Πολιτικη & Οικονομια

Η αισθητική και πολιτισμική υστέρηση του ΣΥΡΙΖΑ

«Οι αποστάσεις που παίρνει σήμερα ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο πολιτικές»

Πάνος Λουκάκος
3’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Εκλογές 2023: Ο Πάνος Λουκάκος σχολιάζει την προεκλογική πολιτική παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ, τη στάση του ως αντιπολίτευση και τον δημόσιο λόγο στην Ελλάδα

Αυτές τις τελευταίες ημέρες, πριν ανοίξουν οι κάλπες, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος ο πρόεδρός του κάνουν ό,τι μπορούν για να θυμίσουν ορισμένα από τα χειρότερα στοιχεία της πολιτικής παρουσίας τους σε όλη την υπερδεκαετή πορεία από κόμμα γκρουπούσκουλο σε κόμμα εξουσίας. Δεν είναι μόνο ο συχνά ασυνάρτητος, καταγγελτικός και επιθετικός πολιτικός λόγος. Δεν είναι μόνο η απουσία πολιτικού έρματος, που έχει ως άμεση συνέπεια τις διαδοχικές, σπασμωδικές και αλληλοσυγκρουόμενες εναλλαγές έργων και λόγων. Δεν είναι μόνο η πλήρης απουσία ηθικού έρματος, ο πολιτικός αμοραλισμός, που οδήγησε από τη συγκυβέρνηση με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ του Καμμένου στη πρόσκληση τώρα των «παραπλανημένων» οπαδών του Κασιδιάρη να συνταχθούν εκλογικά με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι μόνο ο ακραίος, κατά περίπτωση, αριστερός ή δεξιός συνομωσιολογικός λαϊκισμός. Δεν είναι μόνο αυτό το μείγμα άγνοιας, θρασύτητας, κουτοπονηριάς, ιδεοληψιών, αυταρχισμού, αλαζονείας, ανικανότητας, ανορθολογισμού, που χαρακτηρίζει συχνά τη πολιτική ταυτότητα ορισμένων από τα προβεβλημένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Τελικά δεν είναι μόνο το συνολικό πολιτικό έλλειμμα του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά του κ. Τσίπρα. Είναι και κάτι άλλο σημαντικό για μία μερίδα τουλάχιστον του εκλογικού σώματος: Είναι η αισθητική και πολιτισμική υστέρηση στον πολιτικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ και οπαδών του, που έγινε εμφανής στην πορεία τους τόσο ως κυβέρνηση όσο και ως αξιωματική αντιπολίτευση. Μία αισθητική και πολιτισμική υστέρηση που εκφράζεται και με έναν ακραίο εκχυδαϊσμό του πολιτικού τους λόγου. Ακραίο εκχυδαϊσμό που μπορεί να πέρναγε για πολλούς στα ψιλά γράμματα στα χρόνια της δεκαετούς μεγάλης κρίσης αλλά απωθεί σήμερα, με την επιστροφή στην κανονικότητα, πολύ περισσότερους.

Στην Καλαμάτα, επί παραδείγματι, με το τραγικό γεγονός του ναυαγίου της Πύλου, βρέθηκαν δύο τύποι της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ που έκριναν σκόπιμο να αποδοκιμάσουν με ασυναρτησίες και με κραυγές «ντροπή, ντροπή» την Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Μικρή σημασία έχει αυτό καθ’ εαυτό το γεγονός. Αλλά αυτό που έχει σημασία είναι η πολιτική κάλυψη που δόθηκε στους τραμπουκισμούς αυτούς από ηγετικά στελέχη του κόμματος: «Είναι κέρδος για τη Δημοκρατία να ακούγονται αυτές οι εκφράσεις προς την Πρόεδρο της Δημοκρατίας» υποστήριξε ο κ. Ηλιόπουλος. «Δεν είδα τίποτε επιλήψιμο, αλλοίμονο αν οι νεολαίοι μας κάθονται απαθείς, εμένα με ενδιαφέρει να βλέπω ανήσυχους ανθρώπους να θέτουν ερωτήματα» πρόσθεσε ο κ. Σκουρλέτης. «Είναι κατανοητή η αγανάκτηση των πολιτών ανάμεσά τους νέα παιδιά, στους οποίους απευθύνθηκε για διάλογο η Πρόεδρος της Δημοκρατίας και έλαβε αποστομωτικές απαντήσεις» είπε και ο κ. Φίλης. Ο δε κ. Τσίπρας συμπλήρωσε πως πρόκειται για ένα «υγιές περιστατικό, δεν υπήρξε προπηλακισμός, υπήρξε συζήτηση».

Ανακαλούν στη μνήμη αυτά τα «υγιή περιστατικά» άλλες παρόμοιες «συζητήσεις» μελών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, με επικεφαλής μάλιστα βουλευτή του κόμματος, όταν κραύγαζαν «Παπούλια προδότη», απευθυνόμενοι στον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αφού είχαν εισβάλει στον χώρο της παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη και την είχαν ακυρώσει για πρώτη φορά στην ιστορία της. Και τότε ο αυτός κ. Σκουρλέτης είχε δηλώσει, ως εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, ότι «η μετατροπή τελικά της παρέλασης σε μία αυθόρμητη λαϊκή εκδήλωση ιερής αγανάκτησης και οργής είναι αντάξια των καλύτερων αγωνιστικών παραδόσεων του λαού μας για εθνική αξιοπρέπεια, κοινωνική δικαιοσύνη και Δημοκρατία».

Είναι φανερό πως όλα αυτά δεν αποτελούν συγκυριακά, τυχαία ή μεμονωμένα φαινόμενα. Ήταν και παραμένουν διαχρονικά κυρίαρχες αντιλήψεις μέσα στον πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ. Κυρίαρχες αντιλήψεις που εκφράζονται και με το «Μητσοτάκη Γαμιέσαι», αγαπημένο σύνθημα της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ και των πληκτρολογίων τους, με τον τίτλο άρθρου της Αυγής «Σας γαμώ το Χάρβαρντ», υπογραφόμενο από τον τότε διευθυντή του γραφείου τύπου του κ. Τσίπρα κ. Καρτερό, με τους Πολλακισμούς «γκεσταμπίτες μενουμεευρώπηδες, βαστασοϊμπλέδες μη χαίρεστε» και πολλά άλλα συναφή ων ουκ έστι αριθμός. Κυρίαρχες αντιλήψεις οι οποίες δεν έχουν ποτέ αποδοκιμαστεί, κατακλύζουν το διαδίκτυο και καθημερινά εμφανίζονται σε ορισμένα από τα μέσα ενημέρωσης, έντυπα και ηλεκτρονικά, που στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, και ειδικεύονται στην προβολή των απόψεων ενός πολιτικοδημοσιογραφικού υποκόσμου.

Αποτελούν αυτός ο εκχυδαϊσμός του δημόσιου λόγου, αυτά τα λούμπεν υβρεολόγια, αυτή η τοξικότητα, αυτή η θεώρηση των τραμπουκισμών ως μη επιλήψιμων αλλά υγιών πολιτικών αντιπαραθέσεων ένα από τα κεντρικά στοιχεία που συνέθεσαν και εξακολουθούν να συνθέτουν την πολιτική εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ. Εικόνα που πιθανώς ενοχλούσε λιγότερο ένα μέρος της κοινής γνώμης στα χρόνια της δεκαετούς κρίσης. Αλλά εικόνα ασύμβατη με τα νέα δεδομένα της επανόδου στην κανονικότητα για ένα μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος. Αυτού του εκλογικού σώματος που έστειλε τον ΣΥΡΙΖΑ στο 20%.

Είχε πει προ ετών ο Βαγγέλης Βενιζέλος για τον ΣΥΡΙΖΑ ότι «καλλιεργούν το υπόστρωμα του εκχυδαϊσμού και του εκφασισμού της κοινωνίας και για την ακρίβεια του εκτσογλανισμού της ελληνικής κοινωνίας». Ήταν τότε τα χρόνια της μεγάλης κρίσης. Και καθώς η κρίση αποτελεί σήμερα παρελθόν, κόμματα εξουσίας δεν έχουν προοπτική και μέλλον αν συνεχίσουν να λειτουργούν με λογικές τσογλανοπαρέας. Οι αποστάσεις που παίρνει σήμερα ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο πολιτικές. Για πολλούς και ίσως καθοριστικούς για το τελικό εκλογικό αποτέλεσμα ψηφοφόρους είναι αποστάσεις και αισθητικές και πολιτισμικές, εκεί όπου η υστέρηση του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά του κ. Τσίπρα δεν είναι απλώς εμφανής. Είναι βροντώδης. Το γεγονός αυτό φαίνεται πως ούτε ο ίδιος ούτε η περί αυτόν ηγετική ομάδα μπορούν να κατανοήσουν ακόμη και τις τελευταίες αυτές ημέρες καθ’ οδόν προς τις κάλπες της Κυριακής.