Τέμπη: Day Zero για το πολιτικό σύστημα

Δεν ξέρω ποιος μπορεί να προσποιηθεί ότι δεν κατάλαβε τι έγινε χθες στην Ελλάδα. Ποιος μπορεί να αγνοήσει τους εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες κάθε ηλικίας που διαδήλωσαν σε εκατοντάδες πόλεις της χώρας απαιτώντας να αλλάξουν όλα. Γιατι «όλα γίναν λάθος» όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στο πόρισμά του ο Οργανισμός Διερεύνησης Ατυχημάτων (ΕΟΔΟΣΑΑΜ) στο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, ένα πόρισμα που δεν χαρίστηκε σε κανέναν και που καμιά πλευρά δεν τόλμησε να αμφισβητήσει.

Τέμπη: Τι φανερώνουν οι μαζικές διαδηλώσεις

Άλλωστε, πως να αμφισβητήσει κανείς επώδυνες αλήθειες γι όλα όσα έγιναν, και κυρίως για όσα δεν έγιναν, τα πολλά τελευταία χρόνια στον σιδηρόδρομο προαναγγέλλοντας ουσιαστικά τον κίνδυνο μιας τραγωδίας, αλήθειες για το επιχειρησιακό χάος στη διαχείριση της κρίσης, αλήθειες για την προσπάθεια συγκάλυψης, για μια ακόμη φορά, των ατομικών και συλλογικών πολιτικών ευθυνών.

Είναι δύσκολο να προεξοφλήσει κανείς ότι το πολιτικό σύστημα πήρε το μήνυμα της μαζικότερης παλλαϊκής διαμαρτυρίας των τελευταίων ετών. Η παντελής απουσία οργανωμένων κομματικών δυνάμεων και συνθημάτων στα συλλαλητήρια θα μπορούσε να είναι μια - σιωπηρή έστω - ένδειξη ενσυναίσθησης και σεβασμού προς ένα κίνημα που ξεπέρασε τις κομματικές περιχαρακώσεις αποδεικνύοντας ότι δεν έχει αναθέσει σε κανέναν την πολιτική του εκπροσώπηση.

Ταυτόχρονα, η μαζικότητα των συγκεντρώσεων όπως και τα συνθήματα που ακούστηκαν αποτέλεσαν μια συντριπτική αποδοκιμασία των αδόκιμων προσπαθειών επιβολής ενός νέου διχασμού με διακρίσεις όπως «κυβερνητικοί-αντικυβερνητικοί», «συστημικοί-αντισυστημικοί», «σταθεροποιητές-αποσταθεροποιητές» κλπ. Η απαίτηση για την απονομή δικαιοσύνης δεν έχει κομματικό χρώμα, ισχυροποιεί τους θεσμούς και διασφαλίζει την πολιτική σταθερότητα.

Το κίνημα «Δεν έχω οξυγόνο» αποτυπώνει τη συλλογική έκφραση του θυμού που συσσωρεύτηκε στην κοινωνία τις τελευταίες δεκαετίες. Αν η έκρηξη έγινε με αφορμή την τραγωδία των Τεμπών ήταν γιατί στα Τέμπη συμπυκνώθηκαν όλες μαζί οι παθογένειες που οδήγησαν και στις προηγούμενες τραγωδίες και καταστροφές κάθε μορφής. Η εξοργιστική κρατική αδιαφορία και ανευθυνότητα η οποία κατακύρωσε, με τις ατέλειωτες παρατάσεις στην εκτέλεση της σύμβασης τηλεδιοίκησης (717), τον χαρακτηρισμό «έγκλημα» στη λαϊκή συνείδηση.

Το πελατειακό κράτος και η αναξιοκρατία που εναπόθεσαν, και εναποθέτουν καθημερινά, τις ζωές των πολιτών στη μοίρα του «ανθρώπινου λάθους» ακατάλληλων ανθρώπων. Η ανικανότητα των πολιτικών που επιλέγονται για τους θώκους τους με βάση οικογενειακά και κομματικά κριτήρια και οι οποίοι έχουν ως μοναδικό στόχο την επανεκλογή τους. Και βέβαια η συμψηφιστική λογική και η νοοτροπία «για όλα φταίνε οι πρώην κι οι επόμενοι» κυβερνώντες.

Δεν μπορεί να προβλέψει εύκολα κανείς πως θα εισπράξει και πως θα ερμηνεύσει το πολιτικό σύστημα το καθαρό μήνυμα της δεύτερης επετείου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η επόμενη μέρα δεν μπορεί να είναι μια φτιασιδωμένη καρικατούρα της χθεσινής με την ελπίδα ότι «θα περάσει κι αυτό». Η ελληνική κοινωνία απέδειξε ότι δεν θα είναι πλέον μια κοινωνία που απλά θα βλέπει τα τρένα να περνούν, να εκτροχιάζονται, να συγκρούονται, να σκοτώνουν.

Την επόμενη εβδομάδα το πολιτικό σύστημα θα δώσει τις πρώτες εξετάσεις μετά τις επετειακές εκδηλώσεις. Αν οι συζητήσεις στη Βουλή περιοριστούν στους γνωστούς επικοινωνιακούς διαξιφισμούς και οι προγραμματισμένες κοινοβουλευτικές διαδικασίες καταλήξουν σε μια προαποφασισμένων συμπερασμάτων εξεταστική επιτροπή και σε μια τυπική επιβεβαίωση της κυβερνητικής πλειοψηφίας τότε το χάσμα της εμπιστοσύνης θα διευρυνθεί και το αίσθημα της ανασφάλειας θα φουντώσει.

Μια απόδειξη έμπρακτης αυτοκριτικής διάθεσης και θέλησης για τη διερεύνηση και την ανάληψη ευθυνών από την κυβέρνηση θα ήταν να συναινέσει σε εξεταστική επιτροπή για τον τότε Υπουργό Μεταφορών Κώστα Καραμανλή. Η επόμενη μέρα δεν μπορεί να ξεκινήσει με τα άβατα και τις δουλείες της προηγούμενης.