Επισυνδέσεις

Την Παρασκευή 26 Αυγούστου μετά τη συζήτηση στη Βουλή για τις παρακολουθήσεις, όλα τα τηλεοπτικά κανάλια ξεκινούσαν το βραδινό ρεπορτάζ των ειδησεογραφικών εκπομπών τους με την εξής βαρύγδουπη φράση: «Ας δούμε τώρα, πίσω στα επιτελεία των κομμάτων, πώς αξιολογούν τα κέρδη και τις απώλειες από τη σημερινή συζήτηση».

Δύο μέρες μετά τα πρώτα γκάλοπ μετρούσαν επίσης την επίδραση των αποκαλύψεων στην εκλογική δύναμη των κομμάτων. Πουθενά, ούτε στους πρώτους αλλά ούτε και στους δεύτερους πέρασε ποτέ από το μυαλό να αναλογισθούν πόσο επηρέασε η υπόθεση αυτή την εικόνα της χώρας όχι μόνο στο εξωτερικό αλλά κυρίως στους πολίτες της.

Πόσο δηλαδή οι Έλληνες μετά από αυτό αισθάνθηκαν πιο ασφαλείς να μιλούν στο τηλέφωνο για προσωπικά ή επαγγελματικά ζητήματα από τον φόβο ότι κάποιος τους ακούει και δεν πισωγύρισαν με τρόμο στην περίοδο 2015 - 2019 κατά την οποία οι συνακροάσεις είχαν γίνει ανέκδοτο. Πόσο αισθάνθηκαν ότι η χώρα είναι μια ώριμη δημοκρατία που δεν χρειάζεται να καταφεύγει σε παράνομες και αντιδημοκρατικές πρακτικές προκειμένου να ελέγξει τις πολιτικές και επιχειρηματικές εξελίξεις. Πόσο τους έπεισε η αποτελεσματικότητα μιας… προβληματικής -για να μην πω διάτρητης- ΕΥΠ που θα μας προστάτευε από τον εξωτερικό κίνδυνο. Πόσο ράγισε το αφήγημα μιας σύγχρονης και ευημερούσας Ελλάδας που πίστευε στον εαυτό της και κοιτούσε μπροστά.

Προφανώς οι υποκλοπές τα προκάλεσαν όλα αυτά και πολλά άλλα. Σε κάθε σοβαρή χώρα υπάρχουν πολλά ανεξάρτητα ινστιτούτα που θα είχαν τρέξει παρόμοιες έρευνες. Στην Ελλάδα των κομμάτων και της κομματοκρατίας όλα κρίνονται από τη σκοπιά των εκλογικών κερδών ή ζημιών και προσδιορίζονται από την αρχική θέση του καθενός στο πολιτικό σύστημα και τις προσδοκίες για τη τοποθέτηση του μέσα σε αυτό.

Είναι σοβαρό θέμα λοιπόν οι παρακολουθήσεις; Αξίζει να ασχολείται κανείς μαζί του ή υπάρχουν σοβαρότερα θέματα, η ακρίβεια και η ενεργειακή κρίση όπως προσπαθούν να μας πείσουν ένθεν κακείθεν, μιλώντας για υπερβολικό ντόρο, μικροκομματική εκμετάλλευση, θεωρίες συνωμοσίας; Λοιπόν οι παρακολουθήσεις είναι πολύ σοβαρό θέμα και ναι μπορούμε να ασχολούμαστε μαζί του ενώ μας απασχολεί παράλληλα η ακρίβεια, το μεταναστευτικό, η ενέργεια και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Μερικοί φίλοι μου -συντηρητικοί από πεποίθηση- πιστεύουν πως έτσι γινόταν πάντα από τον πράσινο Τόμπρα έως τον γαλάζιο Μαυρίκη και «έλα τώρα δα» δεν έγινε και κάτι σημαντικό για να τρώμε την ώρα μας με την παρακολούθηση Ανδρουλάκη. Κάποιοι άλλοι -αριστεροί κατά δήλωσή τους- προτιμούν τις δικές τους παρακολουθήσεις, προκειμένου να καταλάβουν τους αρμούς της εξουσίας και μας προειδοποιούν κιόλας γι’ αυτό.

Πώς εξηγείται όμως το γεγονός ότι στις έρευνες της κοινής γνώμης ένα ποσοστό 60-70% διακομματικά θεωρεί την υπόθεση εξαιρετικά σοβαρή;

Είναι η δημοκρατία, ηλίθιε, που θα έλεγα παραφράζοντας. Είναι άλλο πράγμα να καταφεύγουμε σε ακρότητες και παροξύνσεις που δηλητηριάζουν την πολιτική ζωής της χώρας και άλλο να κλείνουμε τα μάτια σε φαινόμενα που αμφισβητούν την ποιότητα και την αποτελεσματικότητα της δημοκρατίας και των θεσμών της. Σε μια εποχή που ο λαϊκισμός σαρώνει ξανά την Ευρώπη (η φαιοκόκκινη συμμαχία στη Γαλλία, τα ποσοστά των ακροδεξιών στην Ιταλία, οι κλυδωνισμοί στην Ισπανία, τη Φιλανδία, τη Βουλγαρία, τη Μεγάλη Βρετανία, η στάση  της Ουγγαρίας απέναντι στις ρωσικές κυρώσεις, η κυβέρνηση στην Πολωνία) και αποκτά μονιμότερα χαρακτηριστικά, ο Τραμπ επανακάμπτει στις Ηνωμένες Πολιτείες και η Κίνα δεν κατατάσσεται ασφαλώς στα δημοκρατικά κράτη, η υπεράσπιση της δημοκρατίας αποτελεί αυτοσκοπό.

Η εμπιστοσύνη των πολιτών σε αυτήν ακυρώνει τα λαϊκιστικά φαινόμενα και επαναφέρει τη συζήτηση στους κανόνες του ορθού λόγου και της σοβαρότητας. Η αποτελεσματικότητά της δε, αποτελεί φραγμό σε κάθε προσπάθεια παλινόρθωσης και επανόδου στην κυβέρνηση ακραίων και επικίνδυνων πολιτικών σχηματισμών.

Όποιος θέλει να κλείσει τον δρόμο στον ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζεται τη δημοκρατία με φανατισμό. Αν οι παλιές γραμμές αριστερό - δεξιό έχουν πια καταπέσει με πάταγο, η πολιτική γεωμετρία ανοιχτό - κλειστό επιβεβαιώνεται παντού. Από την Ουκρανία μέχρι τις υποκλοπές.

Τέλος, πολλοί υποστηρίζουν στον δημόσιο διάλογο ότι η ένταση στις σχέσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ κλείνει το δρόμο σε ενδεχόμενες μετεκλογικές συνεργασίες και μερικοί κάνουν ότι μπορούν για να το επιβεβαιώσουν αναζητώντας απελπισμένα αναγνώριση. Πρόκειται για πολιτικά αναλφάβητους και ιστορικά τυφλούς. Θα άξιζε ίσως μια ιστορική αναδρομή γι’ αυτό το θέμα.

Οι μετεκλογικές ή όχι συνεργασίες θα εξαρτηθούν από πολλές και μεταβαλλόμενες παραμέτρους, από τον δύσκολο χειμώνα μέχρι τα εκλογικά ποσοστά ή ότι άλλο μπορεί να μας έχει βρει μέχρι τότε. Θα εξαρτηθούν από την πολιτική και προγραμματική ταυτότητα την οποία θα έχει διαμορφώσει το ΠΑΣΟΚ μέχρι εκείνη την ώρα και τη διαθεσιμότητα του Μητσοτάκη να επιβεβαιώσει με συνέπεια, τα ανοίγματά του προς το πολιτικό κέντρο. Ο δρόμος είναι ακόμη μακρύς. Ας τον περπατήσουμε με νηφαλιότητα και ψυχραιμία.