Τα παιδιά της κωλοτούμπας τραγουδάνε ακόμα…

Παρακολουθώντας τα εκλογικά αποτελέσματα το βράδυ της 21ης Μαΐου το μυαλό επέστρεφε συνειρμικά στη βραδιά των αποτελεσμάτων της 25ης Ιανουαρίου του 2015. Μπορεί να έτρεξε από τότε πολύ νερό στο αυλάκι της «Πρώτη φορά Αριστερά», μπορεί να σκέφτηκαν πολλοί ότι με τη διπλή κωλοτούμπα και τις νέες εκλογές του Σεπτεμβρίου του ‘15 ο Αλέξης Τσίπρας είχε καταφέρει να απαλλαγεί από τα «αστέρια» που τον είχαν φέρει στην αντιμνημονιακή εξουσία αλλά που στη συνέχεια τον εμπόδιζαν να κυβερνήσει μνημονιακά, η συνέχεια όμως τους διέψευσε τραγικά.

Πρώτος ο Βαρουφάκης κατάφερε να μπει στη Βουλή για να τους -και μας- θυμίζει σε ποιον είχαν αναθέσει τις οικονομικές τύχες της χώρας την ώρα της βαθιάς κρίσης και τώρα ετοιμάζεται να κάνει το ίδιο η Πρόεδρος-φρούραρχος της Βουλής την οποία είχαν επιλέξει. Αν η ΛΑΕ που έφτασε κι αυτή τόσο κοντά δεν πέτυχε τελικά την κοινοβουλευτική της εκπροσώπηση, αυτό οφείλεται αποκλειστικά στο ότι δεν κατάφερε να απαλλαγεί από τις παθογένειες που τα στελέχη της είχαν κληρονομήσει από την μακρά θητεία τους στο ΚΚΕ.

Άλλωστε, τα «παιδιά της κωλοτούμπας» δεν κάθισαν στ’ αυγά τους αφότου «απολύθηκαν» από τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ έχοντας εκπληρώσει ευμενώς το έργο τους. Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης παρέμεινε πιστός στην υπόκλιση που είχε υποβάλει στον Πούτιν στο Κρεμλίνο παρουσία του αρχηγού του ως μέλος της πολυμελούς κυβερνητικής αποστολής της Αριστεράς που προσδοκούσε να εξοφλήσει με ρούβλια τις μνημονιακές της υποχρεώσεις. Κι αυτή την υπόκλιση στον Πούτιν φρόντισε να την επαναλαμβάνει όλα αυτά τα χρόνια και σε άλλες συγκυρίες με αποκορύφωμα την παράνομη και εγκληματική εισβολή στην Ουκρανία.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης είχε ακόμα περισσότερες ευκαιρίες, λόγω της κοινοβουλευτικής του ιδιότητας, να κάνει αισθητή την παρουσία του καθώς και τις «πρωτοποριακές» οικονομικές του θεωρίες. Θεωρίες που μπορεί σήμερα να μοιάζουν αστείες, αυτό όμως δεν εμπόδισε την πολιτική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ - και όχι μόνον - να του αναθέσει στο παρελθόν να διαπραγματεύεται με τους Ευρωπαίους αξιωματούχους. Ο Βαρουφάκης προκάλεσε επανειλημμένα την κοινή λογική με αποκορύφωμα την τελευταία - και μοιραία μάλλον για τον ίδιο και το κόμμα του - θεωρία της «Δήμητρας» μιας πλατφόρμας που θα λειτουργούσε παράλληλα με το ευρώ και θα έλυνε τα οικονομικά μας προβλήματα.

Ωστόσο, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν πλήρωσε μόνο τα σπασμένα αυτών που διεγράφησαν και αποκλείστηκαν στη συνέχεια από την κυβερνητική τους προοπτική. Πλήρωσε κυρίως τα σπασμένα εκείνων που παρέμειναν και στήριξαν την «Πρώτη φορά Αριστερά». Και πρώτα απ’ όλα πλήρωσε την απόφαση του Τσίπρα να συγκυβερνήσει με τον Καμμένο ακόμα κι όταν αναγκάστηκε να επιλέξει να τον στηρίξει έναντι αριστερών επιφανών συνεργατών του όπως ο Νίκος Κοτζιάς. Το «διαζύγιο των Πρεσπών» δεν έπεισε κανέναν αφού η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ συνεχίστηκε κανονικά και μετά τον Καμμένο καταλήγοντας στη συνέχεια σε μια αγαστή αντιπολιτευτική συμβίωση.

Εκείνο που πλήρωσε περισσότερο απ’ όλα ο Αλέξης Τσίπρας είναι η «συγκυβέρνηση» με τον Πολάκη που εξελίχθηκε σε ταύτιση της πολιτικής του με τον Πολακισμό. Η αδυναμία να απαλλαγεί ο ΣΥΡΙΖΑ και από αυτόν τον «αψύ» συγκυβερνήτη φάνηκε πανηγυρικά με τη δήθεν αποπομπή του για το «πλημμέλημα» της δημόσιας προγραφής πολιτικών και δημοσιογράφων. Το μέγεθος της αποδοκιμασίας της ταύτισης Τσίπρα-Πολάκη εκφράστηκε τελικά στο εκλογικό αποτέλεσμα που αποτέλεσε σοκ μόνο για όσους επέμεναν να κλείνουν τα μάτια στην πραγματικότητα. Τα ονόματα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που έμειναν εκτός Βουλής είναι ενδεικτικά των αποτελεσμάτων της συμπόρευσης με τον Πολακισμό.

Φαίνεται ότι ήρθε τώρα η σειρά της Ζωής Κωσταντοπούλου να εκπληρώσει το «αντισυστημικό» της όνειρο. Η «Πλεύση Ελευθερίας» δεν έρχεται τυχαία να καλύψει το κενό που αφήνουν φεύγοντας τα άλλα «παιδιά της κωλοτούμπας». Δεν είναι μόνο η εξασθένιση της μνήμης από την προηγούμενη περιπετειώδη θητεία της που απειλεί να αναβιώσει στο Κοινοβούλιο τις τραγικές σκηνές του προεδρικού της παρελθόντος. Θα έχει άλλωστε, αν τελικά εκλεγεί, το προνόμιο ως πρώην Πρόεδρος της Βουλής να παρεμβαίνει σε οποιοδήποτε σημείο της διαδικασίας και για όσο διάστημα επιθυμεί. Αλλά και οι πρωτεύσαντες στην σταυροδοσία των ψηφοδελτίων της προϊδεάζουν, απ’ ότι ήρθε ήδη στο φως της δημοσιότητας, για τη σύνθεση της κοινοβουλευτικής ομάδας της «Πλεύσης Ελευθερίας».

Είναι ίσως ακόμα καιρός για κάποιους πολίτες να σκεφτούν ότι η έκφραση της δυσαρέσκειάς τους μπορεί τελικά να αποβεί σε βάρος της χώρας και σε βάρος τους.