Η διαδοχή του Αλέξη Τσίπρα από τον Στέφανο Κασσελάκη και το νέο «προσωπείο» του ΣΥΡΙΖΑ, που έρχεται στην πολιτική ζωή της χώρας.
Υπάρχει μια άποψη, τόσο στην ψυχανάλυση όσο και στην φιλοσοφία, η οποία δεν είναι καθόλου θεωρητική αλλά επαληθεύεται διαρκώς στην καθημερινότητα η οποία, συνοπτικά, υποστηρίζει ότι όταν ένα υποκείμενο (άνθρωπος ή ομάδα) έρχεται σε επαφή μ’ ένα γεγονός το ερμηνεύει βασικά μ’ ένα ψευδαισθητικό τρόπο. Με άλλα λόγια, τουλάχιστον σ’ ένα πρώτο χρόνο, αγνοεί την ουσιαστική πραγματικότητα. Κάπως έτσι έχει συμβεί και με το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ απόρροια του οποίου ήταν το φαινόμενο Τσίπρα και στις μέρες μας το φαινόμενο Κασσελάκη. Η πλειοψηφία του πολιτικού και του δημοσιογραφικού κόσμου στηριζόμενοι στην ιδεολογική επιφάνεια, το ερμήνευσαν ως έναν πολιτικό χώρο της πρώην κομμουνιστικής αριστεράς. Αγνοώντας από την αρχή τις πολιτικές του επιλογές και εξαγγελίες μάλιστα με την κατάκτηση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας η οποία κατορθώθηκε συμμαχώντας μ’ ένα ακροδεξιό κόμμα.
Στην προκειμένη περίπτωση, λοιπόν, η πραγματικότητα ερμηνεύτηκε σε μια ψευδαισθητική βάση. Το ίδιο συνεχίστηκε σε όλη την πορεία διακυβέρνησης, αλλά και στη συνέχεια. Η κριτική αφορούσε στο πως αυτό το «αριστερό» κόμμα θα μετατραπεί σε κεντροαριστερό. Πάλι δηλαδή η ανάλυση για το «ποιόν» του ΣΥΡΙΖΑ ξεκινούσε από το ιδεολογικό περιτύλιγμα το οποίο με την πάροδο του χρόνου γινόταν όλο και περισσότερο θολό και δυσανάγνωστο.
Φτάσαμε στην μεγάλη ήττα των τελευταίων βουλευτικών εκλογών και ο αρχιτέκτονας αυτού του υβριδικού πολιτικού οργανισμού, το εγκατέλειψε αποδεικνύοντας ότι μέχρι εκεί έφτανε. Στις εσωκομματικές διαδικασίες που ακολούθησαν παρακολουθήσαμε ξανά το «ίδιο έργο» με την παράθεση ανερμάτιστων ιδεολογικών και πολιτικών θέσεων και απόψεών οι οποίες κανέναν δεν ενδιέφεραν και κανέναν δεν συγκινούσαν.
Μέχρι τη στιγμή όπου εμφανίστηκε ένα νέο πρόσωπο, π.χ. ένας Διόνυσος που υποσχέθηκε «αλλαγή σε όλα». Και ως δια μαγείας στο επίπεδο του κοινωνικού ενδιαφέροντος όλα άλλαξαν. Όπως ακριβώς και πριν μερικά χρόνια. Ακριβώς το ίδιο. Μόνο που αυτή την φορά δεν ήταν οι αριστεροί που κινητοποιήθηκαν αλλά οι δεξιοί, οι οποίοι είναι πλέον εκλεγμένα στελέχη και βουλευτές του κόμματος. Και ο κόσμος τους ακολούθησε.
Πράγματι ένας νέος ΣΥΡΙΖΑ ξεπροβάλλει, αυτήν τη φορά από τα δεξιά για να αναμετρηθεί με την κεντροαριστερά, η οποία παρεμπιπτόντως ζει εποχές του 1980. Δεν είναι παράδοξο;
Πάλι όμως ξανά οι πολιτικές αναλύσεις δεν διέκριναν το ψευδαισθητικό.
Μα δεν υπάρχει κάτι να εξακριβωθεί και να αναδειχθεί, δεν υπάρχει ιδεολογία. Δεν υπήρξε ποτέ. Ποιες πολιτικές θέσεις να περιμένουμε για να δούμε; Έτυχε και πέτυχε. Ας περιμένουμε να δούμε εάν θα πετύχει και αυτή την φορά.
11°
