Πολιτικη & Οικονομια

Είναι οι New York Times ΣΥΡΙΖΑ;

Μια καλή ευκαιρία για συζήτηση και σίγουρα όχι αφορμή για σταύρωση του δημοσιογράφου που τόλμησε να γράψει κάτι μη κολακευτικό για την κυβέρνηση

Μάνος Βουλαρίνος
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Το άρθρο του δημοσιογράφου Alexander Clapp στην ενότητα Guest Esseys των New York Times και οι αντιδράσεις που προκάλεσε.

«Η βασική μας κριτική απέναντι στην εξωτερική πολιτική της Νέας Δημοκρατίας ήταν και παραμένει ότι χαρακτηρίζεται από διαρκές κενό στρατηγικής» έγραφε ο σύντροφος Γιώργος Κατρούγκαλος σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή τον Δεκέμβριο του 2020. Προφανώς κανείς δεν ήταν αρκετά ανόητος ώστε να ισχυριστεί ότι η Καθημερινή κατακρίνει την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης ή να τουιτάρει κάτι σαν «στο στρατόπεδο του ΣΥΡΙΖΑ και η Καθημερινή... γιατί άραγε;». Όλοι καταλαβαίνουν ότι το άρθρο του συντρόφου Κατρούγκαλου δεν είναι «η άποψη της Καθημερινής» (ακόμα και τα άρθρα τακτικών αρθρογράφων μπορεί να μην έχουν καμία σχέση με την «άποψη της Καθημερινής») και η χρέωση των απόψεων του στην εφημερίδα θα ήταν από πολύ επιπόλαιη ως πολύ πονηρή και σίγουρα πάρα πολύ αστεία. Όσο επιπόλαιη, πονηρή και αστεία είναι η χρέωση στους Νew York Times όσων γράφει στο άρθρο που πολύ απασχόλησε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης o δημοσιογράφος Alexander Clapp στην ενότητα Guest Esseys.

Και είναι επιπόλαιη, πονηρή και αστεία τόσο για όσους χρησιμοποιούν το άρθρο αυτό (ή μάλλον ένα σκρίνσοτ του τίτλου με την φωτογραφία που το συνοδεύει) για να κάνουν αντιπολιτευτική προπαγάνδα όσο και για όσους, επιδεικνύοντας την τυφλή πίστη τους στην κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό, είναι έτοιμοι να απαξιώσουν έναν από τους ιστορικότερους και σημαντικότερους οργανισμούς ενημέρωσης στον πλανήτη (ακόμα και τώρα που είναι σφιχταγκαλιασμένος με την παράνοια της πολιτικής ηλιθιότητας που θέλει να περνιέται για ορθότητα) και να τον παρουσιάσουν ως μια πιο ακριβή εκδοχή της Αυγής. Το καταλαβαίνω ότι δεν είναι ευχάριστο για όλους, αλλά στη δημοκρατία γράφονται και ακούγονται και απόψεις που δεν μας αρέσουν.    

Όσο για το ίδιο το άρθρο (που είμαι βέβαιος πως δεν το έχει διαβάσει πάνω από το 5% των ανθρώπων που έχουν γράψει κάτι γι’ αυτό) ειναι πολύ πιο ισορροπημένο από όσο θα καταλάβαινε κανείς διαβάζοντας μόνο τον τίτλο του ή τα τουίτ και τα ποστ των αντιμαχόμενων πλευρών. Προφανώς είναι ένα άρθρο γνώμης γραμμένο από έναν δημοσιογράφο που μπορεί να γέρνει προς τα αριστερά (μπορεί και όχι) αλλά α) απ’ όσο θυμάμαι δεν απαγορεύεται να γέρνει κανείς προς οποιαδήποτε πλευρά β) δεν απαγορεύεται σε κανέναν να κατακρίνει μια κυβέρνηση και σίγουρα αυτό δεν τον κάνει σώνει και καλά συριζαίο και γ) είναι άρθρο γνώμης με  επιχειρήματα και τεκμηρίωση. Τα περισσότερα από όσα γράφει ο Clapp δύσκολα θα μπορούσε να τα αρνηθεί κανείς και το ότι αρθρογράφος ισχυρίζεται πως πράγματα, σε ό, τι έχει να κάνει με τη σήψη στον δημόσιο βίο, είναι μάλλον χειρότερα από ό,τι ήταν στο επίσης κακό παρελθόν είναι μια άποψη (εν προκειμένω με επιχειρήματα) που προσφέρει μια καλή ευκαιρία για συζήτηση και σίγουρα όχι αφορμή για σταύρωση του δημοσιογράφου που τόλμησε να γράψει κάτι μη κολακευτικό για την κυβέρνηση.  

Όλα αυτά, τα οποία μου φαίνονται αυτονόητα, φαίνεται να μην είναι και τόσο αυτονόητα για κάποιους δηλωμένους εχθρούς του σταλινισμού που στην πραγματικότητα φαίνεται να είναι κρυφοί θαυμαστές του και οι οποίοι, αντί να περιοριστούν στον χλευασμό της συριζαϊκής (και πασοκικής μιας και τα ίδια είπε και ο σύντροφος Σκανδαλίδης) προπαγάνδας σύμφωνα με την οποία «Οι New York Times εκθέτουν την κυβέρνηση Μητσοτάκη», αποφάσισαν να απαξιώσουν και τον δημοσιογράφο και τους New York Times, φτάνοντας στο σημείο να πουν ότι αρκεί να δώσεις 28.000 δολάρια για να δημοσιευτεί εκεί ένα άρθρο σου. Αν αρκεί αυτό, ας δώσει η Νέα η Δημοκρατία 56.000 να δημοσιευτούν δύο άρθρα που να λένε ότι η ελληνική κυβέρνηση είναι η καλύτερη όλων των εποχών και όλου του κόσμου να τελειώνουμε.              

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, το τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και το ότι χωρίς δισταγμό μπορεί να χρησιμοποιήσει το οτιδήποτε για να κάνει την προπαγάνδα του το ξέρουμε. Και όταν οι σύντροφοι μοιράζουν ένα κροπαρισμένο σκρίνσοτ του τίτλου ενός άρθρου δε νομίζω πως κανείς εκπλήσσεται. Αντιθέτως είναι κάπως στενάχωρο να βλέπω συμπολίτες να θέλουν να σταθούν απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιώντας κάθε συριζαϊκή πρακτική: απαξίωση αναμφισβήτητων αξιών, εχθρική αντιμετώπιση κάθε αντίθετης άποψης και στοχοποίηση. Είναι θλιβερό να μην καταλαβαίνουν ότι το αντίπαλο δέος στον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να έχει τους τρόπους, το ήθος, τον φανατισμό και την αντίληψη του ΣΥΡΙΖΑ γιατί σε αυτή την περίπτωση η επιλογή μας δεν θα γίνει με το μυαλό αλλά με το στρίψιμο του νομίσματος. Και μπράβο του.