Να γυρίσουμε το κλειδί της αξιολόγησης και της ευθύνης παντού

Το δυστύχημα στα Τέμπη ξεγύμνωσε τη λειτουργία του ελληνικού κράτους, αποκαλύπτοντας την ασχήμια του. Μας έκανε να νιώθουμε ντροπή για τη χώρα που ζούμε. Και κατάφερε να βγάλει τον (ακηδεμόνευτο) κόσμο στον δρόμο. Δεν είναι μόνο το πένθος και ο πόνος· είναι και το αίσθημα της ξεφτίλας…

Η κοσμογονία του gov.gr δεν συμβαδίζει με τα ποντίκια που τρώνε τα καλώδια στους πίνακες ελέγχου των τρένων, ούτε με την κατάσταση στα νοσοκομεία και στα δικαστήρια.

Δεν αντέχουμε άλλο την Ελλάδα του χθες, που κάνει μεν βήματα μπροστά, γίνεται αυτοδύναμη, ισχυρή, ευρωπαϊκή, δυτική, όμως, πριν προλάβει να στεγνώσει το μελάνι, το αόρατο αλλά βαρύ χέρι του κομματισμού και της συντεχνίας, της αδιαφάνειας και των παρασιτικών συμφερόντων, της αναξιοκρατίας και της ανευθυνότητας σβήνει με μπλάνκο τις ζωές μας.

Το Δημόσιο είναι τόσο ελάχιστα λειτουργικό, που όταν επιτελεί τον ρόλο του ξαφνιάζεσαι ευχάριστα. Μεμονωμένοι άνθρωποι, σε πείσμα του οχαδερφισμού και του «έλα μωρέ», εμμένουν και επιμένουν να δουλεύουν ευσυνείδητα. Δεν είναι λίγοι, αλλά δεν είναι και η πλειονότητα.

Ή θα αξιολογήσουμε κάθε δομή του κράτους προκειμένου να τη βελτιώσουμε ή θα συνεχίσουμε να χανόμαστε. Δεν είναι μόνο οι οικογένειες που θα ξεκληρίζονται. Θα χανόμαστε ανεπίγνωστα σε ένα έγκλημα διαρκείας από γενιά σε γενιά, σε μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Έλλειψη ατομικής και κοινωνικής ευθύνης, πολιτικαντισμός, αναξιοκρατία, έλλειμμα προγραμματικού λόγου, παντελής απουσία συναίνεσης σε καθαρά πρακτικά ζητήματα, κλονισμός, συντριβή και πάλι από την αρχή· μια λούπα ματαίωσης.

Εκεί είναι η μεγάλη ευθύνη όλων των κομμάτων, που οφείλουν να παραδεχτούν τα λάθη τους. Να αναπτύξουν με καθαρότητα και σαφήνεια το σχέδιό τους για την επόμενη μέρα. Επί δεκαετίες το πολιτικό σύστημα σπατάλησε δισεκατομμύρια φόρων από τον ιδρώτα των πολιτών, δισεκατομμύρια ευρωπαϊκών επιχορηγήσεων και ατελείωτα δισεκατομμύρια δανείων, για να παγιώνει το ρουσφέτι και το κομματικό κράτος.

Η απαξιωμένη κατάσταση του ΟΣΕ δεν είναι ένα ξεκούρδιστο όργανο μίας αρμονικής ορχήστρας. Είναι το σύμπτωμα ενός αποτυχημένου κράτους. Το πρόβλημα αποδεικνύεται τεράστιο. Και χρειάζεται σε βάθος ανάλυση και αναδιοργάνωση.

Η αξιολόγηση και η αξιοκρατία δεν είναι, απλώς, ένα πολιτικό συνθημα. Είναι συντελεστές επιβίωσης. Αν δεν επιβληθεί αξιοκρατία, η Ελλάδα δεν θα βγει ποτέ από την κρίση. Η πορεία θα είναι καθοδική, ακόμα και αν ανακάμψει πρόσκαιρα. Το πολιτικό σύστημα οφείλει να κάνει αυτοκριτική και να βρει τον τρόπο μέσα από προγραμματικές συγκλίσεις να «αγγίξει», επιτέλους, το Δημόσιο, να αξιολογήσει όλες τις προσφερόμενες υπηρεσίες και να προωθήσει τις μικρές και μεγάλες ριζοσπαστικές αλλαγές που απαιτούνται.

Πρέπει να ξαναδώσουμε νόημα στις λέξεις. Να δούμε πέρα από τις ταμπέλες και τα συνθήματα. Χρειάζεται ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο που θα στηρίζεται στη λογοδοσία, θα καλλιεργεί την ευθύνη Κράτους και πολίτη, θα αναγνωρίζει την αξία και δεν θα «χαϊδεύει» την ανεπάρκεια. Να γυρίσουμε το κλειδί της αξιολόγησης και της ευθύνης παντού. Πρέπει να συγκρουστούμε με το σάπιο καθεστώς των μετρίων, της αναξιοκρατίας, του φόβου, της κλειστής κοινωνίας.

Αρκετά με το Κράτος και την κοινωνία του ελάχιστου κοινού παρονομαστή! Το οφείλουμε σε όσους, κατά καιρούς, χάθηκαν τόσο άδικα…