Στη χώρα των σκυλάδικων και των reality shows, σ’ αυτή τη χώρα τη χωρίς ήθος και χωρίς έρμα, μια μορφωμένη, αξιοπρεπής και εργατική νέα γυναίκα, ονόματι Αφροδίτη Αλ Σάλεχ, γίνεται στόχος λεκτικών επιθέσεων, απειλών και μισογυνικών σχολίων. Ακροδεξιοί υποκριτές, ρατσιστές στο πρώτο έτος της ρατσιστικής (τους φαίνεται «αραβικό» το επίθετο, υπερβολικά «εξωτικό»: πράγματι ο πατέρας της κυρίας Σάλεχ κατάγεται από τη Συρία) και πουριτανοί όλων των πολιτικών αποχρώσεων την κατηγορούν ότι έκτισε την επαγγελματική της σταδιοδρομία στην εξωτερική της εμφάνιση, καθώς και στην εύνοια τύπου affirmative action που τυγχάνουν οι «αλλοδαποί». Η κ. Σάλεχ προετοίμαζε τηλεοπτική εκπομπή στην ΕΡΤ με θέμα τους μετανάστες· αποφάσισε όμως να μην την κάνει τελικά: η κατακραυγή εναντίον της τής απέδειξε ότι δεν αξίζει τον κόπο.
Η αφορμή των επιθέσεων από ορισμένα μέσα ενημέρωσης, δημοσιογράφους και ιντερνετικούς χρονικογράφους (αδύναμα μυαλά που αραδιάζουν κοινοτοπίες και ιδέες δανεισμένες) είναι μια γυμνή φωτογράφηση σε «ανδρικό» περιοδικό: επιμένω στο «ανδρικό» μιας και η κ. Σάλεχ ήταν αντικείμενο θαυμασμού τότε (προ δεκαετίας), ως φωτογραφία, αλλά δεν φαίνεται να είναι τώρα ως ζωντανός και δραστήριος πολίτης. Γιατί; Διότι στην Ελλάδα οι γυναίκες –ειδικά όσες θεωρούνται εμφανίσιμες (εδώ υπεισέρχεται ο παράγοντας της σεξουαλικής πείνας του Νεοέλληνα)– συγκαταλέγονται αυτομάτως στην κατηγορία της γλάστρας (πράγματι διαθέτουμε υπολογίσιμο τέτοιο πληθυσμό με τον οποίον ασχολείται ο όχλος), είτε στην κατηγορία της συστηματικής ερωμένης στελεχών· κοντολογίς, δεν μπορούν να εξελίσσονται με την αξία και τον κόπο τους· η εξέλιξή τους αποδίδεται σε σεξουαλικές χάρες και στο γνωστό φαβοριτισμό της εξουσίας. Στην πραγματικότητα, τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες που τις κατηγορούν εμφορούνται από ζήλια και σαδισμό... Αλλά ας μην επιδοθώ σε ψυχαναλυτικά σχόλια· ούτε αυτά αξίζουν τον κόπο.
Τι συνέβη λοιπόν εδώ: ακούστηκαν ψέματα για την τηλεοπτική εκπομπή «Φυλές της Αθήνας», καθώς και άλλα ψέματα για την 11μηνη εργασία της κ. Σάλεχ στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη· ότι δήθεν ο μισθός της ήταν 5.000 ευρώ (ενώ ήταν 942). Συνάγω λοιπόν για μιαν ακόμη φορά ότι, στη σημερινή Ελλάδα, μια νέα, έξυπνη και ωραία γυναίκα είναι ευάλωτη σ’ αυτό το ψευτοδυτικό είδος λιθοβολισμού, όπου συκοφαντίες, υπαινιγμοί και χαρακτηρισμοί συνδυάζονται με τέτοιο τρόπο ώστε στο τέλος κάτι μένει. Η λαϊκή σοφία: Δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά.
Ωστόσο, συμπολίτες, υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά. Κι ο «λαός» δεν είναι καθόλου σοφός: αν ήταν δεν θα βρισκόμασταν στο σημείο όπου βρισκόμαστε. Η κ. Σάλεχ δεν υφίσταται μόνον «αρνητική δημοσιότητα» αλλά και απειλές κατά της σωματικής της ακεραιότητας· η γνωστή τζάμπα μαγκιά... Δεν θα υποταχθώ λοιπόν στα επιχειρήματα του όχλου: δεν πρόκειται να την υπερασπιστώ λέγοντας ότι δεν είναι αλλοδαπή (δεν είναι: εγώ είμαι περισσότερο· μοιάζω με Σλάβα, σίγουρα κάποιο μυστικό υπάρχει...), ούτε θα αραδιάσω τα επαγγελματικά της προσόντα και τα στοιχεία του βιογραφικού της... Όλα αυτά είναι αδιάφορα· το μόνο που με ενδιαφέρει είναι η υποκριτική διπλή ηθική που εξοστρακίζει τις γυναίκες και τοποθετεί πάνω από το κεφάλι τους τη λεγόμενη γυάλινη οροφή: βλέπεις πόσο ψηλά μπορείς να φτάσεις αλλά δεν σ’ αφήνουν να φτάσεις. Κάτι πάνω σου ή κάτι πίσω σου ενοχλεί τον προαναφερθέντα όχλο· τα οκνηρά πλήθη, τα ανεπίδεκτα μαθήσεως. Και καθώς τα μέλη του όχλου (πλείστα από τα οποία παραμένουν ανώνυμα στο διαδικτυακό πλαίσιο) δεν αντιδρούν ως άτομα που ερευνούν προτού ενεργήσουν: συμπαρασύρονται στην ομαδική βλακεία και το μίσος, στο φθόνο οποιουδήποτε ανθρώπου αγωνίζεται για τη ζωή του. Όλα αυτά, συμπολίτες, είναι τα χαρακτηριστικά της επαρχιακής βαρβαρότητας η οποία εκδηλώνεται σε ποικίλες στιγμές της ιστορίας, καταλήγοντας στην ισοπεδωτική σοσιαλγραφειοκρατία του σήμερα· σ’ αυτό το κοινωνικό τοπίο της ζέστης και της σκόνης που δεν σου επιτρέπει να αναπνεύσεις, που δεν σου επιτρέπει να δεις.
10°
