Φαρμακευτική πολιτική, έλεγχος της δαπάνης, κάλυψη των αναγκών: Σχόλιο με αφορμή την τοποθέτηση του Ανδρέα Ξανθού
Μία πολύ καλή ευκαιρία για δημιουργικό προβληματισμό, τεκμηριωμένη συζήτηση και καλοπροαίρετη κριτική αποτελεί το γεγονός ότι ο τομεάρχης Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην υπουργός Υγείας, Ανδρέας Ξανθός, ισχυρίζεται σε ένα από τα πιο πρόσφατα άρθρα του για την φαρμακευτική πολιτική, στην ηλεκτρονική ιστοσελίδα Υγείας healthview.gr, το εξής: «Το κρίσιμο όμως δίλημμα της φαρμακευτικής πολιτικής “στο τέλος της μέρας”, είναι: έλεγχος της δαπάνης ή κάλυψη των αναγκών; Από την απάντηση που θα δώσουν οι κοινωνικοί εταίροι , οι φορείς των ασθενών, οι επαγγελματίες υγείας, οι εμπλεκόμενοι στην αγορά φαρμάκου και, κυρίως, το πολιτικό σύστημα, θα κριθεί η αξιοπιστία των θεσμών και η προστασία της Δημόσιας Υγείας».
Εάν, όμως, το κρίσιμο δίλημμα είναι αυτό το οποίο προσδιορίζει ο Ανδρέας Ξανθός, τότε, δυστυχώς, η πιο επιτυχημένη και πιο ανεκτή οικονομικά απάντηση, ακόμη και από τα πλέον ισχυρά εθνικά συστήματα υγείας των πλέον προηγμένων οικονομικά και κοινωνικά χωρών, δεν μπορεί, σε καμία περίπτωση, να είναι παρά η εξής μία: Κάλυψη των αναγκών με έλεγχο της δαπάνης…
Δεν υπάρχουν σήμερα και στο εγγύς μέλλον εθνικά συστήματα Υγείας τα οποία να έχουν την οικονομική δυνατότητα να καλύπτουν τις περιβόητες όσο και γενικόλογες… ανάγκες, ανεξαρτήτως του ύψους των δαπανών, και θα είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον εάν ο ΣΥΡΙΖΑ διέθετε μία απόδειξη περί του αντιθέτου...
Ήταν ο αείμνηστος καθηγητής Οικονομικών της Υγείας της πάλαι ποτέ Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας (ΕΣΔΥ), Γιάννης Κυριόπουλος, εκείνος ο οποίος συνήθιζε να μας εξηγεί ότι δεν υπάρχει σύστημα Υγείας στον πλανήτη το οποίο μπορεί πλέον να αντέχει το πολύ βαρύ οικονομικό κόστος της νέας ιατροτεχνολογικής καινοτομίας.
Και, φυσικά, δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε επίσης τις ισχυρές ενστάσεις, τις οποίες είχε διατυπώσει, πριν από πολλές δεκαετίες ήδη, η Ουγγαρέζα φιλόσοφος, Ανιές Χέλλερ, για τον αλυσιτελή, περιπετειώδη και εξουσιαστικό πάντα τρόπο προσδιορισμού αυτών των «αναγκών», των λεγόμενων «ριζικών αναγκών», για να καταλήξουμε να αποδείξουμε το έωλο του δήθεν «κρίσιμου διλήμματος», το οποίο διατυπώνει με τόση ευκολία ο Ανδρέας Ξανθός.
Εάν το δίλημμα παραμείνει «έλεγχος της δαπάνης ή κάλυψη των αναγκών», η απάντηση θα είναι πάντα εις βάρος των καλών προθέσεων του ιδίου του Ανδρέα Ξανθού...
Πάντως, ο Ανδρέας Ξανθός επιμένει να υποστηρίζει ότι «το ερώτημα είναι πού δίνουμε την προτεραιότητα. Στον έλεγχο της δαπάνης ή στην κάλυψη των αναγκών; Αυτό το ερώτημα και η απάντησή του είναι πολιτικό θέμα, δεν είναι τεχνικό»...
Τεχνική θα ήταν η απάντησή μας, πράγματι, μόνον εάν επιχειρούσαμε να «μετρήσουμε» το ποσοστό και την έκταση της ευκταίας κάλυψης των αναγκών. Δεν πρόκειται περί τούτου, σε καμία περίπτωση, και όσα αναφέρουμε στην κριτική μας προς την εν λόγω δημόσια τοποθέτηση του τομεάρχη Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ για την φαρμακευτική πολιτική είναι και καλοπροαίρετα και αμιγώς πολιτικά.
Οι κυβερνήσεις είχαν κάθε λόγο να μετατρέψουν τους αγρότες σε δημόσιους υπάλληλους και οι αγρότες στην πλειονότητά τους δέχθηκαν πρόθυμα αυτόν τον ρόλο
15°
