Γιατί η αντιπολίτευση δεν μπορεί να αντιπολιτευτεί;

Αν κάτι μπορεί στ' αλήθεια να χαρακτηριστεί ως «φαινόμενο» στην ελληνική πολιτική, δεν είναι η πολυετής πρωτιά της Νέας της Δημοκρατίας σε εκλογές και δημοσκοπήσεις (ούτε φυσικά ο καημένος ο Κασσελάκης, που κάποιοι έγκριτοι πάσχισαν φιλότιμα να τον πουλήσουν ως τέτοιο). Το πραγματικό φαινόμενο είναι η παντελής αδυναμία της αντιπολίτευσης να αντιπολιτευτεί. Γιατί η συνεχής πρωτιά της Νέας της Δημοκρατίας -περισσότερο από ικανότητα του προέδρου και των στελεχών της- δείχνει την ανεπανάληπτη αποτυχία των υπόλοιπων κομμάτων. Μια αποτυχία ακραία μεν, μάλλον εύκολα εξηγήσιμη δε.

Γι' αρχή να πω ότι η αποτυχία δεν έχει να κάνει με το χαμηλό επίπεδο των στελεχών της αντιπολίτευσης. Ναι, το επίπεδό τους είναι πολύ χαμηλό, αλλά το χαμηλό επίπεδο είναι γενικό φαινόμενο στη χώρα. Ούτε έχει να κάνει με το επίπεδο των στελεχών της κυβέρνησης, όπου επίσης δεν μιλάμε για επίπεδο τύπου Έβερεστ. Στο κάτω κάτω, η ιστορία έχει αποδείξει ότι το επίπεδο δεν έχει να κάνει με τη δημοσκοπική και μετέπειτα εκλογική επιτυχία.

Το βασικό πρόβλημα της αντιπολίτευσης είναι ότι τα περισσότερα από αυτά στα οποία θα μπορούσε να αντιπολιτευτεί, είναι αυτά τα οποία υπερασπίζεται.

Οι μεταρρυθμίσεις -σε σχέση με την εκλογική διαφορά και τα χρόνια διακυβέρνησης- είναι λίγες και συνήθως όχι ουσιαστικές. Το τέρας της γραφειοκρατίας π.χ. παραμένει ζωντανό και ακμαίο, απλώς έχει ψηφιοποιηθεί. Φυσικά είναι καλύτερα από πριν, αλλά θα περίμενε κανείς πολύ περισσότερα από ένα κόμμα που ευαγγελίστηκε αλλαγή του κράτους και κέρδισε εκλογές με 40-17.

Ο όγκος του κράτους παραμένει τεράστιος -αν δεν έχει αυξηθεί- κι οι υπουργοί αντί να καμαρώνουν για την αποτελεσματικότητα, καμαρώνουν για τις προσλήψεις, λες και η δουλειά τους είναι να βάλουν όσο το δυνατόν πιο πολλούς συμπολίτες στο δημόσιο. Πριν λίγες μέρες ο υπουργός Πολιτικής Προστασίας, Κεφαλογιάννης, καμάρωνε που όπου να 'ναι ο αριθμός των μονίμων πυροσβεστών της Ελλάδας θα είναι ίδιος με τον αριθμό των πυροσβεστών της Γαλλίας.

H αντιπολίτευση δεν είναι σε θέση να αντιπολιτευτεί, γιατί αποτελείται από φορείς των ασθενειών από τις οποίες είναι απολύτως απαραίτητο να θεραπευτεί η χώρα

Δεν γίνεται καμία σοβαρή προσπάθεια να αισθανθούν ασφαλείς οι πολίτες. Οι παραβατικοί αλωνίζουν, οι νταήδες πουλάνε τσαμπουκά κι απειλούν και οι νομοταγείς πολίτες προσεύχονται να μην πέσουν στον δρόμο κανενός τραμπούκου με νεύρα. Οι κακοποιοί συλλαμβάνονται και αμέσως μετά κυκλοφορούν ελεύθεροι, οι δρόμοι είναι αφημένοι στις ορέξεις των παραβατικών ή εντελώς παραφρόνων οδηγών, οι δημόσιοι χώροι είναι παραδομένοι στις ορέξεις των μαγαζατόρων της εστίασης και η ουσιαστική και αποτελεσματική αστυνόμευση είναι μια φράση βγαλμένη από μυθιστόρημα φαντασίας. Μιλάμε για κυβέρνηση που δεν μπορεί να επιβάλει ούτε τον αντικαπνιστικό νόμο.

Με λίγα λόγια, η καθημερινότητα είναι ένα μπάχαλο από το οποίο χρειάζεσαι μεγάλη τύχη για να βγεις αλώβητος.

Μόνο που όλα τα παραπάνω, όλα αυτά για τα οποία θα μπορούσε κανείς να κάνει σκληρή κριτική στην κυβέρνηση, είναι αυτά που υπερασπίζεται η αντιπολίτευση. Η ακινησία, το όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κράτος, οι συνεχείς (και πλήρως αποσυνδεδεμένες με την αποτελεσματικότητα) προσλήψεις, η φροντίδα για τους παραβατικούς και τους εγκληματίες είναι πράγματα τα οποία η αντιπολίτευση υπερασπίζεται. Πώς να εγκαλέσει την κυβέρνηση;

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, η χώρα έχει μια αντιπολίτευση που δεν είναι σε θέση να αντιπολιτευτεί, γιατί αποτελείται από φορείς των ασθενειών από τις οποίες είναι απολύτως απαραίτητο να θεραπευτεί η χώρα. Κι έτσι πορευόμαστε με μια κυβέρνηση που παίζει μπάλα μόνη της και, παίζοντας μόνη της, κερδίζει, ακόμα κι όταν ανταλλάσσει πασούλες στη σέντρα. Και μπράβο της.