Πολιτικη & Οικονομια

Τα παιδιά της ΚΝΕ τραγουδάνε ακόμα

Η ανακοίνωση-απάντηση σε όσα περιγράφει ο Μίμης Ανδρουλάκης στο βιβλίο του και οι κατηγορίες για «ψέματα, ανακρίβειες και ηθελημένες ασάφειες»

Γιάννης Μεϊμάρογλου
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Μίμης Ανδρουλάκης: Το βιβλίο του με τίτλο «Πριν σβήσουν τα φώτα» και η ανακοίνωση-απάντηση από μια ομάδα 15 μελών της ΚΝΕ

Πολλά μπορεί να προσάψει κανείς στον Μίμη Ανδρουλάκη αλλά πολύ δύσκολα θα αμφισβητήσει κάποιος το γεγονός ότι υπήρξε πάντα τολμηρός και προκλητικός στις πολιτικές του πρωτοβουλίες και στις απόψεις που εξέφρασε σε όλη τη διάρκεια της δημόσιας διαδρομής του. Η «αυτοεξόρισή του» από την ενεργό πολιτική ανάμειξη κάθε άλλο παρά ανέκοψε την προκλητικότητα στη στάση ζωής του. Στα βιβλία που έγραψε δεν δίστασε να τα βάλει με θεούς και δαίμονες χωρίς ποτέ να υπολογίσει τις, εμπρηστικές συχνά, αντιδράσεις που αντιμετώπιζε. Ο πρώτος τόμος της αυτοβιογραφίας του, «Πριν σβήσουν τα φώτα», που παρουσιάστηκε αυτές τις μέρες, αναφερόμενος στη συμμετοχή του στο αντιδικτατορικό κίνημα, δεν αποτέλεσε εξαίρεση καθώς έδωσε αφορμή για συζητήσεις αλλά και αμφισβητήσεις για τα γεγονότα της τρικυμισμένης και ηρωικής εκείνης περιόδου.

Μια ομάδα 15 μελών της ΚΝΕ αντέδρασε άμεσα με μια ανακοίνωση-απάντηση σε όσα περιγράφει ο Μίμης στο βιβλίο του κατηγορώντας τον για «ψέματα, ανακρίβειες και ηθελημένες ασάφειες». Πρόκειται για 15 συντρόφους που πήραν ενεργά μέρος στα κορυφαία γεγονότα της αντίστασης του φοιτητικού κινήματος αλλά και στην οργάνωση και λειτουργία του παράνομου μηχανισμού της ΚΝΕ, κάτι που πλήρωσαν με προσωπικές θυσίες, βασανιστήρια, φυλακίσεις και εξορίες. Αλλά και στη μεταπολίτευση διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στην πορεία του ΚΚΕ αγωνιζόμενοι συνεχώς για τις ιδέες που πρέσβευαν, παραμένοντας σταθεροί στη συνέπεια λόγων και έργων στη ζωή τους. Κάποιοι δεν δίστασαν να εγκαταλείψουν υψηλά αξιώματα όταν συνειδητοποίησαν ότι η διατήρησή τους ήταν αδύνατο να συμβαδίσει με τα πιστεύω τους.

Δύσκολα θα μπορούσε να αμφισβητήσει κανείς βιωματικές μαρτυρίες συντρόφων που έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην αντίσταση κατά των συνταγματαρχών. Άλλωστε, ο ίδιος ο Μίμης Ανδρουλάκης έχει δηλώσει από την αρχή ότι τα βιβλία του είναι μια σύνθεση πραγματικών γεγονότων και μυθοπλασίας που χαρακτήρισε μερικές φορές και την προσωπική πολιτική του διαδρομή. Ας μην ξεχνάμε, ωστόσο, ότι η αυτοβιογραφία του Μίμη είναι ταυτόχρονα και μια, υποκειμενική έστω, περιγραφή της πορείας του ΚΚΕ του οποίου υπήρξε ηγετικό στέλεχος από τη χούντα ως την πτώση του τείχους. Ο δημιουργικός διάλογος για την πορεία αυτή είναι ιστορικά και πολιτικά χρήσιμος. Αρκεί να μείνει μακριά από τις παλιές εσωκομματικές κόντρες και την επιδίωξη μιας εκ των υστέρων δικαίωσης που δεν αφορά παρά έναν στενό κύκλο παλαιών πολεμιστών.

Η επέτειος του μισού αιώνα από την εξέγερση του Πολυτεχνείου που συμπληρώνεται του χρόνου, είναι μια ασφαλής σχετικά ιστορική απόσταση, τουλάχιστον για μερικές κοινές παραδοχές μεταξύ συντρόφων της εποχής εκείνης, ανεξάρτητα από τα πολιτικά μονοπάτια που ακολούθησε ο καθένας στη συνέχεια. Ότι, για παράδειγμα, η «Πανσπουδαστική» Νο 8 δεν ήταν αποκύημα της αρρωστημένης φαντασίας κάποιου καθοδηγητή, ζώντος σήμερα ή μη, αλλά υλοποίηση της πολιτικής της λάσπης και της κατασυκοφάντησης οποιουδήποτε αμφισβητούσε ή στεκόταν εμπόδιο στην εφαρμογή της κομματικής γραμμής, πολιτική που συνεχίστηκε απροκάλυπτα και μετά τα χρόνια της παρανομίας. «Προβοκάτορες», «πράκτορες του ταξικού εχθρού» και «φερέφωνα του καπιταλισμού» σπιλωνόντουσαν και διαγραφόντουσαν καθημερινά, δυστυχώς με την ανοχή εκείνων που συνειδητοποιούσαν το έγκλημα μόνο όταν έφτανε η δική τους, ατομική ή ομαδική σειρά…

Είναι κρίμα που μια ολόκληρη γενιά παιδιών της ΚΝΕ είδε τα όνειρα και τους αγώνες της για ένα κόσμο πιο δίκαιο και πιο ανθρώπινο να θάβονται με πάταγο κάτω από τα ερείπια του τείχους της μεγάλης αυταπάτης.