Η «παρ’ ολίγον πρόεδρος» και η μεγάλη ήττα του ΣΥΡΙΖΑ Classic

Όπως συμβαίνει συνήθως, μετά τη μάχη όλοι θα ασχοληθούν με τον νικητή. Η «παρ’ ολίγον πρόεδρος» θα αφεθεί στον θρήνο της για όσα θεωρούσε δεδομένα μέχρι και πριν από 15 ημέρες. Η ήττα Αχτσιόγλου, ωστόσο, θα έπρεπε να είναι εξαιρετικά διδακτική για τους συντρόφους τής ριζοσπαστικής αριστεράς. Οφείλουν να την αναλύσουν διεξοδικά αν θέλουν να συνεχίσουν να υπάρχουν. Εξόν και κουράστηκαν πλέον να παριστάνουν τους οργισμένους και έχουν αποφασίσει να βγουν στη σύνταξη. Οπότε θα αρκεστούν στην εξιστόρηση ιστοριών από τη Γένοβα και το ανυπότακτο καλοκαίρι του 2015. Αυτές οι ιστορίες, άλλωστε, συναρπάζουν τους αριστερούς. Τις μεταβολίζουν και με μπόλικη δόση υπερβολής τις μετατρέπουν στην περιβόητη αριστερή «μυθολογία».

Μιλώ για τους «πούρους» αριστερούς. Αυτούς που –όχι αδίκως– χαρακτηρίσαμε «του 3%». Η πανηγυρική ήττα της Αχτσιόγλου δεν αφορά στους κάθε λογής καιροσκόπους που μαζεύτηκαν στην Κουμουνδούρου για βιοπορισμό. Ούτε στους «επαγγελματίες πολιτικούς» που απλώς έκαναν μια αναγκαστική μεταγραφή, βλέποντας τον αργό αλλά βασανιστικό θάνατο του ΠΑΣΟΚ.

Μιλώ για τους ανθρώπους που χαρακτηρίστηκαν «ιδιοκτήτες» του κόμματος. Αλλά και για τους επιγόνους τους. Πολιτικούς και ιδεολογικούς. Τους αυτοαποκαλούμενους και ως «δρακογενιά». Αυτούς δηλαδή που το 2015 θεώρησαν ότι η κοινωνία αναγνώρισε την καθαρότητα των απόψεών τους όπως και την αυθεντία τους.

Αντίθετα με τις εμμονικές φαντασιώσεις τους, η κοινωνία τούς γύρισε την πλάτη, ήδη λίγες ημέρες μετά τις δεύτερες εκλογές του 2015. Οι αρτηριοσκληρωτικές ιδεοληψίες τους δεν ασκούσαν καμία γοητεία στους πολίτες. Όσα βάφτιζαν ως προοδευτικά, μύριζαν μούχλα, μιζέρια και τσιγαρίλα. Σαν κουτούκι της μεταπολίτευσης. Οι ίδιοι, έχοντας καταλάβει την εξουσία (εκπληρώνοντας μια ουτοπική –μέχρι τότε– φαντασίωση της κατατρεγμένης εγχώριας αριστεράς) αρνούνταν να δουν την πραγματικότητα. Ένιωθαν φρέσκοι και ωραίοι.

Το πρώτο «χαστουκάκι» ήρθε στις ευρωεκλογές του 2019. Ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε μόλις 23,75% αλλά ο επίμονος αλλαζών Αλέξης Τσίπρας δεν πτοήθηκε. Κατηγόρησε –ως συνήθως– όποιον βρήκε πρόχειρο και προχώρησε στο «Βατερλό» των εθνικών εκλογών, δύο μήνες αργότερα. Οι πολίτες δεν του χαρίστηκαν. Έδωσαν σχεδόν 40% στον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Οι σύντροφοι δεν πτοήθηκαν ούτε τότε. Έριξαν το φταίξιμο στα «βοθροκάναλα», σε «ντόπια και ξένα συμφέροντα», ακόμη και στους ίδιους τους πολίτες, τους οποίους κατηγόρησαν περίπου ως ανόητους που δεν εκτιμούν την ολιστική υπεροχή της αριστεράς. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε, αφού ήταν φασίστες.

Δεν πέρασε ούτε στιγμή από το μυαλό τους να αλλάξουν τις μεθοδεύσεις, την καμαρίλα, την τοξικότητα και κυρίως τη θηριώδη άγνοιά τους. Πίστευαν ότι θα ανακάμψουν βρίζοντας τους αντιπάλους τους. Το πίστευαν ακράδαντα. Όπως μας αποκάλυψε η βουλεύτρια επικρατείας Έλενα Ακρίτα, ήδη από το 2022 μοίραζαν μεταξύ τους Υπουργεία. Εκείνη θα έπαιρνε το Υπουργείο Ανθρωπισμού.

Το καλοκαίρι του 2023 ήταν καταλυτικό. Στις εθνικές εκλογές οι πολίτες έδειξαν ότι δεν κρατάνε μούτρα στους συριζαίους. Ούτε για το όνομα της Μακεδονίας, ούτε για το Μάτι. Ούτε επέλεξαν τη ΝΔ επειδή «τα πήραν από τη λίστα Πέτσα». Ο ΣΥΡΙΖΑ και ό,τι κουβαλούσε μαζί του δεν ήταν αρεστός. Συναγωνιζόταν με το ΠΑΣΟΚ για το ποιο από τα δύο κόμματα θα πεθάνει πιο γρήγορα.

Οι ριζοσπάστες σύντροφοι συνέχισαν με το ίδιο τουπέ. «Δεν κατάλαβαν οι πολίτες, οι οποίοι είναι και λίγο φασίστες, και τα πήραν και από τη λίστα Πέτσα». Οργάνωναν την επάνοδό τους. Με νέο αρχηγό πλέον. Διότι μπορεί ο Τσίπρας να ήταν ο «ηγέτης που βγαίνει κάθε 100 χρόνια», αλλά κάποιος πρέπει να φταίει για την ήττα. Το κονκλάβιο αποφάσισε Αχτσιόγλου. Έμοιαζε φρέσκια (μέχρι που ήρθε ο Κασσελάκης), την ήθελαν οι «κόκκινοι επιχειρηματίες» (μέχρι που ήρθε ο Κασσελάκης) και κυρίως πιστεύει και λέει ακριβώς ό,τι πίστευαν και έλεγαν οι σύντροφοι πριν από 40 χρόνια. Ασφαλής επιλογή.

Η εμφατική ήττα του «ΣΥΡΙΖΑ classic» ακόμη και στις εσωκομματικές εκλογές καθιστά περισσότερο από βέβαιο το γεγονός ότι οι πολίτες δεν ενδιαφέρονται για τη μαυρίλα και την τοξικότητα ενός ΣΥΡΙΖΑ που παπαγάλισε τα χειρότερα δείγματα πολιτικής των τελευταίων 40 ετών. Ο «ΣΥΡΙΖΑ ο ορθόδοξος» δεν γοητεύει κανέναν. Οι πολίτες αποδοκίμασαν την παροιμιώδη άγνοια. Σίγουρα δεν αναγνώρισαν το «ηθικό σας πλεονέκτημα».

Μπορεί ο Κασσελάκης να αποδειχθεί άριστος. Προς ώρας πάντως, οι πολίτες δεν γνωρίζουν καθόλου τι τους περιμένει. Πήδηξαν για ελεύθερη πτώση, χωρίς να γνωρίζουν αν έχουν αλεξίπτωτο.

Σε σχέση με την «πρώην λαμπερή» Αχτσιόγλου, οι ψηφοφόροι επέλεξαν ουσιαστικά τον πρώτο τυχόντα. Μπορεί ο Κασσελάκης να αποδειχθεί άριστος. Προς ώρας πάντως, οι πολίτες δεν γνωρίζουν καθόλου τι τους περιμένει. Πήδηξαν για ελεύθερη πτώση, χωρίς να γνωρίζουν αν έχουν αλεξίπτωτο ή όχι. Αυτή η –μάλλον ανορθολογική– επιλογή έμοιαζε πιο θελκτική από το να ψηφίσουν Αχτσιόγλου.

Πλέον έχουν δύο επιλογές: Ή να βγουν στη σύνταξη ή να παράξουν πραγματική πολιτική. Όχι να τρώνε από «τα έτοιμα» περασμένων δεκαετιών τα οποία, ακόμη και αν ήταν σωστά, πλέον μοιάζουν εκτός τόπου και χρόνου. Προσωπικά υποπτεύομαι ότι μετά από χρόνια διανοητικής οκνηρίας, το δεύτερο τους φαίνεται βουνό. Εις εκ των συντρόφων μου εκμυστηρεύτηκε προ ετών, μετά από κάποιες αποτυχημένες εκλογές, ότι το μεγάλο του πρόβλημα αν δεν βρει μια θέση μετακλητού, είναι ότι θα πρέπει να επιστρέψει στην οργανική του θέση. Καθώς όμως δεν είχε εργασθεί κυριολεκτικά ποτέ, δεν ήξερε τι δουλειά πρέπει να κάνει.

Το πρόβλημα βέβαια αφορά, όπως προανέφερα, το ιστορικό «3%», όχι τον όλον ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό όμως δεν είναι αλήθεια. Ο πράγματι λαμπερός Κασσελάκης δεν έχει απλώς να αποδείξει ότι «ξέρει από βέσπα». Πρέπει να οδηγήσει αυτή τη βέσπα με συνοδηγούς διάφορα υπόλοιπα από τη ριζοσπαστική παράταξη. Φάτσες συνδεδεμένες με μιζέρια και γκρίνια. Με τοξικότητα και κακία. Δεν γίνεται όμως να ανακαινίσεις το μπάνιο σου χρησιμοποιώντας τα μπάζα από την κατεδάφιση του προηγούμενου. Όσο και να επιχειρείς να τα φτιασιδώσεις θα φαίνεται η φθορά του χρόνου. Ο νέος αρχηγός θα πρέπει να κάνει δύσκολες επιλογές. Με τους λοχαγούς του Τσίπρα και την τοξικότητα της προηγούμενης περιόδου, δεν θα ανανεώσει το κόμμα. Θα ξεθωριάσει και εκείνος.