Δεν τα ξέρεις; Έτσι πάνε αυτά

Από τα ανύπαρκτα βοσκοτόπια των ανύπαρκτων κτηνοτρόφων στις ανύπαρκτες διαδικασίες αξιολόγησης για πολύ υπαρκτές θέσεις. Από τους μαϊμού παραγωγούς στις μαϊμού συνεντεύξεις. Από την ιστορική φράση του Θεόδωρου Πάγκαλου «μαζί τα φάγαμε», περάσαμε στην εποχή του «μαζί τα καλύψαμε».

Στην ταλαίπωρη χώρα μας, κάθε τι που πάει να φυτρώσει με υγεία, κάποιο χέρι θα βρεθεί να το ξεριζώσει. Σαν ζιζάνιο. Σαν να φοβόμαστε την ίδια την ανάκαμψη. Σαν να μας πονάει η προκοπή. Μικροί ΟΠΕΚΕΠΕ παντού, σε όλα τα υπουργεία, σε κάθε οργανισμό, σε κάθε θεσμικό δίκτυο. Δεν καταχρώνται επιδοτήσεις μόνο. Καταχρώνται θέσεις εδώ και χρόνια. Καταχρώνται ευκαιρίες, με μόνο προσόν τις καλές δημόσιες σχέσεις και μια ισχυρή δόση πολιτικού μέσου.

Ο ΟΠΕΚΕΠΕ πόνεσε. Όχι γιατί είχε θύματα όπως τα πάντα, αλλά γιατί είχε κάτι εξίσου πληγωτικό: τη ματαίωση της ελπίδας. Της ελπίδας για αναγέννηση, αξιοκρατία, για ένα κράτος που δεν σε ξενερώνει πριν καν πας για συνέντευξη. Σαν μια σισύφεια διαδρομή χωρίς ανηφόρα, κουβαλάμε οριζοντίως πέτρες σκανδάλων. Δεν υπάρχει κάθαρση. Μόνο επανάληψη.

«Έτσι πάνε αυτά», άκουσα να λένε τρεις διαφορετικοί άνθρωποι μέσα σε μια εβδομάδα. Όχι με αγανάκτηση, αλλά με εκείνη τη σιωπηλή αποδοχή του «δεν αλλάζει τίποτα». Όταν η διαπίστωση γίνεται συνήθεια, τότε έχεις χάσει. Όχι από κάποιον εχθρό. Από μέσα σου.

Ποια είναι όμως «αυτά»; Και γιατί πάνε έτσι;

Γιατί ο δημόσιος τομέας – σε αντίθεση με τον ιδιωτικό – δεν αξιολογείται. Δεν κρίνεται με νούμερα, με πωλήσεις, με ακροαματικότητες ή τηλεθεάσεις. Γιατί δεν έχει σημασία αν είσαι ο καλύτερος. Αρκεί να είσαι «του καλύτερου φίλου». Οι άνθρωποι του ιδιωτικού τομέα είναι αυτοί που βάζουν πλάτη. Και πάνω σ’ αυτή την πλάτη υπάρχουν εκδορές. Από τις υπερωρίες, την ανασφάλεια, την πίεση, τον διαρκή έλεγχο. Δεν έχουν περιθώριο να πουν «έτσι πάνε αυτά». Γιατί αν πάνε έτσι, αυτοί θα πάνε σπίτι τους.

Κι όμως, εκείνοι που πληρώνουν τους φόρους, που συντηρούν το σύστημα, που κρατάνε την οικονομία όρθια, δεν έχουν φωνή. Δεν έχουν «δικό τους άνθρωπο». Έχουν μόνο μια αίσθηση ότι τίποτα δεν αλλάζει και μια απογοήτευση που γίνεται κυνισμός.

Έτσι φτάσαμε στην απολιτίκ Gen Z. Στην ένδεια πολιτικού προσωπικού. Σε ένα τοπίο όπου κανείς δεν θέλει να ασχοληθεί με τα κοινά γιατί όλοι ξέρουν πως στο τέλος οι «άλλοι» θα βάλουν τους δικούς τους.

Η πλειοψηφία δεν θέλει να πηγαίνουν έτσι αυτά. Το ξέρουμε. Το νιώθουμε. Μας κάθεται στο στομάχι. Καιρός να το πούμε χωρίς ειρωνείες, χωρίς «έλα μωρέ». Χωρίς την παραδοχή του ανθρώπου που τα έχει δει όλα και τα έχει χωνέψει. Γιατί αν συνεχίσουμε να τα χωνεύουμε όλα, στο τέλος θα ξεχάσουμε πώς είναι να διεκδικείς.