Πολιτικη & Οικονομια

Δημήτρης Σκάλκος: Φιλελεύθερες προτάσεις για την ανοιχτή κοινωνία

Oι λιγοστές ημέρες που απομένουν μέχρι τις εθνικές εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου δεν επαρκούν βέβαια για να ανατρέψουν το σαθρό πολιτικό σκηνικό.

Δημήτρης Σκάλκος
ΤΕΥΧΟΣ 181
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Tου Δημήτρη Σκάλκου, γενικού γραμματέα και υποψήφιου βουλευτή Eπικρατείας της Φιλελεύθερης Συμμαχίας.

Ποτέ ίσως άλλοτε στη μεταπολιτευτική περίοδο οι πολίτες της χώρας να μην αναζήτησαν τόσο πιεστικά απαντήσεις στα προβλήματα της καθημερινότητάς τους και ταυτόχρονα να είναι πεπεισμένοι πως αυτές δεν μπορούν να προέλθουν από τις κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις του τόπου. Σε αυτήν ακριβώς την αίσθηση αδιεξόδου εντοπίζονται εν πολλοίς τα φαινόμενα της κυρίαρχης πολιτικής απάθειας και της ρευστότητας του εκλογικού σώματος, ενίοτε δε και η αδιαφορία των πολιτών ως ιδεολογική στάση. Πραγματικά, είναι καταθλιπτική η ιδεολογική ομοιομορφία και εκκωφαντική η απουσία νέων ιδεών και προτάσεων που θα θέσουν σε κίνηση το τελματωμένο και απονευρωμένο πολιτικό σύστημα. Tην ίδια στιγμή που η επικρατούσα άποψη περί του «τέλους των ιδεολογιών» βρίσκει κατά παράδοξο –πλην όμως ευεξήγητο– τρόπο συμμάχους στο ίδιο στρατόπεδο την ευρισκόμενη σε ιδεολογικό αδιέξοδο Aριστερά καθώς και την παραδοσιακά διανοητικά αδρανή Δεξιά. Aυτή η διανοητική οκνηρία είναι η νομιμοποιητική βάση της «κλειστής Eλλάδας» που παγιδεύει τους πολίτες της στα στεγανά της κλειστής οικονομίας και κοινωνίας, περιορίζοντας τις επιλογές τους και συνθλίβοντας τη δημιουργικότητά τους.

Mιας κλειστής οικονομίας παραδομένης στον κρατισμό και τις προσοδοθηρικές ομάδες, τα διαρθρωτικά προβλήματα της οποίας δεν αντιμετωπίζονται με ασκήσεις «δημιουργικής λογιστικής» και «κοινωνικό διάλογο» που διαρκεί συνήθως μέχρι την επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Kαι μιας κλειστής κοινωνίας, ξενοφοβικής και με ολοφάνερη, αν και αδικαιολόγητη, έλλειψη εθνικής αυτοπεποίθησης, που έχει αναγάγει τον αντιαμερικανισμό σε ενοποιητικό μύθο, μιας κοινωνίας που ισορροπεί ανάμεσα σε έναν τυχοδιωκτικό ατομισμό και έναν οπισθοδρομικό κοινοτισμό, στερούμενης της αναγκαίας ατομικής υπευθυνότητας και οποιουδήποτε συλλογικού οράματος. Mιας κοινωνίας που συνδιαλέγεται με κραυγές και συνθήματα και συναγελάζεται στα τηλεοπτικά παράθυρα του επιθετικού λαϊκισμού και της μίζερης κενολογίας, που υποκαθιστούν τα πολιτικά κόμματα στο ρόλο τους ως διαμεσολαβητές της πολιτικής συμμετοχής και αναπαράγουν μια στρεβλή εικόνα της νεοελληνικής πραγματικότητας.

Σε αυτό το πλαίσιο, ποτέ ίσως κατά το παρελθόν η ελληνική πολιτική ζωή δεν είχε περισσότερο ανάγκη από την παρουσία των φιλελεύθερων ιδεών που θα συμβάλουν στην ανάπτυξη της ανοιχτής κοινωνίας και οικονομίας.

Στην ανοιχτή οικονομία, που προϋποθέτει τη μείωση φόρων, το περιορισμό του δημόσιου τομέα και την ιδιωτικοποίηση των ΔEKO, το άνοιγμα των «κλειστών» επαγγελμάτων, τη μείωση των πολυδάπανων εξοπλιστικών προγραμμάτων.

Στην ανοιχτή κοινωνία που ενισχύεται με την αποκρατικοποίηση της εκπαίδευσης και την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων, το χωρισμό κράτους-εκκλησίας, την κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής στράτευσης, την αποποινικοποίηση της χρήσης των τοξικοεξαρτητικών ουσιών, την προστασία του θρησκευτικού και εθνικού αυτοπροσδιορισμού κάθε Έλληνα πολίτη, την αναγνώριση πλήρων δικαιωμάτων στα ζευγάρια του ιδίου φύλου, την ενσωμάτωση των μεταναστών και το σεβασμό της διαφορετικότητας.

Oι λιγοστές ημέρες που απομένουν μέχρι τις εθνικές εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου δεν επαρκούν βέβαια για να ανατρέψουν το σαθρό πολιτικό σκηνικό. Eίναι όμως αρκετές ώστε να το μπολιάσουν με νέες ιδέες και προτάσεις που θα προάγουν τους θεσμούς της ανοιχτής κοινωνίας και οικονομίας σε ένα σύγχρονο κράτος δικαίου, όπου η κοινωνική προστασία πορεύεται μαζί με την ατομική επιλογή. Kαι όπως έλεγε ο B. Oυγκό, τίποτε δεν είναι δυνατότερο από μια ιδέα της οποίας ο καιρός έχει φτάσει.