Η συζήτηση στη Βουλή για το νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας, οι αναφορές στο Πολυτεχνείο και το μέλλον της Παιδείας.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι (ξαν)άνοιξε η συζήτηση για το Πολυτεχνείο. Το πρόβλημα είναι ότι, για μια ακόμη φορά, η συζήτηση αυτή δεν γίνεται με στόχο τη διερεύνηση πτυχών της εξέγερσης και των επιπτώσεών της στην αποκατάσταση της δημοκρατίας αλλά για την εξυπηρέτηση κομματικών κυρίως σκοπιμοτήτων εν όψει των πολιτικών εξελίξεων. Η κοινοβουλευτική αντιπαράθεση για την Παιδεία αποτέλεσε για ορισμένους μια πρώτης τάξεως αφορμή για επιστροφή στο παρελθόν την ώρα που το μέλλον της χώρας είναι συνδεδεμένο, περισσότερο από ποτέ με το μέλλον της Παιδείας.
Η συζήτηση για το Πολυτεχνείο θα συνεχιστεί φυσικά, όπως γίνεται για όλα τα σημαντικά ιστορικά γεγονότα. Όχι ως αφιέρωμα σε ένα ηρωικό ξέσπασμα μερικών φοιτητών αλλά ως διάλογος για την κορύφωση ενός αντιδικτατορικού κινήματος που ανδρώθηκε και κλιμακώθηκε μέσα στην παρανομία. Ήδη έχουν διατυπωθεί αποκλίνουσες απόψεις για την τακτική και για τους στόχους της εξέγερσης, για την στάση των πολιτικών απέναντι στην διαδικασία πολιτικοποίησης που είχε ξεκινήσει με πρωτοβουλία των συνταγματαρχών κλπ. Εκείνο που δεν μπορεί ωστόσο να αμφισβητηθεί είναι το αν θα έπρεπε να αντισταθούν οι λαοί απέναντι στον Παπαδόπουλο, τον Φράνκο και τον Σαλαζάρ τότε ή αν θα πρέπει να συνεχίσουν να διεκδικούν σήμερα τις ελευθερίες, τα δικαιώματα και την αξιοπρέπειά τους από τον διεθνή Πουτινισμό και Τραμπισμό που απειλούν τη φιλελεύθερη δημοκρατία.
Με την τοποθέτησή του στη Βουλή («Το χουντικό καθεστώς δεν έπεσε λόγω της εσωτερικής αντιστάσεως. Η Χούντα κατέρρευσε το ’74 υπό το βάρος των ανομημάτων της») ο κ. υφυπουργός δεν αδίκησε μόνο την εξέγερση του Πολυτεχνείου και συνολικά την αντίσταση του ελληνικού λαού αλλά και το ίδιο τον χώρο που εκπροσωπεί. Ξέχασε ο κ. Συρίγος τους μεγάλους ηγέτες της παράταξής του που όρθωσαν το ανάστημά τους απέναντι στη χούντα υφιστάμενοι τις συνέπειες, τους αξιωματικούς που συμμετείχαν στο κίνημα του ναυτικού και τους άλλους στρατιωτικούς που βασανίστηκαν απάνθρωπα, τις συντηρητικές οικογένειες που συμπαραστάθηκαν ολόψυχα το φοιτητικό κίνημα, στα παιδιά τους.
Από την άλλη πλευρά, οι μεταπολιτευτικοί «ιδιοκτήτες» του Πολυτεχνείου βρήκαν μια καλή ευκαιρία να στρέψουν αλλού την προσοχή, καλύπτοντας την χυδαιότητα Βερναρδάκη αλλά και την απαράδεκτη αποχώρησή της αξιωματικής αντιπολίτευσης από τη συζήτηση για την Παιδεία. Αγανάκτησαν δήθεν για την απαξίωση της εξέγερσης του Πολυτεχνείου αυτοί που απαξιώνουν συστηματικά, επί 50 σχεδόν χρόνια, το νόημα, τον χαρακτήρα και τα συνθήματά της. Αυτοί που μετέτρεψαν το άσυλο της δημοκρατίας σε άσυλο κακοποιών στοιχείων και μπαχαλάκηδων, που πολέμησαν ιδεολογικά την αριστεία ισοπεδώνοντας τον αγώνα για τη μόρφωση, που ως κυβέρνηση κατήργησαν και την τελευταία λέξη μιας προοδευτικής εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης που είχε ψηφιστεί από το σύνολο σχεδόν της Βουλής. Αυτοί που επιχείρησαν να καλύψουν την ένδεια οραμάτων με ανιστόρητα συνθήματα του τύπου: «Η χούντα δεν τελείωσε το ‘73».
Όσο για την Παιδεία, φαίνεται ότι ο μεταρρυθμιστικός της Γολγοθάς θα συνεχιστεί όσο θα συνεχίζεται και η ατολμία να θιχτεί η ουσία των προβλημάτων που αντιμετωπίζει. Όσο τα όρια του αυτοδιοίκητου θα καθορίζονται ασφυκτικά από τους νόμους του κράτους, όσο η οικογενειοκρατία και η ευνοιοκρατία θα αποτελούν τα σημαντικότερα κριτήρια αξιοκρατίας και όσο θα εξακολουθεί να βρίσκεται στις συνταγματικές καλένδες η τροποποίηση του άρθρου 16 που ανακουφίζει τις ακαδημαϊκές αρχές από το άγχος του ανταγωνισμού με κορυφαία εκπαιδευτικά ιδρύματα του κόσμου. Η Παιδεία εξακολουθεί να έχει ανάγκη από μια τολμηρή και γενναία μεταρρύθμιση που δεν θα συμβιβαστεί με το κατεστημένο και θα ανοίξει νέες προοπτικές για το μέλλον της χώρας.
10°
