Καταπίνουν οι ηθοποιοί δολώματα;

Πάντα με απασχολούσε το «παράδοξο του ΚΚΕ». Το οποίο, ενώ διακήρυσσε ότι «αγωνίζεται για τον λαό», ταυτόχρονα υιοθετούσε κάθε αντικοινωνικό αίτημα οποιασδήποτε συντεχνιακής ομάδας, ακόμη και αν στρεφόταν κατά του «λαού». Κάτι που παροξύνθηκε την περίοδο της οικονομικής κρίσης. Όταν δεν υπήρξε αντικοινωνικό ή παράλογο αίτημα συντεχνίας, του οποίου την διατήρηση να μην υποστήριξε, «αγωνιστικά» μάλιστα, το ΚΚΕ. Ενώ την ίδια στιγμή, με ακόμη μεγαλύτερο πάθος, διακήρυσσε ότι είναι και με τον «λαό»! Κάτι που προκαλούσε μέχρι «βλάσφημες» σκέψεις, για το μέχρι πού φτάνει η απουσία ορίων στον αμοραλισμό του ΚΚΕ.

Το φαινόμενο όμως της αποκρουστικής αυτής «διττότητας» έχει την πολιτική του εξήγηση, αφού ανάγεται στον Λένιν. Είναι προϊόν του «επαναστατικού ιδεολογήματος» ότι η μόνον ηγεσία του Κόμματος, ως κάτοχος της επαναστατικής θεωρίας, γνωρίζει την απόκρυφη αλήθεια που οδηγεί τον λαό στη «Γη της Επαγγελίας». Η οποία (απόκρυφη «αλήθεια») δεν είναι άλλη από το πραγματικό κομματικό πρόγραμμα. Το οποίο όμως δεν πρέπει ποτέ να παρουσιάζεται ολόκληρο και ως άμεσα υλοποιήσιμο, διότι τρομάζει τον «ανίδεο» λαό και τον απομακρύνει από το κόμμα.

Γι’ αυτό ακριβώς ο Λένιν έλεγε ότι το κόμμα πρέπει να είναι μεν μπροστά από τις «μάζες», αλλά μόνον ένα βήμα! Το οποίο «βήμα» δεν ήταν τίποτε άλλο από την υιοθέτηση όλων των άμεσων διεκδικήσεων των «μαζών». Ενώ «….στην πραγματικότητα οι διεκδικήσεις αυτές είναι το δόλωμα που προορίζεται να τις κάνει να καταπιούν όλη τη γραμμή του κόμματος». (Κ. Καστοριάδης, «Ακυβέρνητη Κοινωνία», Εκδόσεις «Ευρασία»). 

Με άλλα λόγια, είναι το δόλωμα για να καταπιούν οι «μάζες» όλο το κόμμα!

Έτσι εξηγείται το ανεξήγητο: Να υποστηρίζει το ΚΚΕ ταυτόχρονα τα πιο αντιφατικά και αλληλοαναιρούμενα αιτήματα, μαγεύοντας τους πάντες με την ιδέα κάποιας απόκρυφης «αλήθειας» που δήθεν βρίσκεται πίσω και τα συνδέει όλα. Ενώ η μόνη αλήθεια είναι ότι πρόκειται για την τέχνη του δολώματος, όπως εύστοχα την ανέδειξε ο Καστοριάδης.

Την οποία «τέχνη» το ΚΚΕ δεν κράτησε για τον εαυτό του, αφού την μετέδωσε, ως μεταστατική «ασθένεια» σε όλο στο σταλινογενές ρεύμα που προέκυψε από αυτό. Και κυρίως στις δυνάμεις που εκπροσωπούν τον ΣΥΡΙΖΑ, των οποίων το ΚΚΕ αποτελεί το διαχρονικό πολιτικό τους υπερεγώ. Και οι οποίες, έχοντας μετατρέψει τις προκαταλήψεις τους σε ιδεολογία, επιχειρούν να τις επιβάλουν με όρους αντιπολιτικής. Είτε με απάτη σε όσους παγιδευτούν από τα «δολώματα», είτε και με τη βία στους δύσπιστους. Γι’ αυτό και περιφρονούν τα όρια που θέτουν η ανθρώπινη ηθική, η λογική και η πραγματικότητα.

Το παράδειγμα που αναδεικνύει την υπέρβαση όλων των ορίων διαδραματίστηκε ενώπιόν μας. Όπου το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, ως ο ηθικός και πολιτισμικός διάδοχος του ΚΚΕ, έδωσε με όλες τις δυνάμεις του τη μάχη για να αποτρέψει την δημιουργία μη κρατικών πανεπιστημίων στη χώρα. Ήταν το «δόλωμα» για τους αυτόχθονες πανεπιστημιακούς. Ότι αποτρέποντας την δημιουργία μη κρατικών πανεπιστημίων, τους προστάτευε από ανεπιθύμητες συγκρίσεις.

Όταν όμως οι ηθοποιοί, ως απόφοιτοι εν πολλοίς αδιαβάθμητων και ανεξέλεγκτων ιδιωτικών σχολών, ζήτησαν να μετονομαστούν σε «επιστήμονες», ώστε να αποκτήσουν τα τυπικά «προσόντα» αποφοίτων πανεπιστημίων για διορισμούς στο δημόσιο, ο ΣΥΡΙΖΑ άσκησε αμέσως την «πολιτική των δολωμάτων». «Ανακήρυξε» τις ιδιωτικές σχολές σε πανεπιστήμια και τους αποφοίτους τους σε «επιστήμονες»!

Στους δρόμους όμως και όχι στη Βουλή, διότι εκεί μπορούσε να γίνει καμία «στραβή» και αναγνωριστεί έμμεσα η de facto ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Εν γνώσει του βεβαίως ότι η απάτη που εμπορευόταν ήταν αποκλειστικά το «δόλωμα», για να «καταπιούν» οι ηθοποιοί, μαζί με αυτό και όλο το κόμμα.

Και τα κατάπιαν.