Ο πόλεμος των λέξεων είναι σε εξέλιξη: Η Τρόικα πέθανε. Ή τουλάχιστον το όνομά της. Όμως η σατανική μηχανή παραγωγής χρέους που είναι το ανορθολογικό ελληνικό κράτος και τα πλοκάμια του, συνεχίζει να δουλεύει με τον τρόπο που δουλεύει χρόνια τώρα.
Φαίνεται να ξεχνάμε ότι ακόμα κι αν –υποθετικά– μας χάριζαν όλο το χρέος, αν δεν αλλάξουμε ριζικά τον τρόπο που δουλεύει το πράγμα, σε 3-4 χρόνια θα ξαναμαζευτεί ένα αναλόγως τερατώδες χρέος.
Φερνάντο Πεσόα «Οι πολιτικοί είναι ό,τι καλύτερο έχουμε».
Οι δικοί μας μαρτυρούν πολύ χαμηλό επίπεδο και αναφέρομαι σε όλο το φάσμα των κομμάτων. Ο λαϊκισμός αποτελεί την πρακτική σχεδόν όλων με αποτέλεσμα η συζήτηση να γίνεται ανάμεσα στην ασφυκτική πίεση των φτηνότερων όρων, όπως π.χ. τσαμπουκάς-φλώρος, μαγκιά-γλείψιμο, άντρακλας-τζιτζιφιόγκος. Ο Γ. Βαρουφάκης στις φαντασιώσεις του γυναικείου πληθυσμού κερδίζει και ο υπαλληλάκος του Εurogroup με τη γραβάτα και τις μπουκλίτσες χάνει στην κυριολεξία κατά κράτος αντιπροσωπεύοντας το θηλυπρεπή βορειοευρωπαίο στην απλοϊκή συνείδηση της μάζας.
Η άγρια μισαλλοδοξία του Ουμπέρτο Έκο –αυτό το προζύμι του φασισμού και του ρατσισμού που φουσκώνει στα χαμηλότερα λαϊκά στρώματα ανεξαρτήτως κομματικής και πολιτικής ταυτότητας– μοιάζει να επικυριαρχεί. Τα πιο αντιευρωπαϊκά αισθήματα τονώνονται μαζί με τα εμφυλιοπολεμικά, στα πρότυπα του Ανδρέα Παπανδρέου, του ανθρώπου-σύμβολο της χαμένης ευκαιρίας της μεταπολίτευσης για πραγματική αλλαγή και εθνική συμφιλίωση, του διαφθορέα ενός ολόκληρου λαού. Φάε-πιες-γάμα-δείρε.
Τα εθνικοαπελευθερωτικά όνειρα αριστερών και δεξιών συγχωνεύονται με έναν ψυχεδελικό τρόπο στην αποδοχή της ανάθεσης του Υπουργείου Αμύνης στον Π. Καμμένο, τη στιγμή που τρίτη δύναμη αποτελεί το φασιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής. Προσφάτως ο αρχηγός των ΑΝΕΛ δήλωσε ότι δεν δέχεται να πάρουν ελληνική ιθαγένεια οι μετανάστες δεύτερης γενιάς.
Από την άλλη κανείς δεν φαίνεται να θέλει να τινάξει το τραπέζι στον αέρα, ούτε η σημερινή κυβέρνηση, ούτε βέβαια η Ευρώπη, ούτε καν τα φτωχότερα κράτη του ευρωπαϊκού νότου. Μονάχα οι ΗΠΑ τρίβουν τα χέρια τους αφού πέραν του ευρύτερου οικονομικού πολέμου, έχουν συμφέρον να μη γίνει μεγαλύτερο λιμάνι ο Πειραιάς και η Θεσσαλονίκη. Κόβουν δρόμους εμπορίου, όπως κόβουν και ενεργειακούς. Οι γεωπολιτικές φιλίες και οι συμμαχίες αλλάζουν σε μια νύχτα και όλα είναι ρευστά.
Το«ξανθό γένος που θα σώσει την Ελλάδα» δεν έχει λεφτά ώστε να το κάνει, άσε που αυτή τη στιγμή κύριο μέλημά του φαίνεται να είναι η διατήρηση του ιστορικά στρατηγικού λιμανιού της Κριμαίας και οι… ομοφυλόφιλοι. Κι όμως πολλοί ονειρεύονται.
Η επιθετικότητα –λεκτική τις περισσότερες φορές– που χαρακτηρίζει νέους και γέρους στην πιάτσα, στα social media και την καθημερινότητα δεν αρκείται στους παραδοσιακούς εχθρούς που είναι οι Εβραίοι, οι πούστηδες, οι τράπεζες, οι μασόνοι και άλλα παρόμοια. Επιλέγει –καιρό τώρα– τους Ατενίστας, αυτούς τους «χιπστεροναζί που πλέκουν πουλοβεράκια για τα δέντρα», το μετριοπαθή δήμαρχο Αθηνών Γ. Καμίνη που τόλμησε να τα βάλει με τη δημοτική αστυνομία και τη Χρυσή Αυγή, τα φρι-πρες –αυτές τις «νεοφιλελέ φυλλάδες που επιβιώνουν από τις διαφημίσεις και το lifestyle»– το «βδελυρό» Ποτάμι το οποίο αν δεν έτρωγε τόσο κράξιμο προεκλογικά ίσως να έβγαινε αυτό τρίτο κόμμα, τις μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία, την αξιολόγηση στο δημόσιο και άλλα κακά της μοίρας μας. Ψόφος, ζόφος και τα συναφή.
Όταν οι λέξεις χάνουν το νόημά τους, όταν όλα γίνονται επιφανειακά, όταν ψάχνουμε αόρατους εχθρούς, όταν το βρισίδι αντικαθιστά κάθε επιχείρημα, τότε ο εθνικοσοσιαλισμός δυναμώνει. Ο σεβασμός στη λαϊκή βούληση και το εκλογικό αποτέλεσμα παραμορφώνεται και φτάνει στο σημείο να σημαίνει την απουσία κριτικής και την απονομιμοποίηση της διαφορετικής άποψης. Κι όλα στο όνομα του πατριωτισμού και του κοινού καλού.
Εχθρός του φασισμού είναι η καλλιέργεια του πνεύματος, ο ίδιος ο πολιτισμός. Αν το πεις αυτό φωναχτά είναι πιθανό να τ’ ακούσεις από «αντιφασίστες» οι οποίοι μόνο με τη βία πιστεύουν ότι αντιμετωπίζεται το πρόβλημα. «Τσακίστε τους», «σιγά μη μορφώσουμε και τους Ναζί» λένε αποφεύγοντας το γεγονός ότι όλων μας το πνεύμα χρειάζεται καλλιέργεια, όλοι μας είμαστε παιδιά μιας σαθρής εκπαίδευσης, της παπαγαλίας, μακριά από την τέχνη, τη φιλοσοφία και τη φιλολογία.
Τόμας Μαν «Κανένα συνέδριο, κανένα τεχνολογικό μέτρο, κανένας δικαστικός θεσμός και καμία ιδέα παγκόσμιας διακυβέρνησης δε θα επιτρέψει στη νέα κοινωνική τάξη να προχωρήσει ούτε βήμα, αν δε δημιουργηθεί πρώτα ένα άλλο πνευματικό κλίμα, μια νέα δεκτικότητα προς την ευγένεια του πνεύματος».
Τα παλιά κόμματα προφανώς δεν κατάφεραν να κάνουν πολλά. Οπότε όλα βαφτίζονται καινούργια. Αρκεί να αλλάξουν το όνομά τους και όλα φαίνονται πιο εύκολα. Αυτή είναι και η παγίδα. Οι συντηρητικές δυνάμεις της κοινωνίας είναι παντού και η «παλαιοπασοκίλα» δεν κρύβεται εύκολα. Οι συντεχνίες κι ο εκφυλισμένος συνδικαλισμός είναι ακόμα στο παιχνίδι. Τα περισσότερα λαμόγια δεν έχουν χάσει την καρέκλα τους.
Ακόμα και στο ποδόσφαιρο η σύγκρουση φαίνεται σικέ αφού στην ουσία με την υποστήριξη του Β. Μαρινάκη κατάφερε η Ρ. Δούρου να επικρατήσει. Ο πόλεμος κατά της διαπλοκής και της διαφθοράς, κατά των λίγων οικογενειών που «τρέχουν» τη χώρα, κατά των ανεξέλεγκτων τηλεοπτικών καναλιών και μπλα-μπλα-μπλα, προϋποθέτει την αποδέσμευση από το παλαιό κατεστημένο. Να τη σώσουμε τη ΔΕΗ αλλά πώς; Με τον Ν. Φωτόπουλο;
Ευκαιρία, όχι μόνο για την Αριστερά, αλλά για όλη τη χώρα αποτελεί η άνοδος της πρώτης στην εξουσία, έστω κι αν συμμάχησε μ’ ένα εθνικιστικό κι αντιευρωπαϊκό κόμμα όπως είναι οι ΑΝΕΛ. Ευκαιρία να καταπολεμηθεί όντως η κρατική και μη διαφθορά, η φοροδιαφυγή των πλουσιοτέρων, να αλλάξει όντως η δημόσια διοίκηση, να διαχωριστεί όντως η εκκλησία από το κράτος. Ευκαιρία γιατί η κοινή γνώμη (μια κοινή, μια πόρνη που λέει κι ο Τζ. Πανούσης) είναι έτοιμη να δεχτεί ευκολότερα τις όποιες αποφάσεις και μεταρρυθμίσεις. Έτοιμη όμως να δεχτεί και παραπάνω λάθη και οπισθοδρομήσεις.
Φοβάμαι πως είναι στο χέρι μας.
Το άρθρο γράφτηκε μετά την ανάγνωση του βιβλίου «Η αέναη επιστροφή του φασισμού» του Rob Reimen από τις εκδόσεις Πατάκη.
10°
