Αλεξη-πτωτιστής στη Θεσσαλονίκη

Η μεγαλύτερη, μακράν, σύμπτωση στην πολιτική ιστορία της χώρας συνέβη στο συνέδριο του Economist στη Θεσσαλονίκη, το κλείσιμο των εργασιών του οποίου έκανε με την ομιλία του ο Αλέξης Τσίπρας, συνονόματος του πρώην Πρωθυπουργού της «Πρώτη φορά Αριστερά» και Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ως τον Ιούνιο του 2023, επίσης Αλέξη Τσίπρα.

Η σύμπτωση γίνεται ακόμα μεγαλύτερη αν αναλογιστεί κανείς ότι ο «Αριστερός» Τσίπρας είχε εξαγγείλει, κι αυτός από τη Θεσσαλονίκη, ένα πρόγραμμα διακυβέρνησης της χώρας που δεν μπόρεσε να υλοποιηθεί ποτέ, αφού είχε ως αφετηρία το σκίσιμο των μνημονίων που αποδείχτηκε, καθ' ομολογία του ίδιου, ως Πρωθυπουργού πλέον, μεγάλη «αυταπάτη»

Ωστόσο, εκείνος ο Τσίπρας δεν θα μπορούσε ποτέ να ισχυριστεί, όπως έκανε τώρα ο συνονόματός του, ότι έβγαλε την Ελλάδα από τα μνημόνια γιατί ο ίδιος, μετά από μια άγονη και κοστοβόρα οικονομικά περίοδο διαπραγμάτευσης, είχε υπογράψει το τρίτο και χειρότερο μνημόνιο παρατείνοντας για μερικά ακόμα χρόνια τις συνέπειες της ασφυκτικής εποπτείας των δανειστών.

Ούτε βέβαια εκείνος ο Τσίπρας θα τολμούσε να κάνει κριτική για υστέρηση στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, από τη στιγμή που ο ίδιος είχε προκαλέσει ένα καθαρά αντιευρωπαϊκό δημοψήφισμα, πιστεύοντας ότι θα εύρισκε, σε άλλες γειτονιές του κόσμου, πρόθυμους χρηματοδότες της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Πολύ περισσότερο, εκείνος ο Τσίπρας θα ντρεπόταν να αναφερθεί στους θεσμούς και ειδικά στη δικαιοσύνη. Επειδή είχε δει υπουργούς του να καταδικάζονται για κατάχρηση των καθηκόντων τους όταν προσπαθούσε να περιορίσει, καθόλου τυχαία όπως αποδεικνύεται, τον αριθμό των τηλεοπτικών αδειών ή να σπιλώσει με «προστατευόμενους μάρτυρες» τους πολιτικούς του αντιπάλους. Άλλωστε, εκείνος ο Τσίπρας, «σεβόμενος την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης» είχε διορίσει στο γραφείο του την απερχόμενη Πρόεδρο του Αρείου Πάγου.

Όπως φάνηκε καθαρά, η πιο σημαντική διαφορά ανάμεσα στους δύο συνονόματους είναι ότι ο προηγούμενος Αλέξης Τσίπρας ήταν Αριστερός, γι' αυτό και είχε σαν σύνθημά του «ή εμείς ή αυτοί» ενώ ο νέος, μοντέρνος Αλέξης λέει ότι είναι ανοιχτός σε διάλογο για ένα «εθνικό σχέδιο» που χρειάζεται η χώρα για να μπορέσει να αναπτυχθεί.

Ωστόσο, η πιο χτυπητή διάκριση ανάμεσα στους δύο Τσίπρες είναι ότι ο παλιός ήθελε - άσχετο αν δεν πρόλαβε - να φορολογήσει περισσότερο τον μεγάλο πλούτο ενώ ο σημερινός κάνει επίκληση στο πατριωτικό φρόνημα των ολιγαρχών και των ευπόρων - αλλά και των γιαγιάδων σαν την Αθηνά Παπαχρήστου - να βάλουν (φιλανθρωπική) πλάτη για τη νέα γενιά και τις κοινωνικές ανισότητες.

Ο νέος Αλέξης Τσίπρας παρουσιάστηκε, δύο περίπου χρόνια μετά την αποστράτευση του Αριστερού συνονόματού του, ως αλεξιπτωτιστής στην πολιτική ζωή της χώρας, επιχειρώντας να καρπωθεί πολιτικά τη δικαιολογημένη δυσαρέσκεια της κοινωνίας απέναντι σε μια κυβέρνηση που δεν τόλμησε να τα βάλει με το πελατειακό κράτος και τις κοινωνικές ανισότητες.

Η αλήθεια είναι ότι, ακόμα και για όσους «ξέχασαν» τι τράβηξε η Ελλάδα από τον προηγούμενο Τσίπρα, το «αύριο», για το οποίο ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε ότι ενδιαφέρεται δεν καθορίζεται μόνο από αόριστες υποσχέσεις, όπως αυτές του απελθόντος συνονόματού του, ούτε από αυτο-εγκωμιαστικά βιβλία, ούτε και από τα επικοινωνιακά μπαράζ των «πατριωτών» υποστηρικτών του.