Τσίπρας 2: Είναι βέβαιοι στη ΝΔ ότι τους βολεύει το σίκουελ;

Δεν έχω ποτέ κρύψει το πόσο με ενθουσιάζει (*επαγγελματικώς μιλώντας πάντα) η επάνοδος του Αλέκση στη θέση του ηγέτη της ελληνικής αριστεράς και της αντιπολιτεύσεως γενικότερα. Ο Στέφανος με τα κολλητά ρούχα ήταν, για όσο κράτησε, ένας άξιος αντικαταστάτης, αλλά όπως και να το κάνουμε, ο παλιός είναι αλλιώς. Το πόσο αλλιώς αποδεικνύεται και με τη συνέντευξη στη Le Monde, στην οποία ο προηγούμενος ηγέτης της Τζάκρη δηλώνει ότι του λείπει η ενεργός πολιτική και η επαφή με τους ψηφοφόρους, ξεχνώντας πως είναι εν ενεργεία βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου. Προφανώς η θητεία του είναι καραμανλική (δηλαδή υπόδειγμα αργομισθίας) αλλά υποθέτω ότι ο Αλέκσης μας δεν αναρωτιέται από πού έρχονται τα λεφτά όταν κάθε πρώτη του μήνα ο λογαριασμός του είναι αυξημένος κατά μερικά χιλιάρικα.

Φυσικά αυτή είναι «η αλήθειά του» (φράση που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι όταν δεν θέλουν να πουν σκέτη την αλήθεια, αλλά να την παραγεμίσουν με βολικά ψέματα), την οποία ανυπομονεί να μοιραστεί μέσα από το βιβλίο του στην επίμονη προσπάθειά του να ξαναγίνει επίκαιρος.

Αυτή την επίμονη προσπάθεια προφανώς δεν την κάνει μόνος του (δεν νομίζω κανείς σας να νομίζει ότι η Le Monde διέγνωσε κάποια επιθυμία του γαλλικού κοινού να μάθει τα νέα ενός απαξιωμένου Έλληνα πρώην πρωθυπουργού) και γι’ αυτό είναι πιθανόν να πετύχει. Είναι άλλωστε τόσο χαμηλό το επίπεδο και τόσο περιορισμένες οι ικανότητες των αρχηγών των κομμάτων της αντιπολίτευσης, που ακόμα κι ο κολλητός του Καμμένου μοιάζει ικανότερος. Ταυτοχρόνως βέβαια, η ανακύκλωση παλιών υλικών δείχνει την κατάντια της κεντροαριστεράς (και των υψηλών πατρώνων της) αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Το θέμα εδώ είναι ότι η επάνοδος του Αλέκση στην ηγεσία γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο πιθανή.

O Αλέκσης μπορεί να μας κάνει να γελάμε αλλά, ακόμα και τώρα, έχει μάλλον μεγαλύτερη επιρροή και απήχηση από περιπτώσεις όπως του Φάμελου, του Ανδρουλάκη ή του Κασσελάκη

Κι ενώ εγώ έχω κάθε λόγο να χαίρομαι (επαναλαμβάνω, αποκλειστικά επαγγελματικώς) ομολογώ ότι δεν καταλαβαίνω τη χαρά που φαίνεται να νιώθουν κάποια στελέχη και υποστηρικτές της κυβέρνησης. Δεν θέλω να στεναχωρήσω τους ανθρώπους της ΝΔ αλλά, ενώ εμείς μπορεί να γελάμε με τον Αλέκση, είναι βέβαιο ότι ένα κομμάτι του πληθυσμού δεν πιάνει το αστείο. Σκεφτείτε μόνο πόσοι θεωρούν ακόμα σπουδαίο ηγέτη και πραγματικό φίλο του λαού τον Αντρέα τον Παπαντρέου και θα καταλάβετε ότι η δύναμη του λαϊκισμού όχι μόνο δεν έχει περιοριστεί, αλλά ενισχύεται όσο πιο αδίστακτος είναι ο λαϊκιστής.

Για να το πω όσο πιο απλά μπορώ: ο Αλέκσης μπορεί να μας κάνει να γελάμε αλλά, ακόμα και τώρα, έχει μάλλον μεγαλύτερη επιρροή και απήχηση από περιπτώσεις όπως του Φάμελου, του Ανδρουλάκη ή του Κασσελάκη. Κι αν συνυπολογιστεί το απροκάλυπτο επικοινωνιακό σπονσοράρισμα από παράγοντες του τόπου και του τύπου, η συχνή αποτυχία της κυβέρνησης να ανταποκριθεί στις προσδοκίες που η ίδια δημιούργησε, την έφεση της ελληνικής δημοσιογραφίας στον λαϊκισμό, την ανωριμότητα ενός σημαντικού κομματιού του εκλογικού σώματος και την αδυναμία του να μετατρέψει το πάθημα σε μάθημα, η επάνοδος του Αλέκση στην ηγεσία της ελληνικής κεντροαριστεράς μπορεί να είναι ωφέλιμη για τη δουλειά μου αλλά μπορεί να αναγκάσει τα στελέχη της ΝΔ να δουλέψουν μετά από καιρό. Και μπράβο τους.

* το γράφω έτσι γιατί το να ζω σε μια χώρα στην οποία κάποιος σαν τον Αλέξη Τσίπρα μπορεί να ελπίζει σε επάνοδο, δεν με γεμίζει και με αισιοδοξία.