Η άγνωστη απόπειρα ρήξης με την Ευρώπη το 2015 – Τι αποκάλυψε ο Παυλόπουλος για Λαφαζάνη και Πούτιν. Το μυστικό σχέδιο εξόδου από το ευρώ
Την Κυριακή που μας πέρασε, ο Προκόπης Παυλόπουλος έκανε μια σημαντική αποκάλυψη, η οποία πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Σε συνέντευξή του στον Παύλο Παπαδόπουλο της «Καθημερινής» αναφέρθηκε στη μέχρι σήμερα άγνωστη προσπάθεια του Παναγιώτη Λαφαζάνη να πετύχει έστω και την τελευταία στιγμή την απόρριψη της συμφωνίας με την Ευρώπη και την επιστροφή της χώρας στη δραχμή. Ένα σχέδιο που εκδηλώθηκε με έναν ύστατο αυτοσχεδιασμό απελπισίας και με υποτιθέμενο ρωσικό χρήμα, το οποίο κατέρρευσε μέσα σε λίγα λεπτά.
Αποκάλυψη Παυλόπουλου για Λαφαζάνη: Η κρυφή επικοινωνία με τη Ρωσία και ο ρόλος του Πούτιν
Ήταν δύο μέρες μετά το αλήστου μνήμης δημοψήφισμα του 2015. Στο προεδρικό μέγαρο, έπειτα από εισήγηση του τότε πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει συγκαλέσει σύσκεψη πολιτικών αρχηγών. Το κλίμα είναι συναινετικό, όλοι θέλουν να διευκολύνουν τον Τσίπρα να κάνει την κωλοτούμπα του. Ακόμα και ο ΓΓ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, είναι διαλλακτικός. «Εμείς είμαστε εναντίον της Ευρωπαϊκής Ένωσης», δήλωσε, «αλλά όταν μπαίνεις σε έναν οργανισμό όπως η ΕΕ, δεν φεύγεις μ’ αυτόν τον τρόπο». Ξαφνικά όμως διακόπτει τη σύσκεψη ο γραμματέας της Προεδρίας για να πει στον Τσίπρα ότι θέλει να του μιλήσει επειγόντως ο Λαφαζάνης. Το μήνυμα του υπουργού του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι ο Πούτιν συμφώνησε να δώσει λεφτά στην Ελλάδα. Κατόπιν αυτού, ο Τσίπρας δεν θα έπρεπε να προχωρήσει στη συμφωνία με τους αρχηγούς. Τελικά ο θησαυρός αποδείχτηκε άνθρακες. Μετά από παρότρυνση του Παυλόπουλου, ο Τσίπρας επικοινώνησε προσωπικά με τον Πούτιν, ο οποίος διέψευσε τον Λαφαζάνη. Η σύσκεψη συνεχίστηκε και τα υπόλοιπα τα γνωρίζουμε. Προκύπτουν, ωστόσο, δύο ερωτήματα.
Το πρώτο αφορά τον Λαφαζάνη. Αν η αφήγηση του Προκόπη Παυλόπουλου είναι αληθής –και πώς μπορεί να μην είναι;– τότε προκύπτει ότι ο Λαφαζάνης είπε ένα χονδροειδές ψέμα για να περάσει την ατζέντα του. Δείχνει πόσο ήταν αδίστακτοι ο ίδιος και η ομάδα του, αλλά και αποφασισμένοι να κάνουν ό,τι περνούσε απ’ το χέρι τους προκειμένου να οδηγήσουν τη χώρα σε ρήξη με την Ευρώπη. Οι ηθικές αναστολές και ο σεβασμός στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία παραμερίστηκαν με μεγάλη ευκολία. Το είδαμε και στη συνέχεια, όταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ως πρόεδρος της Βουλής, επιστράτευσε κάθε διαδικαστικό τερτίπι προκειμένου να εμποδίσει τη Βουλή να ψηφίσει για τη συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το τι θα ακολουθούσε, το χάος που θα επικρατούσε στη χώρα, δεν τους απασχολούσε. Αντιθέτως, πίστευαν ότι θα εξυπηρετούσε τα σχέδιά τους. Μας το έχουν εξηγήσει άλλωστε. Η κανονικότητα δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την αριστερά. Για καλή μας τύχη, δεν τους πέρασε.
Περασμένα ξεχασμένα, λοιπόν; Δυστυχώς όχι, το πρόβλημα παραμένει, έστω και σε άλλη, διαφορετική εκδοχή. Όπως παραμένει επίκαιρο και το μάθημα: στις δυνάμεις των άκρων του φανατισμού και της προσωπικής αυθαιρεσίας το μέτωπο οφείλει να είναι διαρκείας. Κάθε άνοιγμα, κάθε συνεργασία και κάθε κίνηση πολιτικής νομιμοποίησής τους το βλέπουν σαν σκαλοπάτι για την επόμενη πρόκληση. Το ψέμα και οι θεωρίες συνωμοσίας ήταν και παραμένουν τα όπλα τους.
Το δεύτερο ερώτημα είναι υποθετικό και αφορά τον ίδιο τον Τσίπρα. Αν ο Λαφαζάνης έλεγε την αλήθεια και ο Πούτιν έδινε πράγματι στην Ελλάδα λεφτά τι θα έκανε; Όταν πήρε τηλέφωνο τον Ρώσο πρόεδρο, στη διακοπή της σύσκεψης, τι στ’ αλήθεια περίμενε; Θα του έλεγε «ευχαριστώ, δεν θα πάρουμε» ή, αν έβρισκε το ποσό ικανοποιητικό, θα το αποδεχόταν και θα κατήγγελλε τη συμφωνία με την Ευρώπη; Το ότι αυτός ήταν ο στόχος του Λαφαζάνη είναι σαφές. Ο Τσίπρας όμως τι πίστευε μέσα του; Και μόνο το ότι διέκοψε τη σύσκεψη, πάντως, και πήγε να πάρει τηλέφωνο τον Πούτιν αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να φλέρταρε με μια τέτοια «επαναστατική» κίνηση. Δεν θα το μάθουμε ποτέ. Είναι ωστόσο πιθανό να φτάσαμε πολύ πιο κοντά στο χείλος του γκρεμού απ’ όσο πιστεύαμε. Απλώς δεν τους βγήκε.
Αυτό ίσως χρειάζεται κάτι περισσότερο. Ο ατυχής σύνεδρος του ΣΥΡΙΖΑ που πρότεινε κατώτατο μισθό 3.500 ευρώ αντιμετωπίστηκε με γενικευμένη θυμηδία. Αποτελεί σίγουρα ένα δείγμα της εξωπραγματικής εικόνας που έχουν πολλοί οπαδοί της Αριστεράς για την οικονομία και τη λειτουργία της αγοράς. Προσωπικά, μου θύμισε μια συζήτηση που είχα με υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ, από τους πιο μετριοπαθείς, τον καιρό της «διαπραγμάτευσης». Και αυτός δεν είχε ιδέα από οικονομικά και τις συνέπειες που θα είχε για τη χώρα η παράταση της αβεβαιότητας ή, ακόμα χειρότερα, μια ενδεχόμενη ρήξη. Μου είχε κάνει εντύπωση, ωστόσο, ότι από το πουθενά, απαντώντας στις δικές μου ανησυχίες, μου είχε πει ότι έχουμε διαθέσιμα 20 δισεκατομμύρια, τα οποία μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε. Τότε δεν είχα καταλάβει πού τα είχαμε βρει, πώς και γιατί τα είχε επικαλεστεί. Το απέδωσα στη συνήθη άγνοια των περισσότερων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Πολύ αργότερα, όταν πια μάθαμε για τα παρασκήνια, κατάλαβα ότι η πιο πιθανή εξήγηση ήταν ότι αναφερόταν στα περίφημα 20 δισεκατομμύρια του Νομισματοκοπείου. Αυτά που ο Λαφαζάνης είχε πει ότι έπρεπε να πάρουμε με ρεσάλτο.
Ο υπουργός με τον οποίο συζητούσα δεν ακολούθησε την αριστερή πτέρυγα, για την ακρίβεια τους σιχάθηκε και τα βρόντηξε. Είναι φανερό πάντως ότι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ είχε γίνει δουλειά, είχε περάσει σε πολλούς η ιδέα ότι η χώρα είχε ατού, μπορούσε να βρει πόρους, άντεχε να ακολουθήσει άλλον δρόμο. Το ότι δεν επικράτησε μπορεί να είναι και ζήτημα τύχης. Σε κάθε περίπτωση φαίνεται πως το οφείλουμε σε λίγα πρόσωπα, κυρίως σε ορισμένα στελέχη του οικονομικού επιτελείου του Τσίπρα που ανέλαβαν να ξελασπώσουν τη χώρα μετά το φιάσκο Βαρουφάκη. Αν αυτοί δεν είχαν αντισταθεί και δεν είχαν πείσει τον Τσίπρα, η πλειοψηφία θα μπορούσε να είναι πολύ διαφορετική. Ιδίως μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, το οποίο θα είχε αξιοποιηθεί για να δικαιώσει κάθε τυχοδιωκτισμό.
Εννοείται ότι ο Λαφαζάνης έχει διαψεύσει ότι εισηγήθηκε ποτέ να μπουκάρουν και να πάρουν τα 20 δισεκατομμύρια. Αλλά, βέβαια, υπάρχουν οι επώνυμες δηλώσεις συναδέλφου του ότι εισηγήθηκε ακριβώς αυτό σε κυβερνητικό συμβούλιο. Το έχουμε ξαναπεί. Για έναν κομμουνιστή η αλήθεια είναι σχετική• ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Ο Κ. Μητσοτάκης και η ΝΔ κυβερνούν τη χώρα μια εξαετία και, πέρα από κάποιες επί μέρους αλλαγές, δεν επέφεραν καμιά ριζική αλλαγή στα όσα συνθέτουν το εγχώριο κοινωνικό και οικονομικό παράδειγμα
24°
