Πολιτικη & Οικονομια

Ο φίλος μου ο Γιώργος και ο Σαββόπουλος

Γιατί ψηφίζουμε και τι θα ψηφίσουμε την Κυριακή

Κυριάκος Αθανασιάδης
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Η ενόχληση της ριζοσπαστικής αριστεράς από τον Σαββόπουλο κρατάει πολλά χρόνια τώρα

Με την κουβέντα για τον Σαββόπουλο και με τις χυδαιότητες που γράφτηκαν από την τραμπική αριστερά, θυμήθηκα τον φίλο και συμμαθητή μου Γιώργο Α., που τότε στο Α΄ Γυμνάσιο και Λύκειο Χαριλάου ήμασταν μαζί στο προεδρείο της τάξης μας, το Α1, κατόπιν Β1 και στο τέλος Γ1. Πρόεδρος εκείνος, γραμματέας εγώ. Ταμίας ήταν ο φίλος μας ο Κώστας Γ., που τσέπωσε τα λεφτά από τον χορό για την πενθήμερη που κάναμε σε μια ντισκοτέκ και δεν πήγαμε ποτέ στη Ρόδο. Αυτό το έμαθα είκοσι χρόνια μετά. Ώς τότε πίστευα ότι μας τα κλέψανε κανονικοί κλέφτες υπό την απειλή μαχαιριού.

Εν πάση περιπτώσει, ο Γιώργος, που τότε ήταν στην ΚΝΕ (εγώ ήμουν μ-λ, το καλό όχι το άλλο, και πούλαγα στην Καμάρα τη «Σημαία») και μεγαλώνοντας έγινε στέλεχος στο ΚΚΕ, για να καταλήξει στον ΣΥΡΙΖΑ, που τον στήριξε και σε κάτι αυτοδιοικητικές — ο φίλος μου ο Γιώργος όλο ερχόταν, λοιπόν, και σχολίαζε στις αναρτήσεις μου που τον ενοχλούσαν, «Βρε Άκη, είναι δυνατόν βρε; Εσύ δεν ήσουν τέτοιος». Εννοούσε πως άλλαξα, σε αντίθεση με τον ίδιο. Τώρα, μιλάμε για 30 και 35 χρόνια μετά, μπορεί και για περισσότερα (ο καημένος ο Γιώργος πέθανε το ’19), δηλαδή για κοντά δυο γενιές δρόμο. Ο Γιώργος —ένα χρυσό παιδί— είχε να μάθει νέα μου από το 1981. Με ξανασυνάντησε το 2010. «Εσύ δεν ήσουν τέτοιος».

Φυσικά είχε δίκιο. Γιατί πράγματι άλλαξα. Πολύ. Γενικά μού αρέσει να λέω πως έχω τις ίδιες απόψεις «από πάντα, για τα πάντα», και εν πολλοίς ισχύει αυτό γιατί τα μεγάλα βιβλία και τα μεγάλα έργα —μαζί με τα γουέστερν του Λουίς Λ’Αμούρ και τα καράτε τα πρωινά της Κυριακής— έτυχε να τα δω και να τα διαβάσω μικρός, όπως πολλοί από τα χρόνια μου. Αλλά δεν πάει έτσι. Αλλάζουμε, είναι νόμος. Π.χ., μέχρι κάπου στα 25 μου δεν ήθελα καν να παίρνω μέρος σε εκλογές, ήταν κάτι που δεν με αφορούσε (μάλιστα, η σκέψη τότε ήταν να τις σαμποτάρουμε κιόλας: το κατά δύναμιν), ενώ για άλλη μία δεκαετία μετά είχα τη σιγουριά πως κανείς πρέπει να ψηφίζει με βάση την ιδεολογία του και την καθαρότητά της: πάν’ απ’ όλα το κούτελο. Αυτά είναι απάνθρωπα πράγματα βέβαια, πατάνε πάνω σε πτώματα και αδιαφορούν για τον ανθρώπινο πόνο, αλλά τα πίστευα, τι να κάνουμε τώρα. Συγγνώμη.

Δεν το κάνω πια, όπως και δεν το κάνει και ένας πολύ μεγάλος αριθμός ανθρώπων: ψηφίζουμε πια, και ψηφίζουμε για τον τόπο και για τους πολλούς, όχι για την Ιδέα. Γιατί έχουμε καταλάβει πως αυτό (δεν είναι απλώς πιο ανθρώπινο αλλά) μας συμφέρει κιόλας. Όπως γενικά συμφέρει η ειρήνη τον άνθρωπο. Όπως γενικά τον συμφέρουν τα βιβλία, τα μουσεία, τα ταξίδια, τα φιλιά, οι τακτικές επισκέψεις στον οδοντογιατρό και το παγωτό το καλοκαίρι. Όπως γενικά τον συμφέρει να είναι στα πράγματα οι συντηρητικοί και οι προοδευτικοί, αυτό που λέμε Κέντρο και όχι η μαύρη αντίδραση της αριστεράς και της δεξιάς. Όπως γενικά τον συμφέρουν η δημοκρατία και η ελευθερία, ο εκσυγχρονισμός και οι μεταρρυθμίσεις, η ανάπτυξη και οι επενδύσεις, η παιδεία και ο τουρισμός, τα καλά δημόσια σχολεία και νοσοκομεία και τα μεγάλα ιδιωτικά ιδρύματα. Για να αναφέρουμε λίγα πραγματάκια που τυχαίνει να είναι ΚΑΛΑ.

Γι’ αυτό ψηφίζουμε, και γι’ αυτό θα ψηφίσουμε και την Κυριακή. Είμαστε πολλοί, ερχόμαστε, και η γη δεν θα τρέμει. Θα ηρεμήσει. Όλα θα πάνε καλά.

ΥΓ. Για να γυρίσουμε όμως μισό λεπτό πάλι στην αρχή, αναμφισβήτητα δίνει πατήματα και ο ίδιος ο Σαββόπουλος για να τον χτυπάνε έτσι μια φορά στα δύο χρόνια τις τελευταίες δυο-τρεις… δεκαετίες (και όχι χθες) οι ριζοσπάστες και τραμπικοί αριστεροί, οι γιαλαντζί αριστεροί του χαβιαριού, και μία ποικιλία γραφικών χουντικών από κοντά. Θυμίζουμε (εντελώς πρόχειρα) ότι τον μισούν λόγω νεο-ορθοδοξίας τω καιρώ εκείνω, λόγω της πολλάκις εκπεφρασμένης αγάπης του στην Ελλάδα και την παράδοσή της, στο «έθνος» κ.ο.κ., για το κράξιμο στον πολιτευτή, τον καθηγητή, τον καθοδηγητή και στις λοιπές συνεπείς αριστερές δυνάμεις, για το «προτείνω τον ψηλό που μοιάζει με ροφό» και τα άλλα φιλελέ του, για τη συμμετοχή του στους πανηγυρισμούς των 200 χρόνων, και βέβαια —προτελευταίο αυτό— για τη γενναία στάση του στο Ουκρανικό. Όποιος δεν είναι με τον Μόσκοβο, είναι εχθρός της τραμπικής καθ’ ημάς αριστεράς.