ΠΑΣΟΚ: Δύναμη σταθερότητας ή αστάθειας;

Το ΠΑΣΟΚ ζήτησε, εδώ και τώρα, εκλογές . Παρόλη τη διαφορά των 16 ποσοστιαίων μονάδων από την πρώτη ΝΔ, που καταγράφουν οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις, ο Νίκος Ανδρουλάκης δείχνει να μη φοβάται μια άμεση αναμέτρηση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Και από το βήμα της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης ζήτησε νίκη του ΠΑΣΟΚ έστω και με μία ψήφο σε μια προσπάθεια επαναφοράς του παραδοσιακού δικομματικού δίπολου. Μόνο που η διαφορά ακόμα είναι λίγο μεγάλη και οι τάσεις δηλώνουν ότι ή θα παραμείνει ή θα διευρυνθεί. Αλλά η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ. Ούτε καν τελευταία.

Με τα άλλα κόμματα της αριστερής αντιπολίτευσης να κολυμπούν σε ρηχά νερά και προ της επανεμφάνισης του Αλέξη Τσίπρα, ήταν αναγκαίο το ΠΑΣΟΚ να καταγραφεί ως το αντίπαλο δέος της ΝΔ και ο Νίκος Ανδρουλάκης ως ο βασικός αντίζηλος του Κυριάκου Μητσοτάκη στο δρόμο προς την εξουσία. Δηλαδή σε ένα στυλ, «αυτός είναι ο επόμενος πρωθυπουργός και όχι ο Τσίπρας ο φυτευτός». Και μπροστά στην ανάγκη της ηγετικής εμφάνισης τα νούμερα των δημοσκοπήσεων θεωρήθηκαν περιττά, ως άνευ σημασίας και άνευ ουσίας. Γίνεται; Όλα γίνονται, αρκεί να υπάρχει αυξημένη δόση βολονταρισμού.

Και στα πλαίσια αυτά ο Ν. Ανδρουλάκης παρουσίασε ένα νέο κυβερνητικό πρόγραμμα που περιέχει δημογραφική αναγέννηση, ανάκαμψη της παραγωγικότητας σε βάθος 10 χρόνων, άνοδο του βιοτικού επιπέδου στο 80% του ευρωπαϊκού μέσου όρου, μείωση των ανισοτήτων, δικαιότερη κατανομή πλούτου, ανθεκτική και ανταγωνιστική οικονομία. Δηλαδή, άφθονα τα ελέη. Και όλα αυτά θα γίνουν πράξη, όχι σε μια άλλη χώρα με έναν άλλο λαό, αλλά στην Ελλάδα του 2025, με ένα κόμμα σοβαρό και υπεύθυνο στο τιμόνι της χώρας, που έχει σχέδιο προοδευτικό, σύγχρονο και πατριωτικό, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ. Γιατί όχι;

Ένα ΠΑΣΟΚ που βεβαίως έχει επεξεργαστεί ένα νέο σχέδιο μεταρρύθμισης του κράτους, με ένα νέο ΑΣΕΠ και με αναβάθμιση του ανθρώπινου δυναμικού του Δημοσίου στο οποίο θα προσφέρει και ένα 13o μισθό, αφού ως αναβαθμισμένο θα κουράζεται περισσότερο. Αλλά και προστασία πρώτης κατοικίας έχει το πρόγραμμα και 120 δόσεις για την εφορία των επιχειρήσεων και φθηνότερο ηλεκτρικό ρεύμα για όλους και φορολογικά κίνητρα για επενδύσεις στην περιφέρεια και νέο ΕΣΥ και Εθνικό Απολυτήριο και άλλα πολλά. Φυσικά και η κυβέρνηση έσπευσε να το κατηγορήσει ότι όλα αυτά είναι ακοστολόγητα και ότι καλλιεργεί και πάλι το λεφτόδενδρο και άλλα τέτοια απαξιωτικά με τα οποία ο πολίτης δεν βγάζει ποτέ άκρη. Με την απάντηση αυτή οι αναλυτές διείδαν ένα σπάσιμο μιας υποτιθέμενης συναίνεσης μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μπροστά στα μεγάλα επίδικα, η οποία όμως δεν εμφανίστηκε ποτέ και απορώ πού την είδαν.

Τι δεν είπε όμως ό Νίκος Ανδρουλάκης; Το πιο σημαντικό και καθοριστικό για να γίνουν πράξη αν όχι όλα τα μισά από αυτά. Με ποιους θα συγκυβερνήσει. Γιατί αν νικήσει με μια ψήφο, αλλά και με πολλές περισσότερες, είναι πολύ χλωμό να έχει αυτοδυναμία , δηλαδή να φτάσει σε 1,5 χρόνο από το 14% στο 38%. Και ως εκ τούτου ότι και να λέει σήμερα θα πρέπει να δηλώσει και τους συνεταίρους του αύριο, αν θέλει να γίνει πιστευτός. Ο Ν. Ανδρουλάκης απέφυγε να ανοίξει τα χαρτιά του σε σχέση με τις πιθανές μετεκλογικές συνεργασίες ακόμα και στην περίπτωση που θα χάσει για μία ψήφοι την πρωτιά. Θα αφήσει τη χώρα ακυβέρνητη, να πηγαίνει σε διαδοχικές εκλογικές Κυριακές μέχρι να κάνει κυβέρνηση ο Μητσοτάκης; Διότι όλη η ρητορική του είναι πολύ επιθετική προς τη ΝΔ κάτι που δηλώνει ότι δεν σκέφτεται τη συνεργασία μαζί της ακόμα και προ του αδιεξόδου. Μιας και το πρόβλημα της χώρα σύμφωνα με αυτόν είναι ο πρωθυπουργός.

Και το πράγμα θα γίνει ακόμα περισσότερο αδιέξοδο αν το κυβερνητικό πρόγραμμα που παρουσίασε δεν ληφθεί σοβαρά υπόψη από το εκλογικό σώμα και τα ποσοστά του παραμείνουν πολύ πίσω από αυτά του βασικού του αντιπάλου. Αλλά ας πάρουμε το καλό για το ΠΑΣΟΚ σενάριο που λέει ότι σε 1,5 χρόνο υπερκαλύπτει την απόσταση από τη ΝΔ, είναι πρώτο με διαφορά ευμεγέθους στήθους, αλλά δεν έχει αυτοδυναμία, που είναι και το πιο αισιόδοξο σενάριο που υπάρχει στον κόσμο. Τότε τι κάνει; Προφανώς και χωρίς φυσικά να το λέει συνεργάζεται με τα κόμματα της αριστερής αντιπολίτευσης και όλα τελειώνουν σαν «προοδευτικός γάμος»; Αλλά πώς να το ξεστομίσει αυτό ο Ν. Ανδρουλάκης στο εκλογικό σώμα; Να πει δηλαδή ότι θα επαναφέρει στην εξουσία τη Ζωή, τον Φάμελλο, τον Βαρουφάκη ή ακόμα και τον Τσίπρα αν έχει κάνει το μεγάλο βήμα. Ή μήπως τον Στέφανο που ένα 3% το τσιμπάει προς το παρόν, βρέξει, χιονίσει;

Θα τους επαναφέρει ως συνεταίρους του, να κάνουν τι; Να συγκυβερνήσουν την έρμη αυτή χώρα; Εντάξει η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει αλλά μην το παραξηλώσουμε γιατί μπορεί και να κάνει λάθος ο ποιητής. Και επειδή ο Νικόλας έχει συναίσθηση της κατάστασης προτίμησε και ορθώς να σιωπήσει. Γιατί στην προηγούμενη προεκλογική περίοδο που το υπαινίχτηκε, δεν εισέπραξε καλά αποτελέσματα. Μάλλον έδωσε στον Μητσοτάκη την αυτοδυναμία. Αλλά και πρόσφατα που το δήλωσε ευθαρσώς τόσο αυτός όσο και επιφανή στελέχη του, το ΠΑΣΟΚ είδε τα ποσοστά του να καταρρέουν. Διότι το ΠΑΣΟΚ είναι κόμμα του κέντρου και σε κεντρώους απευθύνεται. Μπορεί κάποια στελέχη του να αρέσκονται σε ενίοτε αριστερίστικη ρητορική αλλά το βασικό κοινό του είναι συντηρητικό. Και το κοινό αυτό έκανε ότι μπορούσε για να απαλλαγεί από τον ΣΥΡΙΖΑ και τα πολλαπλά κεφάλια του. Δεν θέλει να τον ξαναβρεί μπροστά του και μάλιστα από το παράθυρο.

Συνεπώς και εκ των πραγμάτων μια ψήφος στο ΠΑΣΟΚ μπορεί και να λειτουργεί ως ψήφος αστάθειας. Και αυτό είναι ανασταλτικός παράγοντας για το κόμμα. Διότι οι πιθανοί συγκυβερνήτες του όχι μόνο είναι στα κάτω τους αλλά έχουν πια φανατικούς αντιπάλους στον ευρύτερο χώρο του κέντρου, χώρο που κυρίως διεκδικεί το ΠΑΣΟΚ. Ειδικά σε μια συγκυρία που οι ψευδομάρτυρες της υπόθεσης Novartis καταδικάστηκαν σε φυλακίσεις (με αναστολή βεβαίως) βάζοντας ένα τέλος σε μια ακόμα σκευωρία της περιόδου των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Και ακόμα ειδικότερα σε μια εποχή που η συνωμοσία του ξυλόλιου κατέρρευσε εκθέτοντας σύσσωμη την αντιπολίτευση που όχι μόνο πίστεψε αλλά πολιτεύτηκε κοντά ένα χρόνο με σημαία αυτή. Πώς λοιπόν ένα κόμμα στιβαρό και πατριωτικό όπως το ΠΑΣΟΚ μπορεί να συμπράξει και μάλιστα με στόχο την αναγέννηση της Ελλάδας, με τους προσφάτως επίδοξους πλην όμως αποτυχημένους καταστροφείς της;

Συνεπώς η εμμονή με τον επάρατο Μητσοτάκη δημιουργεί ανυπέρβλητα εμπόδια στην επιστροφή του ΠΑΣΟΚ. Καλό το πρόγραμμα και να δεχθούμε ότι είναι «επεξεργασμένο» και ρεαλιστικό. Αλλά κάποιοι θα το εφαρμόσουν και όταν αυτοί είναι τα απολειφάδια της ριζοσπαστικής αριστεράς , τότε απλώς δεν υπάρχει. Άσε που αναγκαστικά δεν θα είναι αυτό αφού θα γίνει νέο κοινό πρόγραμμα με τους συνεταίρους. Θα ήταν λοιπόν πολύ πιο ρεαλιστικό και συνετό και κυρίως ωφέλιμο για τη χώρα να δηλωθεί καθαρά ότι η «αριστερή πόρτα» είναι ερμητικά κλειστή. Συνεπώς ο καθένας εύκολα θα μετέφραζε ότι το ΠΑΣΟΚ σκοπεύει και αν χρειαστεί θα συνεργαστεί με τη ΝΔ συμβάλλοντας με τις «επεξεργασμένες» προτάσεις του. Αλλά υποθέτω ότι κάτι τέτοιο δεν είναι προοδευτικό για τα μέτρα του κόμματος. Οπότε η σιωπή στο επίμαχο δουλεύει για τον επάρατο αντίπαλο. Δικαίως ή αδίκως αλλά δουλεύει. Αλλά μπρος στα αριστερά κάλλη τι είναι ο πόνος ακυβερνησίας;