Τα εγχώρια δημοσιογραφικά ήθη θέλουν τον αρθρογράφο να βλέπει ως εκεί που τελειώνει η θάλασσα. Ταυτοχρόνως ρεύεται μερικούς σημαντικούς στοχασμούς που κατάπιε την ώρα του λιτού μεσογειακού φαγητού – όσοι γράφουν τρώνε ντάκο και πίνουν ρακή κάτω από ένα πεύκο πάνω στην αμμουδιά. Μετά, το καταραμένο τζιτζίκι έχει πάντα ένα σημαντικό σχόλιο να κάνει. Όλοι ακούν τα τζιτζίκια και τους γρύλους, κανένας το γάιδαρο που γκαρίζει. Πιθανότατα επειδή ο ελληνικός τετράποδος γάιδαρος είναι πλέον είδος υπό εξαφάνιση. Προσπαθώ κι εγώ, αλλά ούτε ένα λαμπάκι δεν λέει να ανάψει. Είναι σαν να τα έκαψε ο ήλιος, που γοητεύτηκε από το μπλε του Αιγαίου και παίζει με τη θάλασσα (θα κάνω εμετό). Μην έχοντας κάτι καλύτερο να κάνω, πιάνω μία μικρή κοτρόνα και την πετάω στη θάλασσα. Τότε κατάλαβα πως η ματαιδοξία είναι ένα θηλυκό που μπορείς να το ικανοποιήσεις εύκολα και έξυπνα. Σήκωσε μια πέτρα και πέτα τη μακριά στη θάλασσα. Και μετά σκέψου ότι αυτή η πέτρα θα μείνει εκεί για αιώνες, για χιλιετίες ολόκληρες, ίσως μέχρι το τέλος του κόσμου. Έκανες μία ανεπαίσθητη αλλαγή στη διαρρύθμιση του πλανήτη, αλλά πήρες την αιωνιότητα με το μέρος σου.
Και αφού ξεγέλασα για λίγο τη μεγαλομανία μου, στήριξα το πηγούνι στη γροθιά και συλλογίστηκα, όπως όλοι σας φαντάζομαι, τις εξελίξεις στις τράπεζες. Πριν από λίγες μέρες ο Μιχάλης Σάλλας έκανε μία προσφορά 700 εκατομμυρίων ευρώ. Εγώ, πάλι, σκέφτηκα να πουλήσω το αυτοκίνητο και αναρωτήθηκα αν πρέπει να ζητήσω οκτώ χιλιάρικα. Ο Σάλλας συζητάει ένα απίστευτο, ένα ιστορικό deal. Εγώ συζητώ για τρίχες. Μαντέψτε, όμως, ποιος κοιμάται καλύτερα τα βράδια. Αν δεν είχα κόψει το τσιγάρο θα σας έλεγα ότι τις άγρυπνες νύχτες, που ο ιδρώτας δυσκολεύει τον πόθο να αρπάξει τα κορμιά (ναυτία), βγαίνω στο μπαλκόνι, ακούω φωνές και ερωτικούς αναστεναγμούς (αηδία), ανάβω τσιγάρο, ρουφάω ποτό και σκέφτομαι τις τράπεζες. Η αλήθεια είναι ότι προχθές βγήκα στο μπαλκόνι, η διπλανή είχε δυνατά την τηλεόραση με το telemarketing και την ώρα που μία γκόμενα έφτιαχνε κοιλιακούς, αποφάσισα ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα με την εξαγορά και τη συγχώνευση των τραπεζών. Και είναι αλήθεια πως όταν καρφώνω τα μάτια στο ταβάνι και οι νύχτες μου γίνονται άσπρες, σκέφτομαι ότι η επιβίωση στην κρίση διέρχεται από τις αλλαγές στον τραπεζικό κλάδο. Δεν θα κάτσω να μπω τώρα σε κουβέντες για την ηθική του πράγματος, αλλά με δεδομένους τους όρους του παιχνιδιού, το τελευταίο πράγμα που θέλεις είναι αδύναμες τράπεζες. Είναι και το άλλο: η πρόταση της Πειραιώς έγινε με ζεστά μετρητά. Αν επρόκειτο για ανταλλαγή μετοχών, η υπόθεση θα σήκωνε μεγάλη συζήτηση και πολλά φάσκελα. Τώρα, όμως, έχουμε να κάνουμε με 700 εκατομμύρια. Λογικό ή παράλογο; Πολλά ή λίγα; Θα το δούμε όχι τόσο από την απάντηση της κυβέρνησης, όσο από τα αντανακλαστικά του ανταγωνισμού. Το μόνο που δεν πρέπει να πάρετε στα σοβαρά είναι οι αντιδράσεις των κομμάτων. Με εξαίρεση την Αριστερά, τα κόμματα (και τα περισσότερα media) είναι τόσο εκτεθειμένα απέναντι στις τράπεζες, ώστε η συμπεριφορά τους καθίσταται τόσο προβλέψιμη όσο ο καιρός της επόμενης μέρας. Θα μου πείτε ότι θα μείνει το Δημόσιο χωρίς τράπεζα. Ας μείνει. Ούτως ή άλλως η παρεμβατική του ισχύς δεν συναρτάται από τον έλεγχο του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου και της αναιμικής Αγροτικής. Και μην ξεχνάτε ότι το πάρτι ευδαιμονίας των τελευταίων ετών στηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό στην ιδιωτική τραπεζική πίστη. Ξέρετε την ιστορία του Φάουστ; Ε, είναι ακριβώς η σχέση που διατηρείτε με την τράπεζά σας.
Δύο βίαιοι θάνατοι λένε περισσότερα από ένα ποτάμι χαρτιών. Τον τελευταίο μήνα δύο άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους με τρόπο που περιμένεις να δεις στο «24», αλλά όχι και στην Αθήνα. Πρώτα ο υπασπιστής του Χρυσοχοΐδη, μετά ο δημοσιογράφος Γκιόλιας. Τι δείχνουν αυτοί οι θάνατοι; Πρώτον ότι η χώρα δεν είναι απλώς σε κρίση, αλλά σε κάτι χειρότερο: σε πολλούς μικρούς πολέμους. Και δεύτερον ότι τα ισπανικά είναι μία γλώσσα που θα χρειαστείς. Σε λίγο η διαφορά της Αθήνας από τη Μποκοτά θα είναι μόνο στα φοινικόδενδρα.
