Είναι εντελώς άχαρος ο ρόλος όσων μπορούν σήμερα να ισχυριστούν ότι «σας τα είπαμε», ας προσέχατε και στο «παιγνίδι του δειλού» (chicken game) και στο εμφανές πλαίσιο εντός του οποίου θα μπορούσε να υπάρξει ένας «έντιμος συμβιβασμός». Άχαρος, διότι δεν επρόκειτο για κάποιες βαθυστόχαστες σοφίες αλλά για βασική ορθολογική άσκηση, γνώσης των ευρωπαϊκών κανόνων και εκτίμησης των συσχετισμών, θέματα επί των οποίων οι μαρξιστές-λενινιστές του ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε εξ ορισμού να είχαν εντρυφήσει με τη δέουσα προσοχή. Φευ! Η καταστροφική για τη χώρα σύγκρουση απεφεύχθη μεν την τελευταία στιγμή αλλά με αντίτιμο μια επονείδιστη ήττα που κατ’ ευφημισμόν αποκαλέστηκε «έντιμος συμβιβασμός» από το «Υπουργείο Αλήθειας» της αριστο-δεξιού εθνολαϊκιστικού τερατουργήματος.
Το παράδοξο δεν είναι ότι η οδυνηρή αυτή ήττα συνοδεύτηκε από μια «νίκη» στο τηλεοπτικό επικοινωνιακό τσίρκο και σε άλλα Μέσα από τα φερέφωνα της κυβερνητικής Οργουελιανής προπαγάνδας, αλλά η πολιτική αποδοχή της με βαθύ στεναγμό ανακούφισης τόσο των φίλων και ψηφοφόρων όσο και των αντιπάλων της εθνολαϊκιστικής κυβέρνησης. Των πρώτων μεν διότι η πλατεία αρέσκεται σε άσματα ηρωικά και πένθιμα («νιώθουμε υπέροχα κι όταν μας γδέρνουν», έγραψε προσφυώς πρόσφατα ο Ν. Δήμου) – των οικιών υμών εμπιπραμένων υμείς άδετε - των δεύτερων δε διότι η χώρα πήρε μια μικρή αν και ασφυκτική παράταση του «υφιστάμενης διευθέτησης» (του επάρατου Μνημονίου) για να μπορέσει να αποδείξει συγκεκριμένα και δεσμευτικά – αν μπορέσει – ότι δύναται να τα καταφέρει και να ξεπεράσει τα προβλήματά της εντός του ευρώ. Οι έπαινοι προς τον πρωθυπουργό επειδή «αποτόλμησε» τελικά το αυτονόητο κάνοντας αλλεπάλληλες «κωλοτούμπες» καθώς και η στήριξη που του παρέχεται αφειδώς από όλους ως «πατριωτικό καθήκον» ένα και μοναδικό νόημα έχει: να τον υποδεχτεί στον κόσμο της πραγματικής πραγματικότητας για το καλό της χώρας.
Μόνο πολιτικοί μαζοχιστές θα μπορούσαν να επιχαίρουν για την επώδυνη έκβαση της «σκληρής» διαπραγμάτευσης από τους υπερόπτες, προκλητικούς και μαθητευόμενους διαπραγματευτές μας, διαπραγμάτευση που ατύχησε και ως επικοινωνιακό στυλ αλλά κυρίως ως αποτέλεσμα. Η απογύμνωση υπήρξε πλήρης μη έχοντας συγκεκριμένο σχέδιο, συγκεκριμένους και ρεαλιστικούς στόχους και κυρίως μετρήσιμες προτάσεις. Να μην γνώριζαν άραγε οι αγγλοσπουδαγμένοι διαπραγματευτές μας ότι οι μισητοί, αγγλοσαξωνικής νοοτροπίας Βόρειοι απεχθάνονται τις γενικότητες προεκλογικού τύπου και απαιτούν στοιχεία και μετρήσιμα μεγέθη επί τάπητος; Δύσκολο να το πιστέψει κανείς. Το «ούτε βήμα πίσω» της πλατείας μεταφράστηκε σε όπισθεν ολοταχώς - ούτε καν στο λενινιστικό «ένα βήμα πίσω δύο βήματα μπροστά».
Το χειρότερο από όλα είναι ότι η κυβέρνηση τρέφεται ακόμα και εξακολουθεί να εκτρέφει τους οπαδούς της αλλά και γενικότερα τη μεγάλη και πρωτοφανή πλειοψηφία των πολιτών που στήριξαν την διαπραγματευτική της «ηρωική» τακτική με την αντι-μνημονιακή χίμαιρα. Ο κ. Τσίπρας εξακολουθεί να «ξηλώνει» (πλέον) το «Μνημόνιο» και το «καθεστώς του» καθώς και τους «εκπροσώπους του στον κρατικό μηχανισμό» (επέλαση των κοκκινοφρουρών και της κομματικής νομενκλατούρας;), παρωθεί το κόμμα του να διατηρήσει και να αυξήσει «την πλατεία», ιππεύει πολιτικά το κύμα των ψευδαισθήσεων που τον έφερε στην εξουσία. Ως πότε; Το πολιτικό του κεφάλαιο κινδυνεύει να εξατμιστεί με την ίδια ταχύτητα που συγκεντρώθηκε.
Ο «άλλος» δρόμος «ο εφικτός» ήταν εξ αρχής και κατέστη εκ των πραγμάτων αποκύημα της φαντασίας του αριστερού και δεξιού εθνολαϊκιστικού ιερατείου. Όπως γράφτηκε στο edito 515 εδώ, «στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ καμιά διαπραγμάτευση για καμιά διαγραφή χρεών και κανένα σκίσιμο μνημονίων. Η «σκληρή» διαπραγμάτευση έγινε ακριβώς για τον αντίθετο λόγο: για να ζητήσουμε νέο μνημόνιο, νέο πρόγραμμα οικονομικής βοήθειας». Αυτό ήταν το «πάπλωμα» για το οποίο έγινε όλος αυτός ο επικοινωνιακός «καυγάς». Τον δίσκο της επαιτείας περιφέραμε και πάλι καθυβρίζοντας τους εταίρους μας και καταφεύγοντας για λίγο τσάι και συμπάθεια προς διάσωση κάποιας «αξιοπρέπειας» στον «Ολανδρέου», τον «νεοφιλελεύθερο» Ρέντσι, στους υπερατλαντικούς «φονιάδες των λαών», στη «συμβιβασμένη» και «ξεπερασμένη» ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, στον άξιο «μομφής» Γιούνγκερ και άλλους ορκισμένους «εχθρούς» μας. Ζητούσαμε, με άλλα λόγια, λεφτά επί της τεντωμένης παλάμης μας για να εφαρμόσουμε το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» με ξένα κόλλυβα, πιστεύοντας προφανώς ότι οι «κουτόφραγκοι» φορολογούμενοι των εταίρων μας θα υπέκυπταν στις προσευχές του Άνθιμου.
Το μεγαλύτερο πολιτικό ατόπημα αν όχι έγκλημα που διαπράττει η επικίνδυνη και απερίγραπτη ρητορεία του κυβερνητικού χαλκείου δεν είναι μόνο η συγκάλυψη της πραγματικότητας. Αυτή, αργά ή γρήγορα, θα καταπέσει. Η επικοινωνιακή φούσκα θα σκάσει. Ο μήνας του μέλιτος θα περάσει. Το διαρκές αδίκημα έγκειται στην προσκόλληση στους ίδιους μύθους, τις ίδιες ιδεοληψίες, τις ίδιες παθογένειες που μας κρατούν ακόμα στη δίνη της κρίσης, ως «εξαίρετο» ευρωπαϊκό παράδειγμα. Ούτε ίχνος σεμνότητας και αυτοκριτικής. Ούτε ίχνος αυτογνωσίας. Συνεχίζεται η κατασκευή ανύπαρκτων εχθρών. Λογχίζονται αλύπητα αχυράνθρωποι. Η κυβέρνηση καταφεύγει σε προσφιλείς στην υπανάπτυκτη πολιτική μας κουλτούρα συνωμοτικές θεωρίες. Συντηρεί και προάγει μια ολοκληρωτική, κομμουνιστικής προέλευσης, ολοκληρωτική ιδεολογία που ενοχοποιεί ως σχεδόν «προδοτική» και «αντι-πατριωτική» κάθε κριτική και διαφωνία εναντίον της, αρνείται δηλαδή στην πράξη την πεμπτουσία του δυτικού μας δημοκρατικού πολιτεύματος. Υποδαυλίζει τον ψευδο-πατριωτισμό και την εθνικιστική υστερία. Φταίνε οι ξένοι, εμείς τα αιώνια θύματα, ιδέα δεν έχουμε για το δικό μας έγκλημα. Θα πληρώσουμε ακριβά αυτόν τον αντι-ευρωπαϊκό παροξυσμό και το αντι-γερμανικό μένος. Οι ΣΥΡΙΖΟ-ΑΝΕΛ προετοιμάζουν και πάλι από μόνοι τους, χωρίς περίσκεψη, την «παγίδα θανάτου» που είχαν οι ίδιοι κατασκευάσει και από την οποία υποτίθεται εντέχνως διέφυγαν. Διότι, στην ουσία διαπραγματεύονται με τον εαυτό τους και τις φαντασιώσεις τους.
Το δράμα δεν έχει ακόμη τελειώσει. Η τελική του πράξη θα παιχτεί τον Ιούλιο. Ακόμα και η Αριστερή Πλατφόρμα το καταλαβαίνει και προετοιμάζεται. Έχει ήδη ενισχύσει σημαντικά τις θέσεις της εντός του κόμματος. Το πολύχρωμο «κόμμα της δραχμής», εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, θα καραδοκεί, εκτιμώ από πιο ισχυρές θέσεις.
Τότε το πραγματικό ερώτημα θα είναι και πάλι λύσεις εντός του ευρώ ή εντός της δραχμής. Ελπίζω να διαψευσθώ. Ωστόσο, ο δρόμος προς την Κόλαση είναι στρωμένος με κόκκινα ροδοπέταλα καλών προθέσεων, ευφημισμών και «δημιουργικής ασάφειας». Οι επιλογές, όμως, θα είναι αμείλικτες και πολύ συγκεκριμένες. Δεν πρόκειται για κάποια «νομοτέλεια», αλλά απλή εκτίμηση των διαθέσιμων επιλογών. Καμιά ευφάνταστη πολιτική κίνηση φυγής εκ μέρους των κυβερνώντων δεν πρόκειται να τις ανατρέψει, παρά μόνο η ανάληψη της ευθύνης από όλους, αν θέλουμε να παραμείνουμε στο ευρώ, πράγμα που συνεπάγεται νέο Συμβόλαιο (Μνημόνιο) με συγκεκριμένους όρους, δεσμεύσεις, «θεσμική» αξιολόγηση και τα συναφή για να μας σώσουν και πάλι οι «τοκογλύφοι». Επί του παρόντος, δεν υπάρχει καμιά πειστική ένδειξη ότι τότε θα διαπραγματευθούμε από καλύτερη θέση. Το αντίθετο μάλιστα. Όψομεν.
Ωστόσο, είναι επιτακτικό να συμβάλλουν όλοι ώστε η χώρα να αποφύγει τον κίνδυνο που πλησιάζει με ταχύτητα φυσικού φαινομένου. Χρειάζεται να αποκατασταθεί στοιχειωδώς και τάχιστα η χαμένη αξιοπιστία και εμπιστοσύνη με τους εταίρους μας, στην πράξη. Η περίοδος, όμως, χάριτος απέναντι στην κυβέρνηση από την υπεύθυνη αντιπολίτευση, που δεν σέρνει βαρίδια, πρέπει να τερματιστεί. Η κριτική πρέπει να είναι σκληρή και αδυσώπητη υπό το πρίσμα των αναγκαίων και πραγματικών μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη η χώρα, του αδιαπραγμάτευτου ευρωπαϊκού της προσανατολισμού εντός του ευρώ, της τήρησης και του σεβασμού των δημοκρατικών κανόνων. Η προηγούμενη κυβέρνηση άφησε τις μεταρρυθμίσεις στα μισά του δρόμου, τις απέφυγε όπως ο διάβολος το λιβάνι. Εξόρκισε κι αυτή πριν την πτώση της τα «Μνημόνια». Απέφυγε να πει όλη την αλήθεια, να εξηγήσει, να διαπαιδαγωγήσει, να ηγηθεί, να δώσει το παράδειγμα, δίκαιη προοπτική. Η πεπατημένη αυτή οδός θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε ίδια αποτελέσματα. Οι χαμένοι θα είναι οι ίδιοι.
Χωρίς ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις η χώρα είναι χαμένη. Καμιά, λοιπόν, ανοχή, κανένα συγχωροχάρτι, καμιά συγκατάνευση σε ημίμετρα, φορολογικές επιδρομές, πελατειακές, συντεχνιακές, αντιπαραγωγικές, κομματοκρατικές, κρατικιστικές και ολοκληρωτικές διευθετήσεις και ρυθμίσεις. Χρειάζονται συνάμα συγκεκριμένες πολιτικές πρωτοβουλίες ώστε να απογυμνωθεί πλήρως η σημερινή εικονική πραγματικότητα. Κι αυτή είναι η πολυτιμότερη υπηρεσία που μπορεί να προσφέρει κανείς προς τους πολίτες αυτή τη στιγμή.
13°
