Στην Ελλάδα της χρεοκοπίας και της κρίσης τα τελευταία χρόνια, εκτός από τις απίθανες συνωμοτικές θεωρίες και ερμηνείες που ακούσαμε, αρκούντως ψεκασθέντες, περίσσευσαν οι λαοπλάνοι λαϊκιστές, αριστεροί και δεξιοί και κάθε απόχρωσης, αλλά και οι τζάμπα μάγκες. Προτάχτηκαν τα ελληνικά «στήθη», η ελληνική «ψυχή», η «αντίσταση» και το «πάθος» του «λαού μας» - που σε λίγο θα γίνει και «αυτοδύναμος», σύμφωνα με την συνθηματολογία του ΣΥΡΙΖΑ- προφανώς διότι ο «Θεός της Ελλάδας» και την φυλής μας δεν έχει ακόμη προστρέξει προς βοήθειά μας, για να μας λυτρώσει από το μεγάλο κακό που μας βρήκε και πάλι.
Η κατολίσθηση της ΝΔ και της κυβέρνησης στον λασπώδη δρόμο του λαϊκισμού οδήγησε αναπόφευκτα στο φιάσκο των Παρισίων. Η εμμονή της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο λαϊκισμό, στη διγλωσσία και τον αυριανισμό και σε ένα «πρόγραμμα» που μόνο στη φαντασία του είναι εφαρμόσιμο χωρίς να διακυβευθούν η έξοδος από το ευρώ αλλά και την ΕΕ καθώς και οι διεθνείς συμμαχίες της χώρας, οδήγησε στο φιάσκο του Λονδίνου. Αμφότεροι βλάπτουν τη χώρα το ίδιο καταρρακώνοντας τα υπολείμματα της αξιοπιστίας της, που είχε αρχίσει κάπως να ανακάμπτει χάρις στις θυσίες των πολιτών της.
Ο κ. Τσίπρας, αμφισβητεί ότι «υπάρχει διαπραγμάτευση» με τους δανειστές μας. Πάντα το αμφισβητούσε με τους «ολίγον Έλληνες», τους «μερκελιστές», τους υποταγείς και υπόδουλους και τα άλλα κοσμητικά επίθετα με τα οποία στόλισαν οι διάφοροι θιασώτες του υπερπατριωτισμού, συχνά καταφύγιο πολλών απατεώνων, τους πολιτικούς τους αντιπάλους, δίκην εθνοπροδοτών. Σαν να ήταν όλη αυτή η νεώτερη τραγωδία μας ένα απέραντο κακόγουστο θέατρο, όπου οι διαπραγματεύσεις δεν ήταν παρά εικονικές, προπέτασμα καπνού για να καλυφτούν οι δειλοί μας (κότες δηλαδή) κυβερνήτες. Ο ίδιος λέει ότι υπ’ αυτόν εμείς θα βαράμε τα νταούλια και τους ζουρνάδες και οι δανειστές μας θα χορεύουν. Ξεχνάει την αγγλική ρήση ότι αυτός που πληρώνει τον βιολιτζή υπαγορεύει και το σκοπό (who pays the piper calls the tune), όπως εμείς πληρώνουμε τους οργανοπαίχτες στα λαϊκά μας πανηγύρια.
Είπε επίσης ο ίδιος, στην πρόσφατη συνέντευξή του στο ΣΚΑΪ ότι οι δανειστές μας «δεν θα ρισκάρουν τον ακρωτηριασμό της Ευρώπης για να μας τιμωρήσουν». Αυτός θα κάνει «σκληρή» διαπραγμάτευση και θα κερδίσει. Επανέρχεται δηλαδή και πάλι στους παλληκαρισμούς του 2012, για να μας δείξει ότι αυτός δεν είναι δειλός. Στο κλασσικό παίγνιο ρίσκων chicken (κοτόπουλο) δύο αυτοκίνητα σε γέφυρα μια λωρίδας ξεκινούν από τις δύο άκρες της. Υπάρχουν τα εξής ενδεχόμενα: να συγκρουστούν και να σκοτωθούν οι οδηγοί, οπότε χάνουν και οι δύο, να λακίσει ο ένας από τους δύο και να πεταχτεί έξω από το αυτοκίνητό του πριν τη σύγκρουση (ο δειλός, το κοτόπουλο), να λακίσουν και οι δύο οδηγοί (ισοπαλία) και τέλος να σταματήσουν και οι δύο πριν τη σύγκρουση (ισοπαλία). Το παίγνιο, φυσικά, ισχύει όταν οι αντίπαλοι είναι ισοδύναμοι, ήτοι τα οχήματά τους της ίδιας δυναμικότητας. Αν ο απέναντί σου έχει φορτηγό πολλών τόνων κι εσύ ένα μικρό Φιατάκι, τότε οι επιλογές είναι μόνο δύο: είτε να λακίσεις (δειλός, κοτόπουλο) είτε να συγκρουστείς προκαλώντας τον βέβαιο θάνατό σου. Η αλαζονεία της ψευδο-ισχύος έχει ακριβό τίμημα. Μπορεί ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ να θελήσουν να επιλέξουν, σε περίπτωση που κληθούν να κυβερνήσουν, τον ηρωικό θάνατο για τον εαυτό τους, αλλά δεν έχουν το δικαίωμα να πάρουν και τη χώρα στο λαιμό τους.
Είναι τελείως ανεύθυνο και πολιτικά άκρως επικίνδυνο η αξιωματική αντιπολίτευση να παίζει με τους θεσμούς της Δημοκρατίας και μάλιστα κατασκευάζοντας μια δηλητηριώδη πολιτική σκηνή, όπου όλοι όσοι σκέφτονται και δρουν διαφορετικά αποκαλούνται «αποστάτες». Απίστευτος πολιτικός αμοραλισμός από «αριστερό» κόμμα. Τέτοια αποπνικτική πολιτική ατμόσφαιρα, τέτοια ακραία πόλωση δεν τη χρειαζόμαστε. Την έχουμε πληρώσει ακριβά, διότι συνήθως οδηγεί σε ανώμαλες καταστάσεις. Ας διαβάσουμε τουλάχιστον σωστά την πρόσφατη πολιτική μας ιστορία.
Μπροστά στη σημερινή πολιτική διελκυστίνδα όπου η μία πλευρά προτάσσει την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας, όπως άλλωστε απαιτεί το Σύνταγμα, και η άλλη τη διεξαγωγή εκλογών, σύγκρουση, που έχει ήδη βάλει τη χώρα σε άκρως επικίνδυνο δρόμο αστάθειας, με καθοριστικές επιπτώσεις στο οικονομικό περιβάλλον, θα πρέπει οι πολιτικές δυνάμεις να βρουν επειγόντως σημεία συναίνεσης και συνεννόησης στα βασικά. Μόνο έτσι θα διασφαλιστεί η πολιτική σταθερότητα, η ομαλότητα και η συντεταγμένη πορεία της χώρας χωρίς ανώφελους κλυδωνισμούς. Για να μην ξαναπέσει στα βράχια.
Η πρόταση των 8 βουλευτών που κατατέθηκε στη Βουλή για άμεση συνεννόηση μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης για τη συνταγματική αναθεώρηση, ώστε να μην παραπεμφθεί στις ελληνικές καλένδες, την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, ώστε πράγματι να εκπροσωπεί την συντριπτική θέληση του ελληνικού λαού ως σύμβολο ενότητας, καθώς και την ημερομηνία των εκλογών εντός του 2015, δείχνει σαφώς μια λογική οδό αποφυγής του σημερινού αδιεξόδου. Πρόκειται για μια πρόταση που βρίσκει όλο και μεγαλύτερη απήχηση και συνάδει με την πρόταση που προ καιρού είχε υποβάλλει το «Ποτάμι» για εκλογές τον Νοέμβριο του 2015. Μια τέτοια συμφωνία, καθαρή και ανοιχτή, συμφέρει σε όλους, αν είναι ικανοί να δουν πέρα από τη μύτη τους και θέσουν το συμφέρον της χώρας υπεράνω των δικών τους μικροκομματικών αντιλήψεων.
Ο Σπύρος Λυκούδης, στην αγόρευσή του για τον προϋπολογισμό, ορθώς πρόσθεσε το θέμα του χρέους (Εθνική Επιτροπή Διαπραγμάτευσης) καθώς και το καίριο θέμα του εκλογικού νόμου. Επί του οποίου η μεν ΝΔ φοβάται να καταθέσει κάποια πρόταση στη Βουλή, μήπως και εκληφθεί ως ηττοπάθεια, ο δε ΣΥΡΙΖΑ τηρεί αιδήμονα σιωπή, ποιώντας τη νήσσα (κοινώς πάπια), απαρνούμενος τον ίδιο του τον προγραμματικό λόγο, πάγιες αρχές και αξίες της Αριστεράς. Πολλοί υποκριτές ομνύουν στο όνομα κυβερνήσεων συνεργασίας, ολίγοι όμως το εννοούν, διότι αυτές περνούν αναγκαστικά από ένα αναλογικότερο εκλογικό σύστημα. Ιδού, λοιπόν, η Ρόδος….
Η σημερινή κατάσταση αβεβαιότητας και αστάθειας δεν θα μπορούσε να προσλάβει επικίνδυνα χαρακτηριστικά αν η Κεντροαριστερά και ο προοδευτικός χώρος που την περιβάλλει είχαν να επιδείξουν στοιχειώδη πολιτική ενότητα και κοινές προοπτικές. Θα έδινε το μήνυμα της πολιτικής σταθερότητας εσωτερικά και διεθνώς, θα αποτελούσε την ελπίδα και την εγγύηση για την πορεία της χώρας.
Η πρωτοβουλία των ΜΕΤΑρρυθμιστών του Σπύρου Λυκούδη για την ενότητα και την κοινή εκλογική έκφραση κομμάτων, φορέων και κινήσεων του χώρου, εφόσον, καθώς φαίνεται, επί του παρόντος, μόνο η συγκατοίκηση είναι εφικτή, μπορεί να επιδράσει ως καταλύτης. Ο χώρος διαθέτει το πιο αξιόλογο πολιτικό και επιστημονικό δυναμικό της χώρας και μπορεί να αποκτήσει καθοριστική πολιτική δυναμική αν επιτύχει την ενιαία εκλογική του έκφραση χωρίς κακοφωνίες και ηγεμονισμούς κι αν καταφέρει να πείσει τους εν πλήρη συγχύσει πολίτες ότι διαθέτει ρεαλιστικό πρόγραμμα διακυβέρνησης μεγάλων μεταρρυθμίσεων για την Ελλάδα της ερχόμενης δεκαετίας. Επ’ αυτού κατ’ αρχήν η συζήτηση.
Οι δυσκολίες δεν είναι ανυπέρβλητες. Η προσπάθεια πρέπει να γίνει, το συντομότερο δυνατόν, διότι ο πολιτικός χρόνος ίσως συρρικνώνεται δραματικά. Αν μη τι άλλο, διότι,, σε τελευταία ανάλυση, «ή μένουμε ενωμένοι ή κρεμιόμαστε μεμονωμένοι», όπως είπε ο Μπεν Φράνκλιν, υπογράφοντας τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας της Αμερικής (1776)*
*We must all hang together, or assuredly we shall all hang separately»
12°
