Η Δράση είναι εδώ

«Πριν δεκαπέντε χρόνια ξεκινήσαμε λίγοι άνθρωποι με το όραμα να φτιάξουμε στην Ελλάδα ένα πολιτικό σχηματισμό διαφορετικό από ό,τι υπήρχε μέχρι τότε. Ένα πολιτικό σχηματισμό που να απευθύνεται σε πολίτες ελεύθερους, υπεύθυνους, ευαίσθητους και ασυμβίβαστους. Πολίτες που θέλουν να ακούν και να λένε την αλήθεια. Το όραμα αυτό που πρώτος το εξέφρασε ο Στέφανος Μάνος πέρασε πολλά σκαμπανεβάσματα. Μετά από μια ολιγόχρονη αναστολή η Δράση πήρε το 2009 την σκυτάλη και προσπάθησε να το μετουσιώσει σε κοινοβουλευτική και ευρωκοινοβουλευτική εκπροσώπηση στη διάρκεια της πιο μεγάλης κρίσης που γνώρισε ποτέ σε καιρό ειρήνης αυτή η χώρα. Δεν το πετύχαμε. Ούτε στις διαδοχικές αναμετρήσεις του 2012, ούτε το 2014. Κι όμως είμαστε πάλι εδώ. Γιατί επιμένουμε; Γιατί και ο ίδιος προσωπικά επιμένω σ' αυτό τον αγώνα. Για έναν πολύ απλό λόγο. Γιατί το όραμα αυτό που έμοιαζε πολυτέλεια όταν το είχαμε πρωτοεκφράσει, είναι σήμερα ο μοναδικός δρόμος για να βρει η χώρα από την κρίση και κανείς κοινοβουλευτικός σχηματισμός δεν έχει τη διάθεση ή την τόλμη να το εκφράσει.

Δυστυχώς η μοναδική ρεαλιστική διέξοδος για τη χώρα, που είναι η δραστική μείωση των δαπανών του κράτους και η αντίστοιχη ενίσχυση με κάθε τρόπο της παραγωγικής Ελλάδας, του μη κομματικο-δίαιτου ιδιωτικού δηλαδή τομέα της οικονομίας, δεν υποστηρίζεται στην πράξη από κανένα άλλο σχηματισμό εκτός από εμάς. Κανείς δεν το υποστηρίζει, κανείς δεν το επιδιώκει και τελικά όπως είναι φυσικό, κανείς δεν το εφαρμόζει. Το αντίθετο, πίσω από την μεγάλη απάτη που κατασκεύασε το ελληνικό πολιτικό σύστημα -περί του κακού μνημονίου και των καλών πολιτικών που θέλουν να μας βγάλουν από αυτό- επιδιώκεται η διατήρηση και διαιώνιση του σάπιου συστήματος που οδήγησε τη χώρα στην καταστροφή. Όσοι κατέστρεψαν τη χώρα οδηγώντας την στην χρεοκοπία και σε μια καταναλωτική και εσωστρεφή οικονομία που κατέρρευσε μόλις της κόπηκαν τα δανεικά, έπεισαν την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ότι δεν έφταιγε ο γάιδαρος αλλά το σαμάρι. Μοναδική τους επιδίωξη να βρουν και πάλι δανεικά για να ξοδέψουν και να αγοράσουν ψήφους. Μην κοιτάτε που μιλούν για ανάπτυξη, παραγωγή και όλα τα υπόλοιπα. Στην πράξη το μόνο που ξέρουν είναι να δανείζονται.

Όμως πλέον πρόθυμοι δανειστές δεν υπάρχουν. Για αυτό και μόλις πήγαν να ανεβάσουν το έργο «έξοδος από το μνημόνιο» το χρηματιστήριο κατέρρευσε και τα spread πήγαν στην στρατόσφαιρα. Γιατί όσο δεν αλλάζει στην ουσία η πολιτική που ασκείται, όσο δεν ασκείται μια γνήσια μεταρρυθμιστική πολιτική το αδιέξοδο -οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό- θα παραμένει.

Σήμερα μετά από 25% πτώση της παραγωγής και των εισοδημάτων, η χώρα παραμένει αιχμάλωτη στην παγίδα της φτώχειας, της μιζέριας και της αποεπένδυσης. Το 2013 και το 2014, κατακτήσαμε τον διόλου επίζηλο τίτλο της χώρας με τις λιγότερες επενδύσεις στον κόσμο. Παρά το μνημόνιο και με την τρόικα να κυνηγά με το δίκαννο τους κυβερνώντες για να προχωρήσουν τις μεταρρυθμίσεις, εξακολουθούμε σε καίριους δείκτες που αφορούν την ανταγωνιστικότητα και τη λειτουργία του κράτους, να παραμένουμε αδελφοποιημένοι με χώρες της υποσαχάριας Αφρικής. Είναι δε απίστευτο ότι οι κυβερνώντες μιλούν για τα θέματα αυτά σαν να βρίσκονται στο δικό τους κόσμο.

"Με σαρωτικές μεταρρυθμίσεις, ανεβήκαμε 111 θέσεις στην παγκόσμια κατάταξη ανταγωνιστικότητας". Αυτό είπε τις προάλλες ο επικεφαλής της κυβέρνησης κι αναρωτήθηκα τι περίεργα πράγματα μαθαίνεις όσο μεγαλώνεις. Βλέπετε στις τελευταίες καταταξεις ανταγωνιστικότητας ήμασταν φέτος στην θέση 61 (ease of doing business) από την 65η θέση που βρισκόμασταν πέρυσι και 81οι (forum davos) από την 91η το 2013. Μεταξύ του 61 και του 65 δεν υπάρχουν 111 θέσεις, ουτε μεταξύ του 81 και του 91. Οπότε προφανώς η εν λόγω δήλωση αφορά το μέλλον. Προβλέπονται σαρωτικές μεταρρυθμίσεις. Που θα δεν θα μας κάνουν πρώτους, αλλά ακόμα καλύτερα από πρώτους, 30 με 40 θέσεις καλύτερα από τον πρώτο. Τόσο ψηλά θα φτάσουμε...

Ο λόγος που κοροιδεύουν τον κόσμο είναι ότι δεν κάνουν την πραγματική δουλειά. Κι ο λόγος που δεν κάνουν την πραγματική δουλειά είναι ότι η άνοδος της ανταγωνιστικότητας περνά μέσα από την κατάργηση του πελατειακού κράτους. Το πελατειακό κράτος λοιπόν ζει και βασιλεύει και για να επιβιώσει, επειδή οι καιροί είναι σκληροί απομυζά την τελευταία ικμάδα της ιδιωτικής (μη διαπλεκόμενης) παραγωγικής οικονομίας. Υπερφορολόγηση, διαφθορά, γραφειοκρατία, ασφαλιστική αδικία. Ακόμα και σήμερα το πελατειακό κράτος βγάζει πελάτες του με πλήρη σύνταξη στα 50. Για αυτό και η κυβέρνηση αρνείται να ανοίξει το ασφαλιστικό, που είναι σε πλήρες αδιέξοδο. Γιατί έχει ακόμα πολλούς τέτοιους πελάτες να τακτοποιήσει.

Ακόμα και σήμερα το κράτος χρησιμοποιεί τα ελάχιστα χρήματα που διαθέτουμε για επενδύσεις (το ΕΣΠΑ δηλαδή, γιατί από εθνικούς πόρους το κράτος δεν επενδύει σχεδόν τίποτε), για να προσλαμβάνει στους δήμους και στο δημόσιο πενταμηνήτες. Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα.

Την ίδια ώρα -και σας το λέω με εμπειρία από πρώτο χέρι μια που προσπαθώ να στήσω τον καιρό αυτό τη δικιά μου νέα επιχείρηση-, ο ιδιωτικός τομέας βρίσκει παντού τις πόρτες κλειστές. Τράπεζες, η υγιής επιχείρηση θα πρέπει να περιμένει τι θα γίνει με τα κόκκινα δάνεια. Πόρτες κλειστές. Πρόσληψη εργαζομένων, πενιχρά πράγματα από τον ΟΑΕΔ και εισφορές τόσο μεγάλες που το καθυστερείς όσο μπορείς. Ερευνητικά προγράμματα και ΕΣΠΑ έχει ο καιρός. Σχεδιάζει κανείς για ό,τι μπορεί να κάνει αποκλειστικά με τα δικά του χρήματα και βλέπουμε.

Το χειρότερο είναι ότι κυβέρνηση και αντιπολίτευση δεν λένε την αλήθεια στον κόσμο ούτε για τη δημοσιονομική πραγματικότητα. Ξέρουμε όλοι ότι το ΔΝΤ έχει προβλέψει για το 2016 μη προσδιορισμένα μέτρα ύψους άνω των 3 δις ευρώ. Με τα σημερινά δεδομένα (και στον καλύτερο δυνατό κόσμο χωρίς δηλαδή πολιτική αστάθεια και με ρυθμούς ανάπτυξης μη ρεαλιστικούς με τα σημερινά δεδομένα), το ποσό αυτό θα πρέπει να βρεθεί μέχρι το ερχόμενο φθινόπωρο, εφόσον δεν ληφθούν άμεσα αντίστοιχου ύψους δημοσιονομικά μέτρα που θα έχουν μόνιμο και όχι περιστασιακό χαρακτήρα. Μέτρα που δεν προβλέπονται στο παρόν προσχέδιο του προϋπολογισμού. Το κενό αυτό μεγαλώνει και πλησιάζει στα 5 δις αν ο ρυθμός ανάπτυξης είναι χαμηλότερος, από τα προβλεπόμενα που μιλούν για μια εξωπραγματική αύξηση του ΑΕΠ κατά 15 δις στα δύο επόμενα χρόνια, ενώ ήδη οι προβλέψεις για φέτος αναθεωρούνται γιατί έχουν πέσει τελείως έξω σε δύο από τα βασικά στηρίγματα της μελλοντικής ανάπτυξης. Επενδύσεις και εξαγωγές που αντί να αυξάνονται μειώνονται.

Στο πλαίσιο αυτό έρχεται να προστεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, που αποφάσισε -είχε καλούς δασκάλους τους σημερινούς κυβερνώντες του «υπάρχουν λεφτά» και των Ζαππείων- ότι μια που δεν έχουμε χρήματα ούτε δικά μας, ούτε δανεικά είναι η κατάλληλη στιγμή για να παρουσιάσει ένα πρόγραμμα στο οποίο ξοδεύει καμιά 15αρια δις ακόμα. Και δεν προκαλεί φόβο γιαυτό -όταν κάποιος σε απειλεί ότι θα ξοδέψει χρήματα που δεν έχει ούτε μπορεί να βρει η απειλή είναι κενή περιεχομένου- όσο για τις ακρότητες που θα κάνει μετά βεβαιότητος όταν θα ανακαλύψουν οι ψηφοφόροι του την έκταση της κοροιδίας. Ακρότητες που ούτε και ο ίδιος δεν έχει σήμερα σκεφθεί, με εξαίρεση την πλήρη κρατικοποίηση (ουσία κομματικοποίηση) των τραπεζών και τον έλεγχο συνεπώς και των μέσων ενημέρωσης που ελέγχονται από τις τράπεζες, μέσω της υπερχρέωσης.

Ο συνδυασμός της άρνησης της σημερινής κυβέρνησης να ασκήσει μια πραγματικά μεταρρυθμιστική πολιτική και της εφόδου του ανερμάτιστου ΣΥΡΙΖΑ προς τα «χειμερινά ανάκτορα», μαζί με το επικείμενο δημοσιονομικό κενό του 2016, έχουν δημιουργήσει ένα θανατηφόρο για την οικονομία και την κοινωνία πολιτικό κοκτέιλ, με αφορμή και την προεδρική εκλογή του 2015. Ένα κοκτέιλ που αν το καταπιούμε μέχρι τέλους θα δούμε να δοκιμάζονται με τρόπο πρωτοφανή και οι σχέσεις μας με την Ευρώπη και οι αντοχές της οικονομίας και της κοινωνίας.

Τι μπορεί να γίνει; Η δική μου απάντηση είναι ότι η βόμβα μπορεί να αποφορτιστεί αν η κυβέρνηση αναλάβει την πολιτική πρωτοβουλία να αλλάξει το εκλογικό σύστημα και να ψηφίσει την απλή αναλογική. Το σημερινό bonus των 50 εδρών, που οδηγεί στην απόλυτη και ανεξέλεγκτη άσκηση της εξουσίας, είναι το βασικό κίνητρο πίσω από τις ακραίες πολιτικές που υιοθετούν τα κόμματα στην αντιπολίτευση και ο τροφοδότης της εξ ίσου ακραίας πελατειακής πολιτικής που ασκούν όταν κυβερνούν. Χωρίς το κίνητρο του bonus, πολύ γρήγορα θα πρυτανεύσει η λογική και η προσγείωση στην πραγματικότητα που επιβάλουν οι ευρύτατες κυβερνητικές συνεργασίες. Είναι πολύ πιθανό και τις πρόωρες εκλογές να αποφύγουμε και να δώσουμε την ευκαιρία για την ανανέωση του πολιτικού συστήματος και την φυσιολογική εκτόνωση της λαϊκής δυσαρέσκειας.

Έρχομαι τώρα στη Δράση,

'Όπως είχε συμβεί και στο παρελθόν στις τελευταίες ευρωεκλογές δεν συγκινήσαμε το εκλογικό σώμα (το μικρό μέρος του δηλαδή που έμαθε την ύπαρξή μας). Τα όπλα που είχαμε ήταν πενιχρά, οι πόροι ελάχιστοι. Η ηλεκτρονική επικοινωνία ήταν το κύριο μέσο μας και το μόνο μέσο που ουσιαστικά διαθέτουμε σήμερα, αφού οι προσπάθειές μας -ακόμα κι όταν αποτελούν αντικειμενικά είδηση-, όπως η πρόσφατη εκδίκαση στο Συμβούλιο Επικρατείας της προσφυγής μας για τις εξωπραγματικές αντικειμενικές αξίες των ακινήτων, δεν γίνονται γνωστές από τα ΜΜΕ ως δικές μας πρωτοβουλίες.

Παρόλαυτά πήραμε την απόφαση να συνεχίσουμε γιατί παρά τις μικρές μας δυνάμεις και αντιμέτωποι με την λαίλαπα των ψεύτικων υποσχέσεων, είμαστε οι μόνοι που επιμένουμε να λέμε την αλήθεια και να μην αποκρύπτουμε την πραγματικότητα. Προτείνουμε συγκεκριμένες, ριζοσπαστικές και καινοτόμες αλλά ρεαλιστικές λύσεις για τα πραγματικά προβλήματα. Λειτουργούμε με άψογες δημοκρατικές διαδικασίες και θρησκευτική τήρηση του καταστατικού μας, αποδεικνύοντας με τη δύναμη του παραδείγματος πώς θα λειτουργήσουμε αν έχουμε τη δυνατότητα να ασκήσουμε κυβερνητικές ευθύνες. Και η αλήθεια έχω τη βεβαιότητα ότι αργά ή γρήγορα, από επιλογή ή από ανάγκη, από εμάς ή από κάποιον άλλον, τελικά θα έρθει η ώρα να εισακουστεί από τον ελληνικό λαό. Γιατί μόνο με βάση την αλήθεια μπορεί να εφαρμοστεί η αναγκαία μεταρρυθμιστική πολιτική και να υπάρξει ξανά ρεαλιστική ελπίδα για κάτι καλύτερο.

Έχουμε λοιπόν υποχρέωση, έχω υποχρέωση, αυτή την μικρή φλόγα ελπίδας, αυτή την μικρή φλόγα ανιδιοτέλειας, αυτή τη μικρή φλόγα αξιοπρέπειας που λέγεται Δράση να την κρατήσουμε ζωντανή. Να την κρατήσουμε άσβεστη στους δύσκολους μήνες και χρόνια που έρχονται. Να την κρατήσουμε όρθια με την θέληση και την επιμονή μας μέχρι να έρθει η ώρα να γίνει πυρκαγιά και να ανοίξει έτσι καινούριους δρόμους στη ζούγκλα που σήμερα μας περιβάλλει. Όσο το αντέχουμε και όσοι το αντέχουμε.

Η Δράση ήταν και θα παραμείνει πάντα ανοιχτή σε συνεργασίες, όσο και σταθερή στις θέσεις της. Τις πρώτες δύο θέσεις θα μου επιτρέψετε να τις διατυπώσω εγώ, μια που ταυτιζονται με το πολιτικό μας DNA.

Η πρώτη είναι:

«Ο ιδιωτικός τομέας είναι σήμερα πολύ μικρός για να σηκώσει το βάρος αυτού του κράτους. Προτείνουμε δραστική μείωση φορολογίας & κράτους για να πυροδοτηθεί η αναπτυξιακή διαδικασία.»

Ο λόγος που το πιστεύουμε αυτό δεν είναι ιδεοληπτικός, αλλά τελείως πρακτικός. Ο ιδιωτικός τομέας είναι σήμερα πολύ μικρός και πολύ αδύναμος για να σηκώσει στην πλάτη του το μέγεθος των κρατικών δαπανών (87 δισ. το χρόνο) και να είναι διεθνώς ανταγωνιστικός. Η πυροδότηση και διατήρηση της αναπτυξιακής διαδικασίας απαιτεί μια αρχική ώθηση που να δοθεί με την περικοπή των κρατικών δαπανών για τα δύο πρώτα χρόνια και στη συνέχεια αύξηση των κρατικών δαπανών μικρότερη από την αύξηση του ΑΕΠ για μια δεκαετία. Στόχος η ταχύτατη ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα και η απορρόφηση από αυτόν του 1 εκ. μακροχρονίων ανέργων.

Η δεύτερη καίρια θέση μας αφορά την Ευρώπη και είναι η ακόλουθη:

«Η Δράση στηρίζει σταθερά την ΕΕ και τις αξίες της ακόμα και στις σημερινές δύσκολες μέρες της και ελπίζει και μάχεται για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.»

Είμαστε και παραμένουμε αταλάντευτοι στη σχέση μας με την Ευρώπη και δεν θεωρούμε ούτε αυτονόητη την βοήθεια που μας έδωσαν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, το πρωτοφανές σε παγκόσμιο επίπεδο δάνειο των περίπου 300 δισ. Ευρώ που απέτρεψε την άτακτη πτώχευση, ούτε και τη συνέχισή της. Τα όποια λάθη που έγιναν από το 2010 και μετά οφείλονται συντριπτικά στην προσπάθεια των ελληνικών κυβερνήσεων να διατηρήσουν το πελατειακό κράτος. Κι ή όποια ευθύνη της ΕΕ αφορά στο ότι δεν θέλησε να παρέμβει στη δομή του πολιτικού και πελατειακού συστήματος στην Ελλάδα.

Θέλουμε να ελπίζουμε ότι η υπό όρους στήριξη των εταίρων μας θα συνεχιστεί, καθώς και ότι τα μικρά και μεγάλα συμφέροντα που εξυπηρετούνται από τον κρατισμό και συνεπώς είναι σφοδροί πολέμιοι των μεταρρυθμίσεων, θα ηττηθούν. Η ήττα τους αυτή, πέρα από την οικονομική ανάκαμψη της χώρας, θα σημάνει και την υιοθέτηση των ευρωπαϊκών αξιών από την κοινωνία μας. 'Οτι επιτέλους η μεταοθωμανική σύγκρουση που ταλάνισε την ελληνική κοινωνία θα τερματιστεί και η Ελλάδα θα γίνει μια κανονική Ευρωπαϊκή χώρα.

Εδώ μια τελευταία παρατήρηση, πριν ολοκληρώσω. Στον πυρήνα αυτών των ευρωπαϊκών αξιών και στον πυρήνα της ίδιας της Δράσης είναι το θέμα των ανθρωπίνων και ατομικών δικαιωμάτων και του κράτους δικαίου. Είναι ένας χώρος που δεν χωρούν συμβιβασμοί. Δεν υπάρχει σεβασμός των δικαιωμάτων α λα καρτ, δεν υπάρχει κράτος δικαίου α λα καρτ. Στην υπεράσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων -προπαντός των δικαιωμάτων των μειοψηφιών και των κάθε είδους μειονοτήτων, γιατί αυτά πρώτα πάντα απειλούνται- και του κράτους δικαίου είμαστε και θα μείνουμε πάντα ασυμβίβαστοι. Με μετριοπάθεια και ήπια πολιτική έκφραση, αλλά πάντα ασυμβίβαστοι.

Την επαύριο της 28ης Οκτωβρίου και αφού πέρασαν οι πανηγυρικοί ανάρτησα στην σελίδα μου ένα κείμενο που αγαπώ που έγραψε στα τέλη του 19ου αιώνα ένας Ευρωπαίος περιηγητής, ο Βικτώρ Μπεράρ. Το κείμενο αυτό αφορούσε την φύση του ελληνισμού και τελείωνε ως εξής:

«Απαιτεί μία τελείως σύγχρονη σπουδή το αναπτυσσόμενο τούτο έθνος, που μεγαλώνει όχι με τους παλιούς εκείνους τρόπους, με τη βία του πολέμου και την κλαγγή του ξίφους των σωτήρων ή με τη μηχανική συμβολή του τυχαίου, της γειτονίας ή των περιστάσεων, αλλά ακολουθώντας κατά κάποιο τρόπο την τελευταία φιλοσοφική διατύπωση, με την κατάκτηση των πνευμάτων και την ελεύθερη συναίνεση των ατόμων. Στον ελληνισμό αξίζει το όνομα της Μεγάλης Ιδέας κατά το ότι δεν είναι παρά η συνισταμένη των ατομικών ιδεών και επειδή, για να είσαι Έλληνας, αρκεί, πάνω από όλες τις υλικές διαφορές, να πιστεύεις στην Ιδέα, να ελπίζεις στην Ιδέα, να ζεις με την Ιδέα.

Το ανθρώπινο τούτο έργο έχει την ωραιότητα ενός έργου τέχνης αλλά και όλη του την αδυναμία. Καθώς εδράζεται αποκλειστικά και μόνο πάνω στη θέληση των ανθρώπων, όλες οι διακυμάνσεις, όλα τα καπρίτσια των ανθρώπων, το παραμορφώνουν. Οι ηθικές ήττες πλήττουν τον ελληνισμό εντονότερα από τις υλικές. Κι όταν πλακώνει η συμφορά, οι σοβαρότερες συνέπειές της είναι οι διχόνοιες, οι έριδες και οι λιποταξίες, που φέρνει η αποθάρρυνση.»

Ζούμε και πάλι μια παρόμοια εποχή. Αποθάρρυνση, απογοήτευση, διχόνοια. Ηθική ήττα δίπλα στην οικονομική και την κοινωνική. Η ελπίδα που τόσο έχουμε ανάγκη δεν θα έρθει όμως από κάπου αλλού. Δεν υπάρχει από μηχανής θεός. Η ελπίδα βρίσκεται μέσα μας, στην αλήθεια που κρύβουμε και στη θέλησή μας να καθοδηγήσει αυτή τελικά τη ζώη μας. Για αυτό και αυτό που εκπροσωπεί η Δράση από την ίδρυσή της από τον Στέφανο Μάνο μέχρι σήμερα, η τόλμη να λέγεται η αλήθεια αδιαφορώντας για το κόστος και τις συνέπειες, είναι σήμερα όσο ποτέ πολύτιμο. Γι αυτό και θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε ώστε το μήνυμά αυτό να μείνει ζωντανό και να συνεχίσει να εκπέμπεται.»