Μια «δικαστική» κοινοβουλευτική χρονιά που κανείς δεν θέλει να θυμάται

Η τελευταία εβδομάδα του Ιουλίου θα είναι η τελευταία της τρέχουσας κοινοβουλευτικής περιόδου. Το κλείσιμό της προβλέπεται αντάξιο των εργασιών της Βουλής στο μεγαλύτερο μέρος αυτής της χρονιάς. Το Σώμα θα απασχοληθεί με τη διερεύνηση –ή και τη μη διερεύνηση– των πιθανών ευθυνών πολιτικών προσώπων για την υπόθεση των παράνομων επιδοτήσεων του ΟΠΕΚΕΠΕ, που έχει εκθέσει τη χώρα μας διεθνώς και απειλεί με πρόστιμα και περικοπές τις μελλοντικές ενισχύσεις των Ελλήνων αγροτών. Μια περίοδος που άνοιξε υπό το βάρος της τραγωδίας των Τεμπών, κλείνει πανηγυρικά με το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ.

Η κοινοβουλευτική χρονιά εξελίχθηκε σε ένα ιδιόρρυθμο πινγκ-πονγκ μεταξύ των δύο από τις τέσσερις διακριτές και ανεξάρτητες εξουσίες της χώρας, δηλαδή της νομοθετικής και της δικαστικής, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι άλλες δύο, η εκτελεστική και των ΜΜΕ, έμειναν αμέτοχες. Το αντίθετο. Το μοιραίο «μπλέξιμο» γίνεται από τη στιγμή που η δικαστική εξουσία, για να προχωρήσει ανεξάρτητα στο έργο της απονομής της δικαιοσύνης, χρειάζεται να εξασφαλίσει το πράσινο φως της νομοθετικής εξουσίας, δηλαδή της πλειοψηφίας της Βουλής. Κι όταν στη Βουλή κυριαρχεί μια δημοκρατικά εκλεγμένη αυτοδύναμη πλειοψηφία που φιλοδοξεί να διατηρήσει την αυτοδυναμία της, το «μπλέξιμο» χειροτερεύει.

Η ελληνική κυβέρνηση δεν έδειξε να συνειδητοποιεί ότι η σχέση μας με την Ευρώπη δεν περιορίζεται στην επιμονή για την ικανοποίηση των απαιτήσεών μας αλλά περιλαμβάνει και την υλοποίηση των υποχρεώσεών μας 

Και στις δύο περιπτώσεις, την κατάσταση μπέρδεψε ακόμα περισσότερο η ανάμιξη της ευρωπαίας εισαγγελέως. Τόσο στην υπόθεση των Τεμπών με την άσκηση διώξεων για τη μη υλοποίηση της σύμβασης 717, η οποία ενέπλεκε τον τότε υπουργό Μεταφορών, όσο και στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ στο οποίο ενέπλεκε δύο πρώην υπουργούς Αγροτικής Ανάπτυξης. Η ελληνική κυβέρνηση -και όχι μόνον- δεν έδειξε να συνειδητοποιεί ότι η σχέση μας με την Ευρώπη δεν περιορίζεται στην επιμονή για την ικανοποίηση των απαιτήσεών μας αλλά περιλαμβάνει και την υλοποίηση των υποχρεώσεών μας προς αυτήν.

Από την άποψη αυτή η χριστιανική ρήση «απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο» πρυτάνευσε στις κινήσεις του κυβερνητικού επιτελείου, στον βαθμό που ήταν εφικτό, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση της σύστασης προανακριτικής για τον κ. Καραμανλή, η οποία απερρίφθη. Στη συνέχεια προκρίθηκε η λύση του «φυσικού δικαστή» έναντι της προανακριτικής, ενώ τώρα στην υπόθεση ΟΠΕΚΕΠΕ επιστρέφει η εκδοχή της εξεταστικής με αναδρομικό (βλ. συμψηφιστικό) χαρακτήρα. Δύσκολα μπορεί να σκεφτεί κανείς ότι όλοι αυτοί οι τακτικοί χειρισμοί σε υποθέσεις για τις οποίες η κυβέρνηση έχει ήδη αποδεχθεί τις αστοχίες της δεν λαμβάνουν υπ’ όψη τους το άρθρο 86 («περί ευθύνης Υπουργών») του Συντάγματος, ιδιαίτερα ως προς τις προθεσμίες παραγραφής των τυχόν ευθυνών.

Ωστόσο, την πιο μεγάλη πληγή στην επιχείρηση διερεύνησης των ευθυνών και στις δύο υποθέσεις την άνοιξε ο ακραίος λαϊκισμός. Η μήνυση εναντίον των βουλευτών της ΝΔ που συμμετείχαν στη προανακριτική για τα Τέμπη με την κατηγορία της «εσχάτης προδοσίας», η οποία υποστηρίχτηκε και από τα «γνωστά» κόμματα της αντιπολίτευσης, δεν αποτέλεσε μόνο προσβολή προς τη δημοκρατία αλλά και στρόφιγγα εκτόνωσης της πίεσης προς την κυβέρνηση. Ο λαϊκισμός και οι κάθε λογής φορείς του αξιοποίησαν στο έπακρο τις τοξικές συνθήκες, μετατρέποντας το κοινοβούλιο σε μπάχαλο, από το οποίο ελπίζουν να επωφεληθούν εκλογικά.

Δεν είναι τυχαίο ότι στη διάρκεια αυτής της κοινοβουλευτικής περιόδου τα ακραία λαϊκιστικά κόμματα εκτοξεύτηκαν δημοσκοπικά σε ποσοστά τα οποία, αν διατηρηθούν μέχρι την κάλπη, θα τους εξασφαλίσουν κρίσιμο ρυθμιστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις σε μια από τις δυσκολότερες περιόδους για τη χώρα σε εθνικό και γεωπολιτικό επίπεδο. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι η δικαστική εξουσία έβαλε αυτή τη χρονιά τη σφραγίδα της ακόμα και στον αριθμό των βουλευτών του ελληνικού Κοινοβουλίου, το οποίο, μετά την τραγελαφική εκλογή των Κασιδιαραίων «Σπαρτιατών» και τις αποφάσεις που ακολούθησαν, αριθμεί πλέον 297 μέλη για πρώτη φορά στην ιστορία του.