Η κρίση στο ΠΑΣΟΚ αποτυπώνει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο το πολιτικό πρόβλημα που έχει ο τόπος. Ποιο είναι το πολιτικό πρόβλημα; Η πλήρης απουσία ουσιαστικής αντιπαράθεσης επί του συγκεκριμένου και η μετατροπή της προσωπικής κόντρας σε πολιτικό ζήτημα.
Διότι, κακά τα ψέματα, μιλάμε για μια εσωκομματική κρίση που δεν έχει ιδεολογικά χαρακτηριστικά, αλλά αμιγώς προσωπικά. Για μια καθαρά προσωποκεντρική αντιπαράθεση του κ. Βενιζέλου με τον κ. Παπανδρέου, με έντονα τα στοιχεία της βεντέτας και με ανοιχτές τις πληγές από τη σύγκρουση του 2007.
Διαβάζοντας τις ανακοινώσεις που βγάζει το τελευταίο διάστημα ο Γ. Παπανδρέου αναρωτιέται κανείς ποια είναι η διαφωνία του με τις επιλογές του κ. Βενιζέλου. Δεν αποτελούν συνέχεια των όσων έπραξε ο ίδιος όσο ήταν πρωθυπουργός; Δεν έχει στηρίξει ο ίδιος με την ψήφο του στη βουλή όλες τις κυβερνητικές επιλογές, πλην αυτής για τις τράπεζες;
Είναι δυνατόν ο άνθρωπος ο οποίος με το που ανέλαβε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ το 2004 έκανε την αμφίπλευρη διεύρυνση, τοποθετώντας στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας τον κ. Μάνο, τον κ. Ανδριανόπουλο, τη Μαρία Δαμανάκη και τον Μίμη Ανδρουλάκη, να σηκώνει τείχος απέναντι στην προοπτική συγκρότησης της Δημοκρατικής Παράταξης;
Ακριβώς για όλα τα παραπάνω δεν θεωρούνται από τη μεγάλη πλειονότητα του κόσμου, με εξαίρεση αυτούς που ανατριχιάζουν στο όνομα Παπανδρέου, αξιόπιστες οι κινήσεις που κάνει ο πρώην πρωθυπουργός.
Κατά την εκτίμηση του γράφοντος, θα είχαν πολύ μεγαλύτερη αξία αν ο Γ. Παπανδρέου έδινε τη μάχη στο πεδίο της πολιτικής ουσίας, εκεί που υπερέχει του κ. Βενιζέλου. Με την έννοια ότι ο Παπανδρέου είναι ένας εκσυγχρονιστής πολιτικός, εν αντιθέσει με τον Βενιζέλο που είναι ένας συντηρητικός πολιτικός.
Στην πολιτική του διαδρομή ο κ. Παπανδρέου έχει κάνει γενναίες επιλογές, όπως στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, της παιδείας, των ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, των ναρκωτικών, της διαφάνειας στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος κ.ά. Σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα που διχάστηκε η ελληνική κοινωνία ήταν με την πλευρά των προοδευτικών δυνάμεων. Όπως τολμηρή ήταν η στάση που επέδειξε την περίοδο που ήταν στο Ωνάσειο και ακολούθως στην αντιπαράθεση του Κώστα Σημίτη με τον Άκη Τσοχατζόπουλο. Για πολλούς και καταλυτική.
Αντιθέτως, ο κ. Βενιζέλος δεν ήταν ποτέ με την πλευρά των προοδευτικών δυνάμεων της χώρας. Δεν στήριξε τον Κ. Σημίτη στην εσωκομματική μάχη. Την περίοδο των ταυτοτήτων ήταν απών, για να μην πούμε τίποτα άλλο. Στα ζητήματα της παιδείας ταυτίστηκε με το κατεστημένο των καθηγητών και έδωσε μάχη για να ακυρωθεί ο νόμος της κυρίας Διαμαντοπούλου. Δεν στήριξε το σχέδιο Ανάν, δεν ήταν υπέρ του ευρωσυντάγματος, δεν ενθουσιάστηκε με τα ανοίγματα της χώρας στην Τουρκία και τη FYROM, ενώ τη δική του σφραγίδα φέρνει ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, όπως και ο νόμος για τον τύπο. Είναι επί της ουσίας ένας πολιτικός που δεν μπορείς να τον τοποθετήσεις στον πολιτικό χάρτη. Όπως λένε εχθροί και φίλοι του, με την ίδια άνεση μπορεί να υπερασπιστεί το «α» και το «ω».
Ο κ. Παπανδρέου θα μπορούσε, θεωρητικά, να κέρδιζε αν έθετε την προοδευτική ατζέντα πάνω στην οποία θα γινόταν και ο εσωκομματικός διάλογος. Τώρα, με τη στάση που κρατάει και με την επιμονή του στη διάσωση των συμβόλων του ΠΑΣΟΚ, το μόνο που καταφέρνει είναι να ξεκόβεται από τα προοδευτικά στρώματα της κοινωνίας και να ταυτίζεται με τα πιο οπισθοδρομικά τμήματά της. Και κάτι ακόμα: Καθιστά συμπαθή τον κ. Βενιζέλο, δεδομένου ότι τον χτυπά την ώρα που δίνει την πιο κρίσιμη μάχη για τη διάσωση της χώρας!
