Η Ηλέκτρα είναι 16,5 χρονών. Στην ηλικία που συνήθως οι γονείς δεν μπορούν πια να καθοδηγήσουν. Ό,τι κατάφεραν κατάφεραν.
Στην εφηβεία, που δύσκολα δέχεται συμβουλές, εύκολα αντιμιλάει, ακόμα πιο εύκολα αμφισβητεί.
Η Ηλέκτρα έχει τα δικά της ενδιαφέροντα, τις δικές της παρέες, επικοινωνεί μαζί τους με τους τρόπους και τη διάλεκτο της γενιάς της. Δεν ενδιαφέρεται σχεδόν καθόλου για την πολιτική, τουλάχιστον με τον τρόπο που έχουμε μάθει εμείς οι μεγάλοι. Περισσότερο για την οικολογία, λίγο για την παιδεία, τελευταία για τον Ομπάμα. Πρέπει ν’ αποφασίσει φέτος σε ποια σχολή θα δώσει του χρόνου. Της αρέσει το θέατρο, σκέφτεται και τη νομική.
Τον Αλέξη τον ήξερε λίγο απ’ το σχολείο. Μια τάξη μικρότερος, ένα παιδί ανάμεσα στ’ άλλα, ίσως απ’ τα πιο ανήσυχα, διαφορετικός με τον τρόπο του, όπως διαφορετικό θέλει να ’ναι κάθε παιδί σ’ αυτήν την ηλικία.
Τη Δευτέρα το πρωί η Ηλέκτρα ήταν στην πορεία των μαθητών του σχολείου της για το θάνατο του Αλέξη. Την πορεία την αποφάσισαν όλοι μαζί, στο προαύλιο. Ολόκληρη την Κυριακή ήταν στα τηλέφωνα και το internet, προσπαθώντας να μάθουν και να καταλάβουν τι είχε συμβεί. Μετά την πορεία αγόρασαν λουλούδια και ξεκίνησαν να τα πάνε στην οικογένεια του Αλέξη, σταμάτησαν όμως γιατί κάποιος τους είπε ότι οι γονείς του δεν ήθελαν. Η Ηλέκτρα γύρισε σπίτι, είχε φροντιστήριο το απόγευμα.
Τη Δευτέρα το πρωί ο πρωθυπουργός, εντελώς ανυποψίαστος, έβγαλε διάγγελμα, πιστεύοντας ότι όλα είχαν τελειώσει κι ότι είχε μια καλή ευκαιρία να φορέσει ξανά το κοστούμι του σοβαρού και υπεύθυνου ηγέτη. Μετά από λίγες ώρες η κυβέρνησή του θα σήκωνε τα χέρια ψηλά, αφήνοντας την Αθήνα και τη μισή Ελλάδα να καίγονται. Στα επιτελεία όλων των κομμάτων είχε σημάνει συναγερμός. Έψαχναν για τον καλύτερο επικοινωνιακό χειρισμό του θέματος, αυτόν που θα έδινε τα μεγαλύτερα οφέλη, που θα πετύχαινε την καλύτερη ισορροπία ανάμεσα στην καταδίκη της δολοφονίας και των επεισοδίων, που θα ενίσχυε την εικόνα του κόμματος στην κοινωνία και ιδιαίτερα στις στοχευμένες απ’ τον καθένα ομάδες του πληθυσμού.
Η Ηλέκτρα δεν είχε ιδέα για όλ’ αυτά όταν φώναζε με όλη τη δύναμη της ψυχής της στην πορεία. Έβρισκε το θάνατο του Αλέξη άδικο κι ακατανόητο. Αισθανόταν ότι έπρεπε να φωνάξει γι’ αυτό κι η φωνή της ν’ ακουστεί.
Πολύ μακριά από υπολογισμούς, οφέλη, τακτικές, στρατηγικές, η σχεδόν παιδική ακόμα φωνή της διαπερνούσε τον αέρα και τα μάτια της, ολοκάθαρα, κοίταζαν μπροστά.
Σ’ αυτή τη χώρα που βρίσκεται σε απόγνωση, που πορεύεται χωρίς πυξίδα, χωρίς αξίες, με τους θεσμούς ανυπόληπτους, με τους πνευματικούς ανθρώπους μουγκούς και βολεμένους στο μικρόκοσμό τους, με το αύριο αβέβαιο, αυτή η φωνή κι αυτά τα μάτια είναι η μόνη ελπίδα. Ας ευχηθούμε ότι δεν θα την σκοτώσουν κι αυτή.
