Πολιτικη & Οικονομια

Πανελλήνια ημέρα πολιτικής υποκρισίας και θράσους

Θέλει να είσαι βαριά υποκριτής και θρασύς για να είσαι πολιτικός και να ποστάρεις τάχα ευαίσθητα και γεμάτα ενσυναίσθηση μηνύματα για τους ανάπηρους συμπολίτες στην Ελλάδα

Μάνος Βουλαρίνος
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Οι συνθήκες ζωής των ανάπηρων στην Ελλάδα και τα μηνύματα των πολιτικών με αφορμή την παγκόσμια ημέρα Ατόμων με Αναπηρία.

Χθες ήταν η παγκόσμια ημέρα Ατόμων με Αναπηρία. Δεν ξέρω για τον κόσμο γενικά αλλά είμαι σίγουρος ότι στην Ελλάδα η ημέρα αυτή πρέπει να μετονομαστεί σε ημέρα Πολιτικής Υποκρισίας και Θράσους. Γιατί θέλει να είσαι βαριά υποκριτής και το θράσος να σου περισσεύει για να είσαι πολιτικός και μάλιστα πολιτικός που κυβερνά ή έχει κυβερνήσει, τοπικός άρχοντας και γενικώς άνθρωπος που να έχει ασκήσει εξουσία και να ποστάρεις τάχα ευαίσθητα και γεμάτα ενσυναίσθηση μηνύματα για τους συμπολίτες που εκτός από την ατυχία της αναπηρίας έχουν και την ατυχία η αναπηρία να τους βρει στην Ελλάδα. Τη χώρα στην οποία οι ανάπηροι είναι καταδικασμένοι σε κατ’ οίκον εγκλεισμό.

Θέλει πολύ θράσος και υποκρισία να είσαι ένας από τους ανθρώπους που υπογράφουν αυτή την καταδίκη, να είσαι ένας από αυτούς που με τη δράση ή τη αδιαφορία τους επιτρέπουν στα πεζοδρόμια να είναι δημόσια πάρκινγκ, διάδρομοι μετακίνησης δικύκλων, εστιατόρια, μπαρ, καφέ, δεντροδρόμια, παρτεροδρόμια, ζαρντινιεροδρόμια, και να προσποιείσαι ότι νοιάζεσαι για τους ανάπηρους. Θέλει πολύ θράσος και υποκρισία να είσαι ο θύτης που παριστάνει ότι νοιάζεται για την τύχη των θυμάτων σου.

Θυμάμαι πως ένα από τα πράγματα που μου είχαν κάνει εντύπωση στα πρώτα μου ταξίδια στην Ευρώπη (κι από ό,τι έχω καταλάβει είναι κάτι που κάνει εντύπωση στους περισσότερους τις πρώτες φορές που περνούν τα ελληνικά σύνορα) ήταν οι ανάπηροι. Σε μια εβδομάδα έβλεπα όσους ανάπηρους με καροτσάκι ή με λευκό μπαστούνι δεν είχα δει στην Ελλάδα για χρόνια. Προφανώς δεν ήταν επειδή οι άνθρωποι με αναπηρία είναι περισσότεροι στις ευρωπαϊκές χώρες. Είναι επειδή εκεί οι ανάπηροι δεν είναι καταδικασμένοι να μένουν κλεισμένοι στα σπίτια τους. Είναι επειδή εκεί τα πεζοδρόμια δεν έχουν μόνο το όνομα αλλά έχουν και τη χάρη γιατί οι πολιτικοί δεν είναι το ίδιο αλλεργικοί στην επιβολή του νόμου.

«Μα τι είναι οι πολιτικοί αν όχι καθρέφτης της κοινωνίας;» θα πει κάποιος και σχεδόν σωστά. Λέω «σχεδόν» γιατί ο πολιτικός δεν είναι απλώς ένας καθρέφτης της κοινωνίας. Είναι και αυτός που τη διαμορφώνει. Δεν είναι αυτός που καθοδηγείται (σε αυτή την περίπτωση είναι άχρηστος) αλλά αυτός που καθοδηγεί. Είναι αυτός που δίνει τον τόνο. Μια κοινωνία που είναι εχθρική για τους ανάπηρους μπορεί να αλλάξει αν οι πολιτικοί της ασχοληθούν έστω και λίγο με αυτή την αλλαγή. Αν δηλαδή κάνουν κάτι περισσότερο από το να ποστάρουν προκάτ μελούρες μια φορά τον χρόνο.

Αυτοί μπορούν να τιμωρήσουν τους αντικοινωνικούς συμπολίτες που νομίζουν ότι τα πεζοδρόμια είναι τα πάρκινγκ τους. Αυτοί είναι που μπορούν να μη δώσουν άδεια σε καταστήματα εστίασης εκεί που δεν υπάρχει χώρος και για τραπεζοκαθίσματα και για περαστικούς. Αυτοί είναι, με λίγα λόγια, οι μοναδικοί υπεύθυνοι για την επιβολή του νόμου. Αυτοί είναι που βγάζουν σπυράκια και μόνο στην ιδέα να τον επιβάλουν. Κι επειδή δεν βλέπω να αποκτούν τη διάθεση να το κάνουν, τουλάχιστον ας σταματήσουν να προσποιούνται τους φίλους των αναπήρων όταν στην πραγματικότητα είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί τους. Και μπράβο τους.