Ελλάδα του 1821» απέναντι στην «Ευρώπη του νεοφιλελευθερισμού».
Τι κι αν οι τσέπες του κράτους είναι άδειες; Είναι βαριά η φούστα του τσολιά. Τώρα μιλάμε για «πολιορκία εξόντωσης» από τους «θεσμούς» και τις επάρατες αγορές, αύριο ίσως ακούσουμε και για «γενίτσαρους», εντάξει, στις συγκεντρώσεις δεν θα στήνουμε κρεμάλες, θα σουβλίζουμε ομοιώματα της Μέρκελ, έρχεται και Πάσχα. Στο μεταξύ, ενώ η οικονομία της χώρας βυθίζεται κι άλλο και αναζητούμε ρευστότητα κάνοντας τράμπες με τα ασφαλιστικά ταμεία, αντιδρούμε στο «ξεπούλημα των δημόσιων υποδομών». Σε αυτή τη χώρα ως γνωστόν, δεν μπορείς να στήσεις επιχείρηση, αν δεν έχεις συνεταιράκι το Δημόσιο. Εκτός κι αν είσαι το Δημόσιο. Οραματιζόμαστε στρατηγικές επενδύσεις αλλά με το κράτος-πατερούλη, που ξέρει να ανταμείβει τα παιδιά του με θέσεις επιστημονικών συνεργατών, να υπόσχεται διορισμούς με το αζημίωτο και να στελεχώνει νευραλγικές θέσεις σε υπηρεσίες με ικανότατους αφισοκολλητές.
Οι τεχνοκράτες της ντουντούκας δεν δείχνουν καμία διάθεση να υπηρετήσουν τις αληθινές ανάγκες της κοινωνίας. Απέναντι στους αριθμούς των εκθέσεων αξιολόγησης, αντιπαραβάλλουν τα συνθήματα των φέιγ βολάν. Σε μια χώρα με 25,8% ανεργία, οι τροβαδούροι της «ανυπακοής» δεν εξετάζουν το ενδεχόμενο της δημοσιονομικής προσαρμογής, φτιάχνουν σονέτα για την «εργασιακή απορρύθμιση». Δεν δίνουν σημασία στις υποβαθμίσεις των διεθνών οίκων αξιολόγησης, γιατί είναι οι «γύπες» του καπιταλισμού. Οι γιοι της γερακίνας δεν ζουν γονατιστοί.
Αντί για πλούτο, παράγουμε μύθους. Περισσότερους από όσους μπορούμε να καταναλώσουμε. Αντί να αποκτήσουμε συμπαίκτες στη διεθνή σκηνή, φτιάχνουμε εχθρούς. Ζητάμε από τους άλλους να σέβονται την ιστορία μας, αλλά εμείς προσβάλλουμε εκείνη του πολωνικού λαού. Μετά, λέμε σόρι. Αντί να δημιουργήσουμε, φωνάζουμε συνθήματα. Θα «μας κλέβουν τα όνειρά μας» ή το όνειρό μας θα είναι «στην Πόλη εμείς να μπούμε». Όνειρο ζούμε, μη μας ξυπνάτε. Όσοι περίμεναν από μια τολμηρή κυβέρνηση που δηλώνει «ριζοσπαστικά αριστερή», να ανοίξει θέματα όπως η κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας ή τον ουσιαστικό εξορθολογισμό των αμυντικών δαπανών, ας απολαύσουν υπεύθυνα τα λαϊκά γλέντια και τις παράτες. Η Ελλάδα που μας κάνει περήφανους, διαδηλωτές και παρελαύνοντες, λούφα και παραλλαγή.
Τα σημάδια αδυναμίας της κυβέρνησης να ανταποκριθεί στην αποστολή της, πληθαίνουν καθημερινά. Η ετερογένεια και η οριακή της πλειοψηφία, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Γιατί πριν διαπραγματευτεί με τους εταίρους, είναι αναγκασμένη να διαπραγματεύεται με τον εαυτό της. Εγκλωβισμένα στην αντιπολιτευτική τους ρητορεία και τις virtual υποσχέσεις στο εκλογικό σώμα, τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου διαφωνούν μεταξύ τους, υπερασπίζονται τα αρματολίκια τους και αντιδρούν επικίνδυνα στην κριτική με αγωγές εκατομμυρίων ευρώ. Οι βουλευτές και τα κομματικά στελέχη που μιλούσαν για λογοκρισία και «μαύρο στην ΕΡΤ», δεν βλέπουν τώρα καμία προσπάθεια φίμωσης του Τύπου;
Οι τιμονιέρηδες του λαού επίσημα κάνουν λόγο για «συνωμοσίες» που επιθυμούν την αποσταθεροποίηση της χώρας, ανεπίσημα όμως κλείνουν το μάτι εκεί που πρέπει. Στα ισχυρά συνδικάτα που φρουρούν τα κλειστά επαγγέλματα και στις προνομιούχες συντεχνίες που, αφού άρμεξαν την «ιερή αγελάδα» του κράτους, πιπιλίζουν μέχρι την τελευταία σταγόνα τη φοροδοτική ικανότητα της μικρομεσαίας τάξης. Στην οποία, όπως μάθαμε εσχάτως, ανήκουν όσοι βγάζουν μηνιαίως το αστρονομικό ποσό των 700 ευρώ.
Την ίδια στιγμή, ο ευρωπαϊκός πολιτικός κόσμος, σχεδόν ανεξαρτήτως πολιτικής προέλευσης, απορεί, προειδοποιεί και εξαντλεί την υπομονή του. Δεν χρειάζεται να είσαι συντηρητικός, σοσιαλδημοκράτης ή φιλελεύθερος, για να αντιληφθείς πως είναι μάταιο να χρηματοδοτούν οι πολίτες σου χωρίς προϋποθέσεις και όρια, τις οικονομίες των άλλων. Το πρόβλημα των υπολοίπων κρατών δεν είναι τα δανεικά προς την Ελλάδα, είναι τα δανεικά και αγύριστα. Δεν θα ήταν και δικό σας;
Πολύ σύντομα, οι πράξεις της κυβέρνησης θα αποδείξουν αν ο πολύτιμος χρόνος που χάθηκε, ήταν για να γίνει ένας «έντιμος συμβιβασμός» ή να προετοιμαστεί κατάλληλα η κοινή γνώμη για τη «ρήξη». Οι δανειστές μας ζητούν να αλλάξουμε, γιατί χρωστάμε σε αυτούς. Εμείς οφείλουμε να αλλάξουμε, γιατί το χρωστάμε στον εαυτό μας.
11°
